Why live in the world when you can live in your head?

Lifestyle
#1

Hallo iedereen,

de titel van dit topic is alsook een citaat van de fantastische Pulp-frontman Jarvis Cocker en toen ik hem voor het eerst hoorde, klonk het als een zeer korte samenvatting van mijn leven.

Al sinds zolang ik me kan herinneren heb ik altijd een zeer levendige fantasie gehad en als kind was een ‘eigen gecreëerde wereld’ me ook niet onbekend. Hoewel de kinderlijkheid er doorheen de jaren wat is afgesleten, is het vermogen om te fantaseren gebleven. Je zou kunnen zeggen dat mijn “innerlijke belevingswereld” ten opzichte van “mijn echte leven” meer ontwikkeld is en dat ik daarom soms bang ben om niet in de werkelijke wereld geleefd te hebben. Sommigen zeggen dat het met een introverte persoonlijkheid of verlegenheid te maken zou kunnen hebben maar dat betwijfel ik.

Een citaat van de dichter Francis Jammes kan het ook heel erg goed verduidelijken: “De poëzie die wordt gedroomd, verspilt het leven, leidt tot afzondering en vervreemding van de realiteit en het contact met andere mensen. Het leven in een gedachtewereld belemmert bijgevolg het functioneren in de dagdagelijkse realiteit.”

Het is ook de poëzie die het grootste deel van mijn dagdagelijkse bezigheden invult; literatuur, muziek, film, theater, kunst zijn voor mij de mooiste expressievormen voor emoties, gedachten e.d.

Natuurlijk is “het belemmeren van het functioneren in de dagdagelijkse realiteit” wat overdreven, want ik heb voldoende sociale contacten en een goede vriendenkring, activiteiten, studies die me telkens terug de dagdagelijkse realiteit in sleuren. Het is ook niet dat ik last heb van verlegenheid of het maken van nieuwe contacten, maar je zou me toch een soort van misantroop kunnen noemen. Ik ga liever contact met mensen uit de weg omdat ik er vaak gewoon geen behoefte aan heb (en wat soms nogal onbedoeld arrogant kan overkomen…). Het is voor mij gewoon aanlokkelijker om in die droomwereld te blijven hangen, waardoor de werkelijke wereld dan jammergenoeg verwaarloosd/niet geleefd wordt.

Misschien zijn hier nog lotgenoten te vinden of misschien wel wat goede raad?

Much appreciated!

#2

up?

#3

Herkenbaar! Het afgelopen jaar ben ik (op hardhandige wijze) de realiteit in getrokken, maar nog is die andere wereld er altijd. Ik zou ook niet weten wat ik zonder zou moeten en voel ook totaal niet de behoefte om het te onderdrukken. Toch is er wel een scheiding tussen die werelden en vind ik het soms ook gewoon fijn om even in de ‘echte’ wereld te zijn.
Ik ben een (selectieve) misantroop, maar ik noem het liever realistisch zijn, aangezien ik mensen gewoon heel snel doorheb en ze daarom uit de weg ga.

#4

JA! helemaal hetzelfde, ik ga dit volgen :slightly_smiling_face:

#5

Ohoho TS, hoe herkenbaar! Alhoewel ik de laatste tijd mijzelf er wel steeds meer toe zet om naar buiten te gaan, dingen te gaan ondernemen met vrienden etc., omdat ik als de dood ben dat ik permanent in mijn eigen wereldje blijf hangen.

#6

Ik snap niet waarom het als iets negatiefs wordt gezien? Dromen mag, en als jij niet zoveel behoefte hebt aan veel sociaal contact dan maakt dat toch niks uit? Ik heb me ook een tijdje teruggetrokken, en ik fantaseer ook best veel. Maar toch heb ik ook erg veel behoefte aan sociale contacten dus ik doe wel veel met vrienden. Maar als je die behoefte toch niet hebt, lekker blijven dromen toch xD

#7

Oh hier herken ik me echt heel erg in! Het is echt hoe jij het beschrijft; ik heb ook genoeg sociale contacten en een ‘realistisch’ maar soms is de wereld in mijn fantasie zo veel aanlokkelijker. Ik dacht altijd dat ik een beetje cray cray was met mijn levendige fantasieën en inlevingsvermogen in situaties e.d. maar het is echt goed om te lezen dat meer mensen dat hebben!

