Werktitel: Gevangen door leven

Schrijfsels
#1

Hej. :slightly_smiling_face:.
Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden dus laat maar horen.
(Ik heb trouwens zeer lichte dyslexie, sorry sorry!)
-Het gaat over een meisje met depressie. Ik wil liever vooraf zo min mogelijk informatie geven zodat het niet voorspelbaar wordt. Hier vast een klein stukje van hoofdstuk 1:

Hoofdstuk 1.
Ze drukte haar wang tegen het koude raam en tuurde over het eindeloze asfalt. Het leek zo makkelijk om te vluchten en je te ontdoen van wat je gevangen hield. Ze vroeg zich af hoe het zou branden onder je bloten voeten op een heerlijke zomerdag. Moeizaam vouwde ze haar handen en ketende deze vast aan elkaar. Moeilijk was het altijd om haar zelf op dit soort momenten te bedwingen. De neiging om de autodeur open te gooien en jezelf op de inktzwarten bevrijding te gooien moest ze altijd onderdrukken. Het was een kwelling en tegelijkertijd zo bevrijdend om dichtbij een einde te komen, zo dichtbij. Langzaam sloot ze haar ogen en tranend scheurde de auto over de snelweg.

#2

mooi geschreven!
VERDER (: !

#3

Mooie titel, verder. :slightly_smiling_face:

#4

-Het gaat over een meisje met depressie. Ik wil liever vooraf zo minder mogelijk informatie geven zodat het niet voorspelbaar wordt. Hier vast een klein stukje van hoofdstuk 1.

Verder vind ik het best oke, alleen vind ik het jammer dat ik helemaal níets over de hoofdpersoon weet.

#5

^ Ik vind juist het feit dat je bijna niks over de hoofdpersoon weet erg interessant. Dit wekt bij mij juist interesse op.

#6

Thanks! :slightly_smiling_face:

#7

Mooi!

#8

Nog een klein stukje omdat ik me verveelde. :$.

Met het gebruikelijke gemompel stopte de auto. Toen ze uit stapte voelde ze haar benen tintellen. Altijd waarneer ze een tijd stil had gezeten leek het alsof haar benen weer even moesten wennen aan het feit dat ze benen waren. Het was ongeveer het zelfde gevoel als je heerlijk hebt gedroomd en je weer wakker word in deze wereld. Ze snelde zich naar de deur, gooide deze open, stampte de trap op naar haar kamer en liet zich zakken op haar bed. Begroef haar gezicht in de talloze kussentjes. In haar hoofd schreeuwde het hulpkreten maar ze bereikte haar mond niet. Vastbesloten verdronk ze zichzelf in dekens en kussens met de hoop dit bed nooit meer te hoeven te verlaten. Beneden hoorde ze haar moeder rommelen in de keuken. Terwijl de geur van gebraden vlees de boven verdieping vulde raapte ze moed bij elkaar om haar bed uit te komen. Ze gooide een plens koud water in haar gezicht en depte met een washandje de rode vlekken weg. Ze besloot een heldin uit haar eigen oorlog te worden, een oorlog waar niemand van af hoefde te weten. Even woelde ze haar handen nog door haar haren en daarna liep ze naar beneden. Relaxt ging ze zitten en glimlachte naar haar moeder die de tafel aan het dekken was.

#9

Tintelen*
In haar hoofd klonken hulpkreten maar ze bereikten haar mond niet*
Bovenverdieping* is één woord

Paar kleine foutjes, zorg wel dat je niet te veel dramatische uitdrukkingen/metaforen gaat gebruiken (het heldin oorlog verhaal bedoel ik). Wel leuk en mooie titel!