Hee meiden! Ik wil graag even mijn verhaal vertellen, want ik zit hier echt verschrikkelijk mee.
Het is nu ongeveer een maand uit met mijn ex vriend. Het kwam voor mij als een klap. Ik zag het niet aankomen en hij gedroeg zich niet anders dan normaal. Het was ineens uit, met hele rare redenen. Hij zei dat hij niet wist of hij wel klaar was voor een relatie en hij had veel te weinig tijd. Ik was heel boos, want het kwam als een schok, en ik vond het een hele slechte reden. Als je echt nog niet toe ben aan een relatie, kom je daar toch wel eerder achter dan een jaar? Toen hij het uit maakte, wist ik niet wat ik moest zeggen en heb ik niet de tijd gehad om vragen aan hem te stellen. Ik was er kapot van dat het uit was, en nog steeds doet het me veel pijn. Ik wilde nog een gesprek omdat ik met allemaal vragen achter bleef, maar hij wilde me niet spreken.
Ik kan het goed vinden met zijn vrienden. Onze vriendengroepen zijn een beetje samengegroeid. Met een van zijn vrienden, ik noem hem even A., was het heel gezellig toen we uitgingen. Ik bedoel op een vriendschappelijke manier. Ik smste wel eens met hem vanaf toen, maar ook dat was vriendschappelijk. Op Tweede Kerstdag verveelden we ons allebei en besloten we samen ergens wat te gaan drinken. Het was gewoon gezellig. We wilden ook nog een keer naar de film, gewoon als vrienden. Tenminste, ik zag het als vrienden. Ik hoorde dat hij het niet helemaal als vrienden zag, en dat merkte ik ook aan zijn smsjes de laatste tijd. Ik heb alles aan mijn ex verteld en om raad gevraagd, want ik zag het nog steeds vriendschappelijk. Dit was tegelijk ook om hem zelf te vertellen dat alles vriendschappelijk was, zodat hij niet een heel ander verhaal zou horen.
Ik had gisteren contact met mijn ex en vroeg hem wat hij er van vond dat ik contact had met A., ookal is het vriendschappelijk vanaf mijn kant. Het zat me toch niet helemaal lekker. Hij heeft toen tegen me gezegd dat ik het zelf moest weten, maar dat hij het kansloos vind. Ik snapte zijn reactie natuurlijk wel. Even later kreeg ik weer een smsje van hem. Er stond in dat hij verhalen had gehoord en meteen begreep waarom ik hem nooit in mijn telefoon liet kijken. Als ik mijn telefoon pakte toen ik bij hem was, liet ik hem expres niet meekijken om hem een beetje te plagen. Hij dacht echt dat dit langer liep. Hij dacht volgens mij echt dat ik hem bedrogen had. Ik heb hem heel duidelijk uitgelegd dat ik nooit wat met andere jongens heb gedaan toen we wat hadden, en daarna ook niet. Alles ging via whatsapp, aangezien dit 's avonds begon en hij niet heel dicht bij me woont. Ik wilde hem bellen, maar hij drukte me steeds weg. Hij zegt dat hij nog meer verhalen over me heeft gehoord, maar als ik daar naar vraag, is het enige antwoord dat ik krijg: dat zeg ik niet. we moeten allebei verder. Ik heb hier niks aan en voel me ontzettend klote dat hij nu zo over me denkt. Ik snap zelf ook wel dat het niet goed van me was om met zijn vriend te smsen en af te spreken, ook al was het vriendschappelijk. Ik heb A. ondertussen ook geblokkeerd op alles. Als ik het overnieuw mocht doen, had ik het heel anders gedaan. Maar de dingen zijn niet terug te draaien. Ik weet alleen niet wat ik nu moet doen. Blijven door smsen of juist met rust laten? Ik weet het niet. Hij weet ook dat ik super veel om hem geef, en dat ik hem nooit pijn heb willen doen. Ik zou hem namelijk zo terug willen, want mijn keus is het niet geweest dat het uit ging. Misschien komt mijn gedrag van de afgelopen maand daar ook wel vandaan. Ik voel me hier echt niet goed bij, maar wat moet ik verder doen? Het is nu oudjaarsdag, en ik weet dat hij bij vrienden zit. Ik kan hem nu denk ik beter niet storen, maar ik zit er echt ontzettend mee…