#8
#9

Ik zou “Lof der zotheid” van Desiderius Erasmus eens lezen. De man pleit (als zijnde de godin van dwaasheid) dat het geluk voortkomt uit dwaasheid en “gekte”. Mensen die constant bezig zijn met serieuze wetenschap en het leren van zaken leven vaak zwaarmoedig en vinden het moeilijk om geluk te vinden (omdat ze te veel weten of juist omdat ze vinden dat ze te weinig weten).

Wat ik probeer te zeggen is dat het verdwijnen in een fantasiewereld een vorm van zotheid is en daarmee mogelijk een manier om geluk te realiseren. :slightly_smiling_face:

#10

Exactly me.

Ik ging altijd uit van:

I live in my own little world, but that’s okay they know me here.

Kan me steeds meer richten op de realiteit, maar ik ben nog steeds een beetje wereldvreemd.
Het is helemaal niet erg om te dromen, maar doordat ik altijd een enorme dromer ben geweest heb ik weinig vrienden en ik ben niet echt sociaal begaafd. Nu dat iets minder wordt ben ik in mijn hoofd een beetje wanhopig om vrienden, maar ik ben nog steeds niet sociaal begaafd dus is vrienden maken voor mij heel moeilijk en vriendschappen onderhouden nog moeilijker.

#11

Altijd fijn om te lezen dat er altijd wel lotgenoten te vinden zijn en je ook begrepen wordt!
@Tearjerkers: ik zie het ook niet als iets uitsluitend negatiefs, maar het kan (in mijn geval) soms nogal ‘uit de hand lopen’ waardoor je in een situatie terechtkomt die nooit helemaal gezond kan zijn. Als ik of een ander mij niet bij momenten zou dwingen om echt eens actief deel te nemen aan het leven dat ik in de buitenwereld zou moeten leiden, dan zou ik binnen de kortste keren als een kluizenaar leven en amper voeling hebben met de realiteit.
Ik vind het dan ook moeilijk om een onderscheid te kunnen maken tussen wat echt en wat verzonnen is, wat ook weer voor een hoop problemen kan zorgen als je die twee werelden met elkaar begint te vermengen…

#12

Er werd laatst gezegd op girlscene: “Zolang het je sociale ‘echte’ leven niet beinvloed, is er toch niets aan de hand?”

#13

Hier kan ik me helemaal in vinden! In het laatste stukje iets minder, het is niet dat ik mensen echt uit de weg ga. Ik hou ook enorm veel van drukke plaatsen (maar eigenlijk nog meer van rustige en verlaten landschappen, daar kan ik echt uren zitten) en doe ook enorm graag dingen met vrienden/vriendinnen. Ik vind het niet erg om in het gezelschap van mensen te zijn. Tenzij je een enorme eikel bent of ik je niet vertrouw of iets dergelijk, dan heb ik je het liefst aan de andere kant van de wereld en hoef je al zeker geen gesprek met me te verwachten.

En als kind had ik een enorme fantasie waar ik - soms veel te hard - in opging. En nog steeds eigenlijk, maar het is gelukkig niet zo dat het mijn normale leven negatief beïnvloedt. Integendeel, ik doe een creatieve opleiding en haal enorm veel inspiratie uit die ‘andere wereld’. En ik ben ook wel blij dat die er is, want zoals jij zei “Ik zou ook niet weten wat ik zonder zou moeten en voel ook totaal niet de behoefte om het te onderdrukken”.

Oh en fijn trouwens dat ik er nu net een topic over zie, had er deze nacht nog net een droom over. Dat ik een soort van tent in mijn kamer had staan, en als ik daarin kroop kwam ik in mijn eigen fantasiewereld terecht. Soort van portal tussen de realiteit en mijn droomwereld. Een beetje zoals Alice door die holte valt en in Wonderland terechtkomt. En nu wil ik een tent zoals in die droom. Maar moest zoiets écht bestaan, ik zou er nooit meer willen uitkomen.