Hi, alvast heel erg bedankt voor het lezen van dit topic.
Ik zal bij het begin beginnen, in februari.
Een vriendin van mij had een jongen op facebook (Thijs) en de eerste keer dat we praatten was onder haar status, samen met wat andere mensen die ook reageerden. Hij was aardig en we praatten steeds meer onder statussen, totdat hij me toevoegde op facebook en ik hem accepteerde. Dit was het begin van iets wat later een hele mooie vriendschap zou worden. We praatten iedere dag via msn en facebook, misschien wel 8 uur per dag of zo en we raakten nooit uitgepraat.
Ik ben zelf biseksueel en ik had een vriendin, Flora, maar ik heb eigenlijk altijd gedacht lesbisch te zijn. Vandaar dat ik ook een vriendin had toen en dat accepteerde hij ook gewoon, hij vond het zelfs wel leuk, omdat we dan ‘‘over mooie vrouwen konden praten,’’ zei hij. Thijs had nooit gedacht dat ik ook op jongens zou vallen en ik zelf ook niet, er was ook nooit sprake van dus het was geen probleem.
Net iets na de zomervakantie, hebben ik, Thijs en Liza (een vriendin van mij) afgesproken in mijn woonplaats. Thijs woont een uurtje van mij af. Hij had een OV-studentenkaart, dus op zijn bankrekening zou ook niets terug te vinden zijn van het afspreken. Heel erg, maar hier hebben we serieus over na gedacht. De eerste keer dat ik hem ‘‘in real life’’ zag, was gezellig, op het begin wel een beetje awkard, daarom dat ik ook blij was dat Liza erbij was. Maar toch, ik kreeg gelijk een knuffel en het ijs was zo al een beetje gebroken. Die eerste keer meeten… mijn ouders weten het niet, zijn ouders niet en ik denk dat ze het ook nooit zullen weten…
Op msn/facebook en zo werden wij alleen maar closer, en je snapt het al, ik en Flora groeiden een beetje uit elkaar. Toch probeerde ik dit gevoel te negeren, want ik hield van Flora, toch?
In oktober besloten ik en Thijs nog een keer af te spreken, alleen. Onze ouders weten hier wel van en ze denken dus ook dat ik hem nog maar één keer gezien heb. Ik was heel erg zenuwachtig omdat Liza nu niet mee ging, maar ik besloot toch te gaan. Het was bizar, we klikten echt heel goed en ondanks dat we heel veel van elkaar verschillen (Hij luistert rock ‘n roll, is fanatiek voetbalsupporter en sport graag, terwijl ik van mode/make-up hou, niet sport en naar Katy Perry luister :’)) we hadden altijd iets om over te praten. We zijn naar zijn huis gegaan en ik voelde me er gelijk thuis… al had ik bij mijn vriendin Flora weleens dat ik me daar niet goed thuis voelde, omdat er altijd ruzie was… hier had ik dat helemaal niet. Zijn familie was aardig en vrolijk en ik weet niet… het voelde gewoon heel erg goed, alsof het zo hoorde. Net voor ik weer de trein instapte, terug naar huis, gaf ik hem, zoals ‘‘gewoonlijk’’ een knuffel, maar deze keerde duurde hij langer. Het voelde goed, zijn sterke en gespierde armen om me heen, ik wilde niet meer loslaten en ik liet hem dan ook pas los toen het écht moest, omdat ik anders de trein zou missen. In de trein ging ik nog even bij het raam staan, om te zwaaien naar hem en met een grote lach zwaaide hij terug. Ik voelde me zo gelukkig.
Toen ik weer thuis was, heb ik lang nagedacht en ik kon bevestigen waar ik al eerder over twijfelde. Ik vond Thijs leuk. Ik vertelde hem dat het tussen mij en Flora niet zo super ging en dat ik ergens mee zat. Thijs is altijd lief tegen mij geweest en hij steunde me gelijk, hij wilde me helpen. Ik zei dat ik een klein beetje gevoelens voor hem had en dat ik niet wist wat ik er mee moest doen. Waarop hij antwoorde dat het niet erg was, dat we gewoon beste vrienden konden blijven en dat het vast verwarring was. Al die dagen dat ik verward was, heeft hij me gesteund en gezegd dat het wel goed zou komen.
Ongeveer een week later zei hij iets wat me gelukkig en ongelukkig tegelijk maakte. Hij had ook gevoelens voor mij… hij ging terug in zijn verleden en dacht na… tegen welk meisje zei hij steeds ‘‘Ik hou van je’’ en gaf hij lange knuffels? De enige bij wie hij dit deed was zijn ex-vriendin, Inge. Ook hij was in de war, maar na een tijde zei hij dat hij me echt heel leuk vond. Hij stuurde me lieve sms’jes en probeerde me zo, min of meer, ‘‘overtehalen.’’ Ik voelde me verscheurd tussen twee personen. Thijs zei dat ik het mooiste meisje in de wereld was. Hij noemde me schoonheid, mooi meisje en stuurde me kusjes voordat ik ging slapen. Ik heb Flora verteld over mijn gevoelens. Ik heb haar heel erg pijn gedaan hiermee, maar ik kon het niet helpen. Ik kan niet bepalen wat ik voel helaas, dat had een heel stuk makkelijker geweest allemaal. Ik en Flora hebben nu bijna geen contact meer.
