Een leuke familie, teminste, dat wás het, de Bossche. Maar nadat mama vreemdging, met meerdere mannen. Was het klaar, we (Ik, mijn zusje en papa)
verhuisde naar een nieuwe buurt. Daar was het veel beter, teminste,
Tot papa een hersentumor kreeg, die kwadaardig is.
2011
Ik sluit mijn ogen en inhaleer de geur van smeltende kaarsen en wierrook. Voor mij zitten zo een zeventig man. Ik staar naar de kist en tranen prikken in mijn ogen, ik kijk naar mijn zusje die een paar stappen van mij vandaan staat. Ze knikt naar me, dat ik het kan. Ik bestudeer de paar woorden die op een oranje vervaagd stuk papier staan. ‘‘Lieve mensen, bedankt dat jullie er allemaal zijn gekomen.’’ Ik kijk om me heen, en lees verder ‘‘Roy was een flapuit, maar met een goed hard, ik hou nog steeds zielsveel van hem, toen ik mijn moeder een paar maanden geleden za…’’ Mijn adem stokt, dit kan ik niet oplezen zoveel woede zit er in deze kleine rotwoordjes. Ik voel mijn lichaam trillen van de adrenaline, van de angst, verdriet, woede, de goede en de slechte herinneringen. Ik weet even niet hoe ik me moet voelen. ‘‘Ik zal hem nooit vergeten, hij was een goede vader, uit het oog maar nóóit uit mijn hard.’’ Met mijn ogen vol tranen probeer ik de weg terug naar mijn stoel te zoeken, waarbij ik ook nog val, ik kijk op en iedereen is al druk bezig met de kaarzen, kaarten, bloemen neer te zetten om vervolgens naar de kist te lopen en afscheid te nemen. ‘‘Meissie houd je sterk hé, we zijn er áltijd voor je en je kan ons ook altijd bellen!’’ Zegt mijn tante tegen me. Ik knik kort en pak mijn zusje haar hand stevig vast, alsof ik haar ook elk moment kan verliezen, samen lopen we naar de bushalte.