Hey Meiden,
Op het moment ben ik niet bepaald gelukkig en daarmee druk ik het nog zacht uit. Mijn leven is doelloos, uitzichtloos en vooral niet leuk meer. Waarom dit zo is wil ik jullie graag vertellen, want ik moet mijn verhaal kwijt en heb het gevoel dat niemand om me geeft, alsof ik niet besta. Dit wordt een zware lap tekst, hierbij ben je dus gewaarschuwd.
Ik ben enig kind, levend bij mijn moeder thuis. Een geplande baby was ik niet, toch mijn ouders waren dolgelukkig toen ik werd geboren. Ik kreeg veel liefde en aandacht, op mijn kindertijd was weinig aan te merken. We waren een gelukkig gezin waar veel mensen jaloers op waren. Mijn moeder raakte een aantal jaar later in verwachting van een zoon, een miskraam helaas. Dat maakte een enorme impact op m’n gezin. Mijn ouders kregen vaker ruzie wat vaak uitliep in een hevige scheldpartij. Als meisje van tien jaar hoopte ik dat mijn vader zijn woede niet op mij ging afreageren, want ik was bang voor hem. Een jaar later raakte mijn vader zijn baan kwijt en is daarna niet meer aan de bak gekomen. We moesten verhuizen en mijn vader trok het op een gegeven moment niet meer en verliet m’n moeder. Ik bleef achter. Mijn moeder raakte depressief en begon te drinken, lag dagenlang in bed en vond zichzelf ongelofelijk zielig. Tijd voor mij is er niet meer. Momenteel bevindt mijn vader zich in Brazilië, ik zie hem nooit meer…
Een doorsnee meisje ben ik niet, nooit geweest ook. Op het moment ben ik vijftien jaar en doe havo. Helaas ben ik niet de knapste en ik twijfel/pieker veel. Ik ben heel gevoelig en eigenlijk te lief voor deze wereld. Sommige mensen maken daar misbruik van; ze lopen snel over me heen en ik laat dat weerloos gebeuren. Op de basisschool kon ik dat nog wel hebben want ik zat toen goed in m’n vel, maar op de middelbare school niet meer. Als mensen vaak roepen dat je een enorme kankerkop (sorry voor het grove woord) hebt ga je dat op een gegeven moment geloven. De spiegel bevestigt dat dan nog eens.
Ik wilde me niet naar hun niveau verlagen dus negeerde het, ik hield m’n frustraties voor me.
Zij waren lelijk, verpest van binnen en kraken anderen af om zich beter te voelen. Maar het erge was, iedereen leek zo te doen, zowel meisjes als jongens. Mijn aparte kledingstijl werkte niet bepaald mee aan het pestprobleem. Mijn interesses waren anders, gewoon niet standaard. Ik kwam over als het ‘’emo meisje’’, terwijl ik mezelf niet zo wil groeperen. Zo hebben jongens mijn polsen gepakt en daar stippellijntjes op getekend. Om daar dan vervolgens smakelijk om te lachen, vreselijk. Nog een mooie: vlak voor de kerstvakantie hadden ze een nitraat (Belgisch rotje) in m’n schooltas laten ontploffen, zodat al m’n schoolschriften en boeken werden verwoest. Zoiets zou ik bij m’n ergste vijand niet eens doen, maar zij vonden het schijnