haaj, Ik zou niet weten hoe ik de situatie duidelijk kan maken, dus het word een beetje beschreven van hoe de A en B waren vroeger, en nu.
ik heb twee meisjes in de klas waar ik het eerst heel goed mee kon vinden(A en B ).
(vroeger: )
ik fiets samen met A, ze is spontaan en vrolijk, en we gaan ook steeds meer met elkaar om in de klas.
B is een heel stil, verlegen en netjes meisje, ze doet echt niets wat de leraar ook maar misschien niet perfect zou kunnen vinden…
Vroeger(tot half jaar geleden) roddelde A altijd over B op de fiets, dingen als ‘met B zou ik nooit om willen gaan als jij dat niet zo nodig zou willen’ en allemaal dingen over wat irritant is aan B, en wat slecht is aan der enzo… (Ik heb nooit zo over B gepraat tegen A trouwens.)
B was vroeger (en nu) altijd al een stil en netjes meisje enzo, en … raar. Maar dat vond ik nooit echt een probleem, iemand waar ik rustig mee kan praten leek me immers wel fijn.
–
Maar dan nu, nu ik mijn ‘vriendinnen’ anderhalf jaar ken, begin ik me dood te ergeren aan ze. nee, niet ergeren… ik voel de laatste tijd rot, kwaad, boos, verdrietig etc als ik gewoon met ze praat.
A zegt op een dag minstens(en nee, dit is zeker niet overdreven en ik vat ook niet alles als iets negatiefs op) 20 ONAARDIGE, onbeschofte en vooral kwetsende dingen tegen me waardoor ik van een vrolijk en zelfverzekerd persoon juist verdrietig en onzelfverzekerd ben. Ze zegt dingen over mijn (net nieuwe) kleren, mijn kapsel, zelfs mijn púnten!
B loopt als een hondje achter haar aan(, en ik twijfel of ik B eens moet zeggen wat A allemaal over haar heeft gezegd toen A zo’n dikke vrienden was met mij.(want B had me eerst verteld dat A weleens over mij praatte…dus B roddelt tegen ons beide)
En elke dag doen/zeggen ze wel iets waardoor ik me helemaal kut voel, vandaag had ik bijv een 2 op een toets, en ik dacht dat ik dan wel kon zeggen tegen mijn ‘vriendinnen’ dat ik daar van baalde(ik zei letterlijk ‘ik baal echt dat ik een onvoldoende had.’) en toen kreeg ik de reactie ‘houd op met huilen zeg serieus niet huilen zeg’(ik had het ook niet al 10 keer gezegd ofzo… dat was de enige keer), terwijl ik niet huilde of het klagend zei ofzo…
zo gaat het dus maar door en door en ik voel me gewoon zo kut en zelfs onzeker door die twee sukkels. ik ben ten einde raad, en meestal vertel ik alles aan een vriendin, maar zij heeft ook wel genoeg van die nooit eindigende frustraties van mij, en dan ben ik bang dat ze niet meer vriendinnen wil zijn. (sorry dat het zo’n lange post was… maar ik zit hier gewoon ZO mee!)
wat is jullie mening over deze situatie? en wat moet ik doen? en wat zeker niet? etc. DANKJULIEWEL