Okee ik zal het even uitleggen: Mijn ouders zijn gescheiden en mijn broertje woont in een andere stad maar belast mijn moeder veel zorgen mbt geld etc. Ik woon in principe alleen in mijn moeders huis want zelf is ze altijd bij mijn stiefvader. Maar wanneer ik met haar ben irriteer ik me kapot. Ik wil proberen om een impressie te geven van het dagelijks leven met mijn moeder. Laat me horen wat jij zou doen of misschien herken je het! Misschien kan ik er iets mee
Ik loop met mijn moeder ineen tuincentrum en ik voel de plaatsvervangende schaamte van een vrouw achter ons al. “Snap jij dat nou? Dat die man zo kan zijn? Dat hij nooit zijn afspraken nakomt? Ik heb ook niks aan die vent!” Zegt mijn moeder tegen mij. Ik doe maar alsof ik het niet hoor. We zitten in de auto en ik vraag aan mijn moeder of ze mijn schaamte begrijpt. Maar ze begrijpt het niet. “Nee, ik snap dat niet. Je vader kan lekker de hele dag relaxen. En dan zeggen dat hij moet leren, zeg dat dan meteen!” Ik houd mijn mond maar voel de irritatie in mijn maag.
Dit gaat meestal zo, en dan wanneer er iets aan de hand is met geld of met mijn broertje, waar ik niets mee te maken heb. En negen van de tien keer komt het erop neer dat mijn moeder zich ergert aan mijn vader. Hij heeft alles veroorzaakt. Hij is degene die mijn moeder heeft achtergelaten. Door hem staat ze waar ze nu staat. Door hem gaat het niet goed met mijn broertje. Hij bemoeit zich nergens mee. Mijn moeder vindt het nog het ergste dat ik nog ‘positief’ over hem kan praten. Al die keren dat zij me naar mijn vader heeft gebracht zonder ook maar één dankjewel te hebben ontvangen. Ik vraag mijn moeder hoe zij kan denken dat dit mijn probleem is. Wat is mijn rol hierin? Het conflict is telkens tussen mijn moeder en vader. Ik sta erbuiten. Ik voel de last van de problemen op mijn schouders hangen en daarvan voel ik me zo boos vanbinnen en wil ik eigenlijk schreeuwen en huilen. Ook omdat ik weet dat dit nooit meer goed gaat komen. Wat moet ik dan doen? Boos worden op mijn vader? Ik hoor mijzelf het als zeggen; “Waarom heb je ons dit aangedaan?! Waarom ben je weggegaan?” Maar dat zou onwaarschijnlijk zijn, want ik begrijp mijn vader. Mijn persoonlijkheid lijkt op die van hem en hoewel ik weet dat hij een fout heeft begaan, begrijp ik hem. Mijn moeder. Zij is het probleem. Maar geen excuus voor wat mijn vader heeft gedaan uiteraard. Ik vraag mijn moeder nogmaals, voor de 1000e keer in tien jaar tijd: “Wil je asjeblieft -ik probeer extra duidelijk te articuleren- gewoon de dingen waar ik niets mee te maken heb…. NIET aan mij vertellen? Ik heb al genoeg problemen voor mezelf, snap je dat? Wanneer het over papa en mij gaat mag je het natuurlijk vertellen! Maar ik weet gewoon niet wat ik ermee moet. Je BELAST mij hiermee.” Veel duidelijker had ik het niet kunnen zeggen. “Nee ik snap dat niet!” Het bekende antwoord. Ik probeer uit te leggen dat ik het erg vind dat zij mij moet belasten met haar persoonlijke probleem. Ik ben immers oud genoeg om onderscheid te maken tussen problemen van mijzelf en andermans problemen. Ondertussen realiseer ik me dat ze dit al tien jaar doet. “Ik vind het gewoon erg dat je mij ook als klein kind al belastte met problemen waar ik niks mee kan, mam. Wees blij dat ik vrede heb met mijn vader. Je kan een kind niet verwijten om vrede te hebben met hun vader. Het probleem stond buiten mij. Maar je hebt me ermee belast.” Mijn moeder walst er meteen overheen door in de verdediging te schieten: “Pff, maar nu ben je wel oud genoeg geloof ik om het te begrijpen toch? Steek je kop maar in het zand, net als je vader. Lekker weglopen voor de problemen, daar zijn jullie goed in bij de familie (***)” Ik voel me gekleineerd en geïrriteerd. Waarom doet mijn moeder dit? Wanneer komt het moment van begrip? Wanneer ik uit huis ga? Zal ze me dan ook nog meermaals per dag bellen en appen om haar hart te luchten bij mij over de problemen? Wanneer houdt het op? Wanneer mijn broertje zelfstandig is? Ik bedenk dat ik nooit een normale relatie met mijn moeder kan hebben door dit. Zeker als ze mij niet begrijpt. De enige uitweg die ik nu zie is om te kiezen voor mijn zelfstandigheid en dat is zo snel mogelijk verhuizen.