Hey dames
Het is lang geleden dat ik nog actief ben geweest maar ik wil toch graag jullie mening horen.
Ik ben 21jr, en heb sinds enkele maanden een relatie met een droom van een jongen/man van 25jr.
Hij heeft een eigen huis dat hij aan het opknappen en inrichten is en ik help hem hier in mee.
Door de afstand zien we elkaar enkel in het weekend.
Hij heeft al gevraagd of ik het zou zien zitten om bij hem te gaan wonen, en natuurlijk zei ik ja (ik wil niet liever om eerlijk te zijn 
)
Over wanneer dit zou zijn is er echter nog geen antwoord (januari of later). Hij twijfelt zelf nog of hij nog een tijd thuis blijft wonen om zo kosten uit te sparen (inkopen, gas, elektriciteit en de hele ramtamtam) aangezien hij veel geld stopt in de lening afbetalen, aankoop van materiaal voor opknappen. Echter geeft hij wel aan zijn ouders aan dat hij steeds meer nood krijgt aan privacy voor ons tweetjes, ipv met de oudjes steeds in de buurt.
Nu waar ik van wakker lig. Hij werkt 60u in de week. Ik ben zelfstandige maar ik verdien juist genoeg om mijn rekeningen te betalen en houdt een bedrag over voor een uitje, etc. Ik kom rond.
Echter wil ik ook mee investeren in onze toekomst, en daarnaast verveel ik me ook wanneer ik te weinig werk heb en alleen thuis zit.
Nu begin ik deze week terug parttime te werken (enerzijds ben ik heel blij dat ik extra inkomen heb + meer uit huis ben, anderzijds kijk ik er niet naar uit want de parttime is geen droomjob voor mij).
Ik voel mij daardoor tussen twee vuren. Vuur 1 is de droom najagen en mezelf ruimte geven om in mijn werk te groeien, met goede en minder goede (winst)maanden. Minder zekerheid. Wel meer voldoening want van mijn vorige parttime werd ik heel ongelukkig.
Vuur 2 is de stem in mijn hoofd die zegt dat ik verantwoording moet opnemen en me volwassen moet gedragen. Dat ik soms ook mindere leuke dingen moet doen om te kunnen doen wat ik graag doe. En extra inkomsten zijn fijn.
Mijn vriend weet wat er in mijn hoofd omgaat en biedt mij een luisterend oor waar ik hem heel dankbaar voor ben. Hij zou zelf liefst hebben dat ik parttime blijf werken omwille van de zekerheid. Hij is realistischer dan ik, ik ben de dromer van ons 2.
Anderzijds voel ik me daardoor schuldig tov hem (dat ik niet genoeg mijn best doe om mijn parttime job leuk te vinden, voor te weinig inkomsten zorg, etc.)
Wat denk en jullie? Moet ik me eroverheen zetten en zo meer inkomsten maken (terug naar bijberoep), terwijl ik van mijn zelfstandige job meer voldoening krijg maar minder verdien (in hoofdberoep blijven)?
En mij zo schuldig voel tov mijn vriend omdat ik hem minder kan “bieden”?
Als ik het zo zelf terug lees, vindt ik voor mezelf dat ik die parttime gewoon moet doen. En vindt ik 'm niet leuk, dan weer uitkijken naar een betere. Niks is voor altijd, dit is tijdelijk.
En deze keuze om meer te werken biedt veel meer oplossingen dan enkel mijn zelfstandigheid uit te voeren (en meer te moeten afdragen aan de staat).
Thanks girls! X
