"when two worlds collide" [tijdelijk]

Schrijfsels
#1

Ik ben Bella. Ik ben een gewoon alledaags meisje van 14 jaar. Noujaa, ik heb natuurlijk wel mijn probleempjes, maar ik ben niet echt een opvallend type. Ik zit in 3gymnasium op het emmauscollege, waar ik het redelijk naar mijn zin heb. Toch heb ik altijd het gevoel gehad dat er iets miste. Alsof ik een puzzel bijna heb voltooid maar het laatste stukje mis, vergelijkbaar met een zwart gat in iemands geheugen, of dat bijna perfecte jurkje waar dat ene detail nog bij moet maar je weet niet welke. Vast wel herkenbaar toch ? :slightly_smiling_face:
Natuurlijk hou ik me hier niet 24/7 mee bezig, alleen het is wel 24/7 aanwezig.

De wekker gaat, pfff na een weekend logeren [incl harry potter marathon:)] met mijn beste vriendin Jill ben ik niet uit mijn bed te branden ! Als ik eraan denk dat ik me moet melden als ik te laat kom spring ik mijn bed uit en besluit een taillebroek, mailloit, wit shirtje en blazer aan te doen.
Aangekomen op school voel ik dat dit een moeilijke dag gaat worden, het 1e uur duits en mevrouw de Wit begint over een nieuwe klassenplattegrond. Het was net zo gezellig naast Jill ! Natuurlijk waren we te druk en werden we uit elkaar gehaald…Tenminste, dar vermoedde ik.

[dit is even een begin want masterchef begint en daar ben ik verslaafd aan ]

#2

Adele! c:
Oké, sorry, daar deed de titel me aan denken. :’)

Je moet wel even een spellingscontrole erover heen gooien, want er zitten wat schoonheidsfoutjes in.

#3

ooh ja dankje ! ik ben echt slecht in spelling en ik ga het maar in word doen en dan hier kopiëren :grinning:

#4

Jill en ik kijken elkaar geschrokken aan. Meteen daarna beginnen we te lachen, dit moet er vast belachelijk uit hebben gezien want we kregen een rare blik van Joël (dé knapste jongen uit de klas waar we allebei stiekem een kleine crush op hadden) en een geïrriteerde blik van mevrouw de Wit. Maar die is overal geïrriteerd door dus dat is niets nieuws. Ze zucht. Dames, ik begrijp dat het heel gezellig is maar zo kunnen we het natuurlijk niet houden. Het is duidelijk niet goed voor jullie cijfers, en dan kijk ik voornamelijk naar Jill. Zo ga je niet over, lieverd. Ga jij maar naast Jane zitten. Jane is er dit jaar bij ons in de klas gekomen, ze leek ons wel aardig maar we hadden er nooit echt mee gepraat. Voorheen zat Jane naast Nina, die kwam nu naast mij zitten. Nina was het type “stille muis” ze was wel aardig maar anders dan Jill. Jill was echt mijn beste vriendin. We waren altijd samen op school, deden na school samen huiswerk en aten bij elkaar, als we dan beide thuis waren belden we nog en de volgende dag weer opnieuw. De les ging langzaam voorbij maar toen ik wachtte op Jill om naar huis te fietsen zei ze: “ik fiets niet mee, Jane heeft gevraagd of ik met haar me naar huis ga.” Jane kwam aanlopen en Jill begon te giechelen toen Jane een sigaret tevoorschijn haalde. Ehh oke ? Maar wij zouden toch film kijken samen? “ojaa, nou ja dan doen we dat toch een andere keer?” Ik gaf Jill een boze blik en liep weg. Ik hoorde Jane nog zeggen: “wooww, is zij altijd zo? Wat een kort lontje heeft dat kind.” Ik had nu al een hekel aan Jane. Het stond al weken vast dat we film zouden gaan kijken, dit is gewoon een kutstreek. [sorry voor het taalgebruik] Ik kwam thuis en ging alleen film kijken, ik zou deze middag echt niet laten verpesten door Jane, en Jill zou vast wel bijdraaien. Ik vond het wel een raar idee dat ze ging roken……Niks voor haar.

Ik ben Tim. Een populaire jongen op school, ik hoor in 3 havo te zitten maar moest dit jaar overdoen en zit dus nog in 2 havo. Vorig jaar stond ik in de pauze altijd bij de jongens in mijn klas, maar nu meestal met kinderen uit mijn nieuwe klas. Ik was de enige die moest blijven zitten. Hier baalde ik echt van. Ik denk dat ik het wel had gekund hoor, alleen thuis ging het ook niet goed vanwege mijn ouders en ik zag het even niet meer zitten. Ik denk dat ik daarom ook altijd om populariteit heb gegeven, ik wilde niet zonder vrienden komen te zitten nu ik een steeds slechtere band met mijn ouders kreeg. Wie had ik verder nog? Ik had een broer, maar daar heb ik nooit écht goed mee kunnen opschieten. De reden dat ik een steeds slechtere band krijg met mijn ouders komt doordat ze de hele dag ruzie maken. Over mij, over mijn studie en over hoe zij me beter hadden kunnen opvoeden. Mijn moeder had het liever anders gedaan en mijn vader zegt dat zij er niets aan kunnen veranderen, hierdoor ontstaan meningsverschillen die uitgroeien tot grote ruzies. Ik voel me erg schuldig en probeer steeds minder met mijn ouders te praten. Hoe verder ik van ze af sta hoe minder ze om mij zullen geven en hoe minder ruzie ze zullen hebben. Toch?

*sorry voor de lange post, ik had zin om wat te schrijven & bedankt voor het lezen. Advies, Tips, commentaar, complimenten, alles is welkom !*

#5

Emmauscollege rotterdam?

#6

Jaaaaaa ! Haha daar zit ik zelf op :slightly_smiling_face: het is gebaseerd voor een deel op mijzelf maar het meeste verzonnen. En op mijn vis want die heet ook Bella haha

#7

haha grappig! Ik zie gelijk de school weer voor me :stuck_out_tongue: goeie ouwe tijd, maar ben er al 3 jaar vanaf

#8

Haha dat is echt toevallig !

#9

*tim*

Ik moest er toch echt aan geloven, het was maandagochtend en ik moest weer naar school. Ik deed gewoon een spijkerbroek aan en een Adidas vestje. De dag begon als een gewone dag, tot de 1e pauze. Dat was de 1e keer dat ik haar zag. Op het eerste gezicht een gewoon aantrekkelijk meisje…Maar op de 1 of andere manier keek ik nog wat langer. Dit was niet een “gewoon” meisje, dit meisje had iets over haar heen waardoor ik naar haar bleef kijken. Totdat ik een stomp kreeg, ik keek geschrokken opzij en keek in het gezicht van een lachende Bastiaan. “Wat is er met jou aan de hand?”. Eehh niets hoor. Snel keek ik naar de plek waar het meisje had gestaan. Er stond niemand meer. Ach, het zal ook wel onzin geweest zijn. Ik liep naast Bastiaan naar het lokaal. Bastiaan was wel een goede vriend van mij geworden, hij zat in de tweede en ik heb hem dus dit jaar leren kennen. Bastiaan was het type “mooi maar player”. Dit heb ik trouwens niet zelf bedacht, dit heb ik via via gehoord. Ik houd me er niet zo mee bezig, dat laat ik over aan de meisjes. De les begon, de stem van de docent leek steeds veder te verdwijnen en ik begon te dromen. Je kan wel raden over wie….

#10

leukleuk!!
nieuwe lezeres;)

#11

YEAAAHH ! =)

#12

maak alinea’s, doe een spellingscheck, gebruik aanhalingsteken (interpuctie en leestekens) en lees alles goed door voordat je het post.
(:

#13

ik zal eraan werken, dankje :grinning:
kritiek is altijd welkom =)

#14

ik weet niet of mensen het lezen, maar ik ga gewoon weer verder :slightly_smiling_face:

*Bella*

Na de film dacht ik nog even na over Jane. Mijn hoofd was een warboel. Ik kon niet helder meer nadenken en besloot een sprookje te lezen. Dit deed ik vroeger altijd als er wat aan de hand was, mijn vader las ze dan voor. Dit was wel de beste herinnering aan mijn vader! Ik besloot: “Assepoester” te lezen. Dit klinkt waarschijnlijk heel kinderachtig voor een 14 jarige, maar het hielp gewoon voor mij. In sprookjes zijn de dingen zo perfect, soms wens ik dat het echte leven zo was. Geen problemen, geen zorgen, geen stress…En altijd een goed einde. Ik las het boek en verzonk in gedachten. Zou er ergens op deze wereld ook een sprookjesprins voor mij zijn? Het was een raar idee te weten dat er op dit moment iemand rondloopt waarmee ik later zal trouwen. Ach ja, dat komt ook wel.

*Tim*

Na deze veel te lange schooldag kwam ik thuis. Ik nam wat te drinken en ging naar boven, naar mijn kamer. Eigenlijk moest ik huiswerk doen, maar ik kon me niet concentreren. Beneden maakte mijn ouders ruzie. Buiten dat kreeg ik dit meisje ook niet uit mijn hoofd, ik moest uitvinden wie ze was!

#15

je hebt een fan meid (ik dus :$)
upjee…

#16

*Bella*
Ik haastte me naar het bruggetje, waar ik altijd met Jill afsprak, zodat we vanaf daar samen naar school konden fietsen. Ik zag Jill in de verte wegfietsen. Was ik te laat ? “Jill !”, riep ik. Ik zag dat ze zich omdraaide en ze stak haar middelvinger op. Ik begon op mijn aller hardste tempo te fietsen maar ik zag al dat ik haar niet ik kon halen. “Wat is er ? JILL ! JILL!”, schreeuwde ik. Wat had ik gedaan?
Op school aangekomen ging ik in de klas zitten. Economie, bleehh ! Nina zwaaide naar me en ik ging naast haar zitten. We hadden een gesprek over de docent, en over de nieuwe nagellak van Nina. Eigenlijk was ze best aardig. “wat heb jij daar nou?”. Nina wees naar mijn arm. “Niks…?”. “Jawel”, reageerde Nina, “jij hebt daar een dubbele…hoe heet dat? Armknokkel?”. Ik giechelde. Er zat inderdaad een raar bobbeltje…. “Vast niks ergs hoor.”, stelde ik Nina en mijzelf gerust.
In de pauze stond ik met Nina. Ik voelde dat er naar me gestaard werd en Nina tikte me aan. “Die jongen heeft letterlijk een oogje op je !” Wat een stomme grap, dacht ik. “Het is raar als ik me opeens omdraai en terugkijk he?”Voordat ik wat kon doen ging de bel al. Acht laat ook maar…

*Tim*
Daar was ze. Hét meisje ! Het was een opluchting dat het niet mijn op hol geslagen fantasie was. Ze was echt ! Ik kon mijn ogen niet van haar af houden….Ze was prachtig…
*Bella*
“Wat heb jij nou weer gedaan?”, vroeg mijn moeder toen ik thuis kwam. “Het is weer een warm welkom hier merk ik!”. Ze begon te lachen. “Hallo lieverd, hoe was je schooldag? En wat heb je op je arm?”. Zo erg viel het toch niet op ? “Geen idee maar als het zo opvallend is wil ik het weg laten halen.” “Laat me is kijken?”, vroeg ze. Ze voelde eraan en zei: “Het beweegt! Ik geloof niet dat dit gezond is. Misschien een stukje los bot wat op je bot groeit?”. “Belachelijk mam!”. Ik liep naar luid stampend naar boven. Pfff…kan deze dag nog erger ? Eerst Jill, nu deze stomme bobbel en ruzie met mam…. Ik voelde aan het bobbeltje. Het kon echt bewegen. Ik hoorde geklop en mamma kwam binnen. “Lieverd?” “ Ik denk toch dat je naar de huisarts moet gaan hoor.” Fijn dat was wel het laatste waar ik zin in had ! “En dan…? Wat moet ik dan zeggen? Ik heb een bobbeltje en het beweegt? Die huisarts ziet me al aankomen!”

#17

upjee(L)…

#18

@bedieetjj Jij hebt mijn hele dag weer goed gemaakt :grinning:
en speciaal voor jou nog een stukje geschreven…:grinning:

Mijn vader kwam binnen. “Ik heb het met je moeder gehad over…” “ALS JIJ NOU OOK AL OVER DAT BOBBELTJE BEGINT WORDT IK GEK!”, schreeuwde ik. Mijn vader zuchtte. “Ga nou maar gewoon naar de huisarts… Misschien is het niks, misschien wel. De enige manier om daar achter te komen is naar de huisarts gaan. En die zal de laatste persoon zijn om daar raar van op te kijken. Die krijgt elke dag mensen met rare kwaaltjes, rare plekjes of gewoon mensen met griep. Als hij thuis komt is hij jou misschien al vergeten!” Ik dacht even na. Daar had mijn vader wel een punt. “Okee….Maar jij moet een afspraak maken hoor, anders staat het al helemaal belachelijk.” “Ik maak een afspraak voor morgen om 4 uur, als ze dan plek hebben, is dat goed?” “Ja hoor.”

Ik fietste alleen. Ik had geen zin om op Jill te wachten, als die niet al weg was. Ik zette mijn fiets in de stalling en was net van plan naar de ingang van de school te lopen toen ik iemand naar mijn voeten voelde kijken. Recht voor me zag ik een paar vans en volgde de voeten naar boven, en ik voelde dat wie dit ook was hetzelfde bij mij deed. Toen keken we elkaar in de ogen. Ik voelde een klein schokje door me heen gaan, het was beangstigend en fijn tegelijkertijd. De tijd stond stil en de wereld stopte met draaien. Even leek dit moment eeuwig te duren, maar toen begon deze jongen door te lopen. Ik stond nog een beetje na te trillen toen ik besefte dat deze knappe jongen weleens diegene zou kunnen zijn waarmee ik later zal trouwen. Maar waarschijnlijk is hij mij over 5 minuten weer vergeten.

*tim*

Ik zag haar ! Ze stond recht voor me en ik volgde de weg van haar voeten, naar haar goedgevormde lichaam tot ik haar gezicht zag. Dit was het mooiste aan haar. Ik keek haar recht in de ogen aan en voelde een soort….Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven… Een soort tinteling…. Dit gevoel had ik nooit eerder… Ze zal me wel dom vinden hoe ik haar hier aanstaarde, dacht ik. Dus ik liep snel door. Maar dit moment zal ik niet snel vergeten…Dat is zeker

*Bella*

Als ik terugdenk aan het moment met “die jongen” wordt ik helemaal warm vanbinnen. Ik denk nog even aan hem, maar mijn gedachte worden verstoord door een stem die roept: “Bella van Bregge?” “Ja?” “Je mag naar de kamer van Dr. Janssen, hier om de hoek.” Ik stond op en klopte aarzelend op de deur. “Bella?” De vriendelijke mannenstem overtuigde mij om de deur te openen. Een glimlachende man kwam op me af en schudde mijn hand. Ach, dacht ik, waar doe ik ook moeilijk over? Over 5 minuten stap ik deze deur uit, en zal mezelf op mijn kop slaan omdat ik hier zo stom over heb gedaan.
Ik had het mis toen ik dat dacht. De afspraak leek goed te gaan, tot nu. Het gezicht van Dr. Janssen keek niet meer aardig en glimlachend, maar bezorgd ! “Bella, zou je even naar de gang kunnen gaan terwijl ik je ouders bel?” “Ja natuurlijk, maar hoezo?” “Dat krijg je later te horen.” Bezorgd zat ik op de gang terwijl ik enkele flarden van het gesprek kon opvangen:
“het zijn slechts vermoedens…”
[…]
“dat weten we niet…”
[…]
“nader onderzoek zal…”
[…]
“goedaardig of kwaadaardig”

#19

Er ging een schok door me heen. Het was toch niet waar het op leek? Ik durfde het woord niet eens uit te spreken. Nee dit kon niet. Dit kon mij niet gebeurde. Dit gebeurde in films, of bij andere mensen…Niet bij mij. Niet ik. Ik kon niet helder nadenken. Ik probeerde mijzelf te kalmeren en begon hardop in mijzelf te praten. Dit is niet echt, je weet niet of dit echt is. Er is niets bewezen, deze man zit er vast naast. Een paar mensen keken me raar aan maar het maakte niks uit. Als mijn vermoeden bevestigd zou worden…

“Bella? Je mag binnenkomen.” Hij zag mijn witte gezicht en zei: “Heb je wat gehoord?” Ik knikte. “Er is nog niks om je zorgen over te maken. Je ouders komen hier zo heen en met hen ga je naar het ziekenhuis en dan onderzoeken de dokters daar wat het bultje is.” “Is het…” ik kon het woord niet eens uitspreken. “We weten nog niets zeker… Vanaf nu af aan is het een zaak voor de dokters in het ziekenhuis.”

Mijn ouders kwamen binnen. Aan hun gezichten kon ik zien dat ze gehuild hadden,maar ze probeerde het te verbergen. Dit gebeurde niet echt, maakte ik mezelf wijs. Maar ik wist dat het wel zo was…

#20

up =)