Ik werk een tijdje met een jongen en ik weet niet zo goed wat ik van hem moet vinden. Het is een jongen die beter door zou kunnen gaan voor vrouw met zijn stemmingswisselingen en rare keuzes.
In ieder geval, ik kom ter zake. Ik vind hem hartstikke aardig en omdat hij veel praat en ik ook veel praat hebben we een klik en staan we op de werkvloer echt bekend als jut en jul. Heb je het over de een dan eigenlijk ook over de ander vica versa.
Maar ik zie hem misschien wel zitten maar hij doet de ene keer heel aardig tegen mij en de andere keer is die heel afstandelijk en bijna gemeen. Hij beschrijft onze vriendschap ook als een haat-liefderelatie, als die dronken is krijgt iedereen te horen dat we een haat-liefderelatie hebben, zit goed met hem hoor. Maar dan denk ik, dat is je eigen schuld want ik sta open voor best veel, ook gewoon voor een vriendschap maar dan doet hij weer raar.
Een voorbeeld was dat hij me een keer heel gemeen (erger dan normaal) behandelde op werk en ik echt heel boos was dus hem maar ging negeren omdat ik er een beetje klaar mee was. Toen ging hij echt heel aardig en zelfs lief doen. Hij wilde zo graag dat ik niet meer boos was en deed echt alles voor me terwijl ik hem afsnauwde (ik was écht boos dus heb hem ook lekker zware dingen voor me laten tillen 
)
Dan denk je nu misschien wat zeur je nou? Nou ja, nu is het nog steeds zo dat hij weer begint met een beetje afstandelijk doen soms maar als hij doorheeft dat ik het niet kan hebben draait zijn humeur meteen weer om om mij op mijn gemak te stellen.
Als het hem dan zo veel boeit, waarom moet die dan zo doen? Het kwetst me namelijk best wel en vrienden zijn zo is heel moeilijk als het soms wel wederzijds is en de andere keer helemaal niet.
Daarnaast een relatie dus al helemaal. Ik ben helemaal in de war van hem. Zou het bindingsangst kunnen zijn?