M´n vriend en ik hebben allebei een heel verschillende opvoeding en jeugd gehad, en hij vooral een hele moeilijke. En dat was eigenlijk nooit een probleem, door gewoon te praten begrepen we elkaar. Maar we hebben een paar lastige jaren met grote ups en downs achter de rug, het is 2x door omstandigheden uit gegaan omdat de situatie te lastig was, en nu zijn we weer bijelkaar. En eigenlijk gaat het beter dan ooit, maar soms hebben we zulke discussies dat we er niet meer uitkomen samen. We begrijpen elkaar gewoon niet meer, en dat hadden we vroeger nooit. Hij vindt al snel dat ik zeur, terwijl ik het juist alleen maar goed bedoel en hem wil helpen!
Zo hadden we net weer een gesprek en op den duur wordt ik zo wanhopig; ik kan hem gewoon niet uitleggen wat ik precies bedoel omdat hij het toch verkeerd opvat 
Ik vind het logisch dat als hij beloofd heeft om vanavond te komen, dat hij het dan duidelijk uitlegt als het niet door kan gaan. Hij moest opeens werken, (hij moet schulden afbetalen en kon ergens helpen met een klusje, dus extra inkomen en ´t was niet zwart) en komt dan met een half verhaal. Dan ga ik doorvragen en uiteindelijk krijg ik het er dan wel uit, maar daar wordt hij weer boos over. Want hij had het niet precies verteld, omdat ik het toch weer verkeerd zie en gelijk begin te zeuren. Volgens hem moet het gewoon zo zijn dat als hij zegt dat hij moet werken, dat hij verder geen uitleg hoeft te geven en ik het maar moet accepteren. Maar daar ben ik het gewoon niet mee eens… Als hij juist veel minder ´vaag´ zou zijn soms, zou ik veel minder snel gaan doorvragen etc. Gevolg: hij boos en ik vooral verdrietig. En nu gaat hij dat werk afbellen, en dat is niet mijn schuld, maar eigenlijk toch ook weer wel
Bedankt voor het lezen en ik hoop dat jullie het een beetje begrijpen en kunnen helpen.