Zelfgeschreven verhaal

Schrijfsels
#1

Het was een van de eerste dagen van het nieuwe schooljaar, woensdag om precies te zijn, en Jasmijn zat bij haar eerste les Frans van dat jaar. Er waren pas vijf minuten voorbij, en het was nu al saai. De lerares zag er vreselijk uit, de grote bos haar op haar hoofd had veel weg van een vogelnest, met hier en daar kale plekken… iew. En hier moest ze nog het hele jaar tegenaan kijken.

Eventjes dacht Jasmijn aan een jongen, nee dé jongen, aan wie ze het hele vorige schooljaar had gedacht. Ze had één keer met hem gepraat, in oktober of zo, en ze was verliefd geworden op zijn ijsblauwe ogen. En ze was niet de enige. Samen met haar vriendin, Sophie, die naast haar zat, had ze een kleine obsessie voor hem ontwikkeld. Alleen Jasmijn’s obsessie was misschien toch niet zo klein. Ze had na die ene keer nooit meer met hem gepraat, maar ze had altijd gedroomd dat hij op een dag naar haar toe zou komen, en het meteen zou klikken. En dan zouden er allemaal romantische dingen gebeuren, bla bla bla. Jasmijn wist natuurlijk wel dat dit nooit zou gebeuren, maar dromen kon altijd, toch?
Dit jaar, dacht ze, zouden dingen misschien anders worden. Ze zat nu in de 4e, en had voor het eerst clusters. Misschien zat ze wel bij hem in een cluster! Maar tot nu toe leek het er niet op, de les was al een kwartier bezig en het was het 3e uur, en wie komt er nou zo laat?

#2

oja, wat vinden jullie ervan en zal ik verder gaan? (:

#3

lijkt me wel leuk:),

#4

ja zal ik verder gaan?

#5

Okee hier is het vervolg, reacties graag! (:

Toen ging de deur open. Ze keek Sophie aan. Néé, dit kon toch niet? Ze begonnen te giechelen. Wat? “Ja uuh sorry ik dacht dat ik eerste 3 uur vrij had maar blijkbaar niet…” Jasmijn en Sophie keken elkaar weer aan. Zijn stem was zo schattig! Maar… zat hij serieus bij hen in het cluster? Hoe cliché, dacht Jasmijn, net toen ze aan hem dacht komt hij binnengelopen. Maar het was geen film of verhaal, het was echt zo. Terwijl hij ging zitten, riepen een paar mensen: “Gefeliciteerd Pim!” Gefeliciteerd? Was hij jarig?
De rest van de les zaten Jasmijn en Sophie de hele tijd te giechelen. Soms keken ze elkaar aan en zeiden dingen zoals: “wat, hoe kan dit?” En: “hij is jarig!” “Ja ik weet het!” Hij zat schuin achter hen, en Jasmijn kon hem, als ze over haar rechterschouder keek en deed alsof ze tegen Sophie praatte, zien. Gevolg was dat ze de hele tijd gedraaid zat. En dat de lerares de hele tijd zei: “Jasmijn draai je om! Ga recht zitten!” En dan moesten de meisjes natuurlijk weer lachen.
De bel ging en iedereen stond meteen op. Snel weg, het was pauze. Jasmijn liep de deur uit, naast haar liep nog een andere vriendin, Sterre. Sterre kende Pim, ze feliciteerde hem. Jasmijn greep haar kans, ze zei: “Oh ben je jarig? Gefeliciteerd!” En ze glimlachte naar hem. “Dankje” was zijn antwoord. Terwijl ze de trap afliep kon ze niet stoppen met glimlachen. Ze had met hem gepraat! Oké, het was geen wereldgesprek, maar toch. Het was een begin!

#6

verder.

#7

verder

#8

Vanaf toen was iedere dag hetzelfde, elke ochtend deed ze extra haar best om er superleuk uit te zien, en als ze thuiskwam kon ze alleen maar aan hem denken. En over hem dromen. Op een dag, in de pauze, zag ze Pim met Sophie praten. Ze liep Sophie toe, en naar Pim. Hij keek haar aan met die onbeschrijfelijke ogen en zei hoi. Hij zei hoi, tegen haar! En hij keek zó schattig! De rest van de dag zag ze alleen maar zijn gezicht in haar gedachten. Op dit soort momenten voelde Jasmijn zich soms best oppervlakkig. Ze kon alleen maar aan één jongen denken, ze werd helemaal gek als hij ‘hoi’ tegen haar zei, en ze stond ’s ochtends superlang voor de spiegel. Maar ze kon het niet helpen, hij was zo leuk!

#9

upjeee…

#10

dankje!
ik kan nu even niet verder schrijven maar morgen komt meer!xxxxxxx

#11

klinkt wel leuk ik ga zkr wel volge om te zien hoe t verder gaat!

#12

Die vrijdag was een schoolfeest. Samen met haar vriendin Quirine was Jasmijn zich aan het omkleden. Eindelijk mochten ze naar de bovenbouwfeesten! Natuurlijk hoopte Jasmijn dat Pim ook zou komen, maar ze durfde het niet aan hem te vragen. Ze hadden elkaar ook helemaal niet meer gesproken na die ene keer ‘hoi’. Eigenlijk hadden ze helemaal nog nooit een gesprek gehad. Misschien zou er toch niets terechtkomen van al die dingen die ze had gehoopt. Niet dat ze dat echt dacht, maar ze had altijd wel hoop gehad. En nu was die hoop misschien wel weg. “Hé Mijn” hoorde ze Quirine roepen vanuit de gang “zullen we zo gaan? Ben je klaar?” “Ja is goed, kom we gaan”.

Eenmaal op het feest aangekomen, zagen ze al snel hun andere vriendinnen. Ze stonden in de rij voor de garderobe, een hele lange rij voor de garderobe. Ze waren al bijna bij het einde van de rij, toen Jasmijn Pim zag staan. Ze glimlachten naar elkaar. “Chil dit, hè?” zei ze, doelend op de duwende mensenmenigte om hen heen. Ze hadden een kort gesprekje, maar al snel waren zij en Quirine uit de rij en zag ze hem niet meer. De ruimte waarin het feest was, een echte club, die afgehuurd was door de school, was nog tamelijk leeg. Hier en daar stonden groepjes kinderen een beetje te praten. Jasmijn en Quirine stonden met een groepje vriendinnen, eerst te kletsen en toen een beetje te dansen. Na een tijdje zag ze Pim samen met een vriend van hem naar hen toelopen. Jasmijn voelde zich een beetje nerveus. Was hij naar ons toegekomen voor mij? Nee, vast niet. Hij en zijn vriend kennen mijn vriendinnen ook dus die kwamen hen vast even gedag zeggen. Maar toch, misschien… Misschien moet ik even iets tegen hem zeggen of zo. “Is het nog gelukt met je jas?” “uuh ja, m’n jas ja, die hangt nu daar” zei hij, naar de garderobe wijzend. O, awkward! Waarom had ze dat nou gezegd? Maar hij lachte wel lief. Toen ging zijn vriend weg, en het leek alsof hij nog wel even wilde blijven staan, maar hij liep toch achter hem aan.

#13

verder…

#14

ik ga echt verder, sorry dat het zo lang duurt! Ik had kerst en alles dus ik kon niet verdergaan, maar morgen meer! xxxx

#15

Het was even later, hoe laat wist Jasmijn niet, en ze stond met Sophie bij de bar. Ze deed alsof ze opging in het gesprek, maar vanuit haar ooghoek zag ze Pim. Hij zat aan een tafeltje tegenover de bar. Ze wilde naar hem toegaan, maar ze durfde niet. “Pim zit daar!” fluisterde ze tegen Sophie. En toen zag ze hem opstaan. Kwam hij hun kant op? Ze ademde even diep uit, ze was zenuwachtig. Ja hij kwam naar hen toe. Ze glimlachte. “Hee, alles goed?”

#16

De muziek, de mensen, de sfeer… alles was geweldig. En het aller-geweldigste was: ze was met Pim aan het dansen. Eerder, aan de bar, was het heel gezellig geweest. Samen met Sophie en nog een jongen uit haar klas hadden ze eventjes bij de bar staan praten. En een paar minuten geleden was hij weer naar haar toe gekomen en had hij haar een ‘goedbedoeld hoofdklopje’ gegeven. Tenminste dat is wat hij het noemde. Hij kwam naar haar toe gelopen en om haar aandacht te trekken tikte hij haar op haar hoofd. “Ga je me nu slaan?” had ze gezegd, glimlachend. “Nee, dat was een, uuh, goedbedoeld hoofdklopje”. Wat was hij toch schattig!
En nu stond hij hier voor haar. Ze hadden al een tijdje gepraat, over van alles, uitgaan, school, sport. Hij was echt geïnteresseerd in haar, hij lachte om haar grapjes, stelde vragen, enzovoort. Na een tijdje, ze stonden al ongeveer een half uur samen te praten en te dansen, werd het wel heel erg warm. “Zullen we even naar buiten gaan, het is hier zo warm…?” stelde Jasmijn voor. “Ja, ja is goed” zei Pim, en hij liep achter haar aan naar buiten. Buiten gingen ze zitten, hij op de tafel en zij op een stoel ernaast. Ze praatten nog een tijdje. Tijdens het gesprek was het enige wat Jasmijn dacht: wat is hij toch leuk, hij heeft zulke mooie ogen! En: dit is de beste avond van mijn leven! Ze voelde vlinders in haar buik.
Na een tijdje, oké, weer een half uur later, kwam Quirine naar buiten. “He, Mijn, we moeten zo gaan hè!” “Ja, ja ik kom zo” Ze wilde niet weg. Wat ging de tijd snel voorbij! Time flies when you’re having fun. Kon ze de tijd maar stilzetten. Ze bleef nog heel even zitten, totdat Quirine weer naar buiten kwam. Ze moest echt weg.

#17

verder

#18

Het was inmiddels half 4 en Jasmijn lag in bed. Of nouja, bed… ze logeerde bij Quirine en lag op een matrasje op de grond. Ze kon niet slapen. Niet door dat matras hoor, dat was prima. Nee, ze kon niet slapen omdat ze de hele tijd aan Pim lag te denken. Ze lag daar, midden in de nacht, op een matrasje met een big smile op haar gezicht. Best wel lachwekkend eigenlijk. Maar ze was zó blij. Ze kon niet wachten tot het maandag was.
Toen ze wegging had hij gezegd: “Ik zie je maandag, bij Frans!” Misschien zou dat cluster toch wel leuk worden! Ze had een maand geleden nooit gedacht dat ze ooit met hem zou praten. En nu had ze gewoon de hele avond met hem doorgebracht! En ze was niet zo’n meisje dat veel met jongens omging. Ja, er waren wel een paar jongens in haar klas met wie ze weleens praatte, en soms mee naar school fietste, maar dat waren een beetje nerds.
Voor haar betekende dit echt wel wat. En voor hem hopelijk ook. Ze had nog nooit een vriendje gehad. Ze had ook nog nooit gezoend. Ze wilde niet zo’n meisje zijn dat, als ze 13 was, op een FRIS-feest met een of andere jongen zou zoenen. Veel van haar vriendinnen waren wel zo. Ze wilde gewoon dat haar eerste zoen met haar vriendje was. En er was nog nooit een jongen geweest waarvan ze wilde dat hij haar vriendje was. Behalve Pim dan.

#19

Ze lag daar maar, te woelen en te draaien in haar bed, terug te denken aan alles wat die avond was gezegd, door haar en door Pim. Had ik dat wel moeten zeggen? En toen ik dat zei, wat zei hij toen terug? En wat moet ik maandag tegen hem zeggen? En ook dacht ze: vindt hij me leuk? Kan het wat worden tussen ons? Wat vindt hij van mij? Er spookten zoveel vragen door haar hoofd. En zo weinig antwoorden. Na een tijdje viel ze in slaap, maar een erg diepe slaap was het niet. Steeds werd ze weer wakker, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het pas 10 voor 6 was. En dan viel ze weer in slaap.

#20

Het was maandagochtend en Jasmijn fietste naar school. Ze was weer eens te laat, dus ze fietste alleen. Vandaag zou ze Pim weer zien! Ze had het hele weekend aan hem gedacht. En naar liefdesliedjes geluisterd. Nu ook, You Got Me van Colbie Caillat schalmde uit haar iPod-oortjes. Of beter gezegd, iPod-oortje, de linker was namelijk kapot. I think I felth my heart skip a beat, I’m standing here and I can hardly breathe, you got me, you got me. Zo voelde ze zich vrijdagavond. Zo voelt ze zich altijd als ze hem ziet. Ze hield zo erg van muziek. Vooral als de tekst haar gevoelens precies kon uitdrukken, beter dan ze zelf kon. Geweldig was dat. Daarom had ze ook altijd haar iPod bij zich.
Haar ouders zeiden daar nog wel eens wat over. “Je moet niet altijd die iPod in je oren stoppen, dat is heel slecht voor je gehoor! Als je zo oud bent als ik en je kan niet meer goed horen zul je er spijt van hebben!” zei haar moeder dan. Meestal haalde ze haar schouders erover op. Ze zette haar iPod nooit zo hard. Alhoewel, op dit moment stond ‘ie best hard. Ze zette het volume wat zachter en racete naar school.