Een jaar geleden besloot ik impulsief dat ik wel een halfjaar in het buitenland wilde studeren, het liefst aan de andere kant van de wereld in een land waar een hele andere cultuur is. Om écht het gevoel van ‘overleven en jezelf zien te redden’ te ervaren in een land waar geen Engels gesproken wordt en waar ook geen toeristen komen. Je leeft echt tussen de locals. Ik raakte helemaal enthousiast bij het idee en ging fanatiek alles regelen. Nu het bijna zover is en ik over drie weken al vertrek, begin ik me eigenlijk steeds meer zorgen te maken om van alles. Ik lig bijna elke nacht wakker, denkend: ‘waar ben ik aan begonnen?’ Er gaan dan allemaal ‘wat als…’-scenario’s door mijn hoofd, ik word onrustig en voel me continu gestrest.
Ik vond het studeren in het buitenland vooral een goede ervaring voor mij omdat ik best wel verlegen en introvert ben en met het beroep wat ik later wil hebben móet je extravert en heel sociaal zijn. Dat wil ik heel graag leren, maar ik ben zo bang dat ik me niet in de groep met andere buitenlandse studenten kan mengen. Ik heb echt heel erg veel moeite met op iemand afstappen en een gesprek aanknopen en met vrienden maken. Ik voel me vrij ongemakkelijk in groepen en ben ook niet zo’n uitgaanspersoon. Ik volgde een meisje op snapchat die vorige periode daar studeerde en ik kreeg bijna elke avond filmpjes van hun groep die dronken in de club hing 
Ook moet ik er helemaal alleen heen vliegen (19 uur) en twee keer overstappen, terwijl ik nog maar één keer eerder in mijn leven gevlogen heb. Ik vind dat best wel eng eigenlijk.
Ten slotte heb ik op dit moment een vriendje. We zijn al meer dan drie jaar samen en hebben een stabiele relatie. Nu de tijd supersnel dichterbij komt, realiseer ik me steeds meer dat ik hem straks 5 maanden niet zal zien. Het lijkt me een heel raar idee om ineens niet meer dicht bij elkaar te kunnen zijn als je daarvoor eigenlijk altijd samen was. Vliegen die 5 maanden zo voorbij of is het langer dan ik denk?
Ik hoorde van alle mensen die voorgaande jaren daar zijn geweest dat bijna geen enkele relatie van de andere internationale studenten het overleefd had. Ik was ook op forums gaan lezen en las daar ook veel dat relaties stukgingen doordat ééntje in het buitenland ging studeren. Daar schrok ik best wel van. Nu vraag ik me heel erg af waar dat dan aan ligt. Ik hoorde wel dat de meesten waren vreemdgegaan, maar dat vind ik echt heel naar. Ik kan me daar gewoon geen voorstelling bij maken. Ik zou het op zich wel snappen als het ‘gevoel’ voor elkaar een beetje wegtrekt omdat je elkaar nog maar heel oppervlakkig spreekt en je hebt het allebei natuurlijk druk. Dus: wat is het ultieme geheim om je relatie sterk te houden als je elkaar voor een lange tijd niet ziet? 
Nu ben ik heel erg nieuwsgierig naar ervaringsverhalen en tips van mensen die ook zoiets hebben gedaan, zodat ik mezelf een beetje gerust kan stellen en me écht kan verheugen op het avontuur. Het voelt in ieder geval al fijn om het van me af te schrijven 