Dan was er dus Thijs nog. Hij steunde me als ik Flora miste. Hij was er echt voor me en ik hield van hem en hij ook van mij… dacht ik.
We probeerden denk ik een soort van relatie met elkaar te beginnen? Echt een relatie was nog niet eens mijn bedoeling, maar ik was echt helemaal gek op hem en hij vindt dat ik daar te duidelijk in was. Hoe dan ook, na ongeveer een week waarin ik heel erg gelukkig was, zei hij dat het pijn deed. De dingen die ik zei deden hem aan zijn ex-vriendin Inge denken. Inge was strenggelovig en mocht van haar ouders en het geloof geen relatie met hem hebben. Het toch steeds proberen zou schade bij hem veroorzaakt hebben, zegt hij. Ik was er best wel kapot van, omdat ik dus behalve Flora ook Thijs ‘‘kwijt was’’, voor mijn gevoel dan. Ik probeerde hem wel te steunen, maar hij zei heel veel. Hij had tijd nodig, zei hij de ene dag. Dan maakte hij weer van die opmerkingen die toch écht zeiden ‘‘Ik vind je leuk,’’ dit vonden vriendinnen van mij ook om vervolgens te zeggen ‘‘Ik ben toch duidelijk dat ik geen relatie met je wil?’’ en de volgende dag weer iets van ‘‘als Inge er niet was geweest dan lag ik nu bij je…’’
De onduidelijkheid sloopte me van binnen dus op een gegeven moment had ik echt zoiets van… wat wíl je nou? Waar op hij zei geen relatie te willen vanwege de schade van Inge, de afstand en onze verschillen. Dat deed écht heel veel pijn.
Hij begon met het afkraken van mijn mening, mijn vegetarisme, de muziek waar ik naar luister en andere kleine onbenullige dingetjes. Maar toch, het was steeds meer en ik had gewoon het gevoel dat hij me expres kwetste.
Hij heeft hier wel een keer zijn excuses voor aangeboden, maar daarna ging hij net zo hard weer door. Hierdoor hadden we discussie die uit de hand zijn gelopen naar heel erge ruzies. Hij zei dat het allemaal kwam omdat ik zo graag een relatie wilde terwijl hij toch duidelijk was, dat hij daarom zo reageerde, want ik wekte frustratie bij hem op. Hij zei heel veel dingen die me raakten, maar het laatste dat ik me herrinderde is dat ik maar ‘‘een homojongen zonder penis moest zoeken.’’
Ik reageerde niet omdat ik gekwetst was en niet kon stoppen met huilen en hij ging offline, waarna we niet meer gepraat hebben.
Hij reageerde een paar dagen later met een opmerking die op mij nogal bot overkwam op mijn status. Ik moest iets doen of zo, en hij zei ‘‘als dat al veel moeite is…’’
Ik vroeg hem waarvoor dat toch nodig was, dat we ook gewoon beste vrienden konden blijven, zoals dat altijd al was. Hij had me eerder al verteld dat hij dat heel graag wilde. Maar weer kregen we discussie, over wiens schuld het was. Ik wilde dat gewoon niet meer. Hij zei dat hij wel snapte dat mijn eerste ex (dat is echt al lang geleden, maar goed) mij gedumpt had… volgens mij was dat het laatste dat hij zei, want toen ik probeerde goed te maken reageerde hij niet en heeft hij me overal vanaf gegooid. Facebook, twitter, msn, alles.
Ik kan het gewoon niet geloven, dat een paar van die discussies onze vriendschap verpest hebben. Ik hou écht heel veel van hem en hij schijnt ook tegen een vriendin van mij, Julia, gezegd te hebben dat hij het zonde vond. Alles wat ik wil is opnieuw beginnen, zonder discussies en ruzies, maar ik kan gewoon echt niet zonder hem. Hij betekent echt heel veel voor mij. Gisterenavond was ik een sms’je aan het typen naar hem iets van ‘‘ik mis je x’’ of zo. Ik verstuurde perongeluk (wat niet de bedoeling was, eigenlijk) maar ik kreeg geen reactie. Julia heeft gezegd dat ze in het weekend met hem gaat proberen te praten… wat moet ik nou doen? Ik mis hem zó erg, behalve dat ik de persoon kwijt ben waar ik verliefd op was, ben ik ook gewoon mijn allerbeste vriend kwijt.
Hartstikke bedankt voor het lezen en ik hoop op jullie reacties, liefs
Update:
Na een tijdje weer contact te hebben met Thijs is het weer misgelopen… hij wil geen contact meer, hij heeft me wéér overal vanaf gegooid. Het kwam doordat ik iets zei over een tweet van hem, waarin stond dat hij wou dat hij me nog geblokkeerd had of zoiets. Daardoor voelde ik me aangesproken en dus zei ik er iets van, maar toen werd hij boos, ik gooide ten slotte ook ‘‘het hele internet vol met statussen over hem.’’ Ik heb er afgelopen week eigenlijk helemaal niet mee gezeten, maar nu komt het gevoel weer terug. We hebben op facebook een heel kort gesprekje gehad, beetje oppervlakkig, onder de status van een vriendin van mij, maar veel kwam er ook niet uit, behalve dat hij zich geweeeeeldig voelde. Ik kan gewoon niet geloven dat het hem echt niets doet. Mijn moeder zegt dat het een sukkel is en dat ik hem gewoon moet laten, maar het is zo moeilijk. Ik ben gewoon zo radeloos…
