hey iedereen
ik ben nieuw op het forum van Girlscene. ik hou enorm veel van schrijven en laatst heb ik een stukje geschreven dat te maken heeft met mijn eigen leven. het is nog in de maak en misschien volgen er nog fragmenten. wie weet… 
ik zou graag willen weten wat jullie ervan vinden en wat er beter kan. ik kan ook geen titel bedenken, dus als jullie suggesties hebben, weet het me dan te zeggen 
Ik zit met mijn rug tegen de muur. De tegels van de badkamervloer zijn koud, ijskoud. de kilte dringt langzaam door mijn dunne pyjamabroek heen. Ik weet dat hij roodzwart gestreepte is, maar mijn blik is troebel door de tranen. Ik kan alleen maar wazige vlekken van elkaar onderscheiden. Ik ben verkleumd tot op het bot. Hoelang zit ik hier al? Dan herinner ik het me weer. Ik heb het weer gedaan. Ik heb mezelf weer eens bewezen dat ik een zwakkeling ben. Weeral. De wc staat recht voor me op ooghoogte. Ik kan de bruinrode spetters zien hangen aan de onderkant van de wc-bril. Ik ben zo moe. Het put me uit. Het is alsof samen met het avondeten al mijn energie uit me is weggevloeid. Maar ik moet opstaan. Ik moet mijn sporen wissen. Niemand mag hier achter komen. Ik sta op, neem enkele velletjes wc-papier en hef de bril omhoog zodat ik het boeltje op kan kuisen. Dan werp ik een blik op wat er in de wc-pot ronddrijft. Zo te zien was het ooit spaghetti. Het enige bewijs is de rode kleur. Het is ranzig. Ik ben ranzig. Ik spoel door. Met gesloten ogen draai ik me langzaam om, niet te snel want elke beweging die ik maak, zorgt ervoor dat ik zwarte vlekken voor mijn ogen zie. Ik open mijn ogen en kijk naar een meisje met blond haar en groene betraande ogen. Het is een meisje waarvan je zou denken dat ze gelukkig is, het soort meisje dat veel vrienden heeft omdat ze altijd lacht. Dan zie ik niet wat zij zien. Er welt een lach op uit mijn keel van schuurpapier. Het is een zwak lachje. Hoe kunnen ze zo naïef zijn. Wat Ãk zie is een meisje dat een masker opzet, elke dag opnieuw. Ze weet niet wie ze is. Ze weet niet wat de toekomst haar zal brengen. Ja, dit ben ik: een meisje dat haar eten terug uitbraakt, alsof ze het meest ondankbare schepsel van deze planeet is. Ik schud mijn hoofd om deze gedachte uit mijn hoofd te bannen. Hoofdpijn. Ik vul het glas met water en neem een grote slok. Ik gorgel even en spuug het mengsel van water, speeksel en maagzuur weer uit. Dit herhaal ik tot het glas leeg is. Daarna vul ik hem opnieuw en drink het hele maal leeg. Dit is mijn vaste ritueel. ik zet het glas neer er spuit wat luchtverfrisser. Ik loop naar de deur en neem de klink vast terwijl ik mijn tranen met mijn mouw droog. Niemand mag hier achter komen, gaat er door mijn hoofd. Het is mijn geheim. met deze gedachte sluit ik de badkamerdeur achter me.
ik wens dit niemand toe en ik promoot eetstoornissen ook niet. als jij hiermee worstelt, vertel het iemand. ik heb het nog altijd niet aangedurfd, maar ooit zal ik de kracht vinden.
laura
