het kind (te) snel accepteren? Als schoolkind voetbalde ik ook wel eens met mijn broer en anderen.
Als peuter recycelde ik graag de autootjes van mijn broer en speelde ik er mee.
Toen is mijn moeder ook niet gelijk een jongenskamer gaan maken. Ik vind het wel te veel van het goede
wanneer een kind al op zijn vierde transgender mag zijn.
Ah, heb je als voorbeeld I am Jazz?
Ik denk niet dat er heel veel ouders zijn die dat bij hun kind doen. Volgens mij worden veel kinderen juist nog ‘traditioneel’ opgevoed, in de zin van: auto’tjes zijn voor jongens, prinsessen zijn voor meisjes etc. of: dat is typisch iets voor jongens of meisjes.
Als ouders wel meegaan met het kind daarin, dan zou er mogelijk een goede reden voor zijn; dat van Jazz was wel een goed besluit.
Tja, wat moet je er verder van vinden? Ik heb niet veel voorbeelden verder waarin het ‘goed’ of ‘fout’ ging. Of überhaupt echt vergelijkingsmateriaal om het af te wegen.
Een kind moet kind kunnen zijn. Of dat nu in een jurk, broek, blauw of groen is. Vooral waar het kind zich fijn bij voelt (binnen natuurlijk bepaalde grenzen, niet alles wat fijn is, is helemaal passend, zeg maar).
Wat een ouder met zijn kind doet maakt me geen zak uit. Ik zou het persoonlijk wel heel moeilijk vinden om een transgenderkind te hebben. Weet niet of ik dat aan zou kunnen.
Ik vind het prachtig dat haar ouders haar accepteren, maar ik denk dat ze haar zelf genderdysforie hebben aangepraat. Ik wilde ook net als een jongen voetballen, maar mijn ouders hebben daar niet
zo fanatiek als transgender-ouders op ingespeeld.
Genderdysforie is aangeboren, dat praat je een kind niet aan. Alles te maken met hormonen tijdens de zwangerschap.
Ok. Ik kijk naar de cijfers. Van de 10 kinderen met genderdysforie worden er amper 2 transseksueel.
Vaak is het ook gewoon een fase soms.
^^Ik denk dat de transgenders wel echt goed hebben nagedacht hoor, want je zoiets doe je niet zo maar. Vaak zitten ze er heel erg mee. Zoals @Atosenzosja al zegt, het is aangeboren. Ik denk niet dat je zoiets kunt aanpraten.
Ik wilde in de kleuterklas ook nooit in de poppenhoek spelen en was vaak in de bouwhoek te vinden. Ook vond ik het verschrikkelijk om jurkjes en rokjes te dragen, maar ik ben geen transgender.Als het een fase is, lijkt mij dat het geen transgenders zijn…
Ik zag laatst een filmpje van een kleuter met haar ouders, de een was trans en de ander was agender oid, en die vonden dat hun dochtertje transgender was. “Jij bent niet netjes en stil zoals meisjes he, nee jij klimt graag in bomen en rent graag rond he” “Jij voelt je niet een meisje he, nee jij voelt je een jongetje”. Ze waren heel duidelijk bezig hun kind in de transgender identiteit te pushen terwijl het kind nauwelijks antwoord gaf. Echt heel sneu voor het kind.
Acceptatie is natuurlijk hartstikke goed maar we moeten oppassen dat we niet zò vòòr transseksualiteit zijn dat we mensen erin gaan duwen. Er zijn op youtube ook best wel veel filmpjes te vinden van mensen die zich lichamelijk van geslacht lieten veranderen, er spijt van kregen/beseften dat ze toch niet echt trans zijn en zich weer terug laten veranderen.
Maar dan is het geen genderdysforie. Dan is het, wat je zelf zegt, een fase (of ‘gewoon’ een stoer meisje of een minder stoere jongen).
Ja, ik denk dat to dit bedoelt. Ben het hier ook wel mee eens.
–
Wat is er mis met de term transseksueel?
Goede vraag, ben er lange tijd geleden op gewezen door een transgender persoon.
Oh my, al die termen…
Dus omdat het aanstootgevend zou kunnen zijn?
Ik vind het gewoon heel erg onnodig. Je kind supporten is fantastisch, maar je hoeft er niet per sé labels op te plakken.
Ik had vroeger ook niks met make-up, was met mijn 5 jaar het enige meisje in het kleutervoetbal klasje en de barbies die ik had heb ik aan mijn buurjongen gegeven die er veel blijer mee was dan ik. Ik ben blij dat mijn ouders me gewoon hebben laten doen wat ik leuk vond, of dat nu typisch jongens of meisjes achtig was.
Ik vind het best kwalijk dat je dingen wil labelen. Kinderen zijn nieuwsgierig en continu bezig om nieuwe dingen te ontdekken. Dat bepaalde dingen door jongens over het algemeen leuker worden gevonden dan door meisjes, betekent niet dat jongetjes die zich daarin niet interesseren opeens meisjesachtig zijn…
Ik snap gewoon niet zo goed waarom je je kind in een bepaalde richting wil pushen. Als het kind echt graag een jongen of meisje wil zijn kan je daar in mee gaan, maar tot die tijd lijkt het me veel gezonder te doen alsof het helemaal niet gek is dat een jongetje een keer een jurkje aan wil of een meisje graag auto’s voor haar verjaardag.
Ik merk in mijn omgeving, bij jonge ouders met jonge kinderen dat het echt geen rol speelt.
Er wordt gespeeld met wat dan ook, of het dan wel of niet bij gender van kind past.
Jongetjes dragen jurken, meisjes broeken. etc. als ze daar die dag zin in hebben
Voor een kind in die leeftijd (tot jaar of 8 denk ik?) zit het niet namelijk niet direct in een gender-vakje
dat komt altijd bij een volwassenen vandaan.
Over de eerste alinea zeg ik: vreselijk.
Ik snap je punt wel. Ik vind zelf dat je je kind gewoon vrij moet laten zodat het weet dat het over dingen kan praten, ook als die lastig zijn. En hopelijk komt het kind er dan zelf achter hoe het zich voelt en of dat ‘klopt’ of dat het er verder nog iets mee wil. Inderdaad moeten we niet te snel met labels aan de gang gaan, dat is niet nodig. Het is inderdaad helemaal niet gek dat jongens eens een keer jurken of make-up willen proberen of meiden die lekker ‘tomboy’ zijn. Je kind echt supporten is imo ook je kind zich laten ontwikkelen en niet een kant opsturen.
Inderdaad zo vroeg al met labels lopen gooien is onnodig. Moet het per se een naam hebben dan? Ik vind dat we op de eerste plaats naar iemands persoonlijkheid zouden moeten kijken en daarna pas welk geslacht etc, dat is in mijn ogen gewoon bijzaak. Jij bent Jantje en je houdt van poppen, Spider man en pannekoeken. Daar gaat het naar mijn idee het meeste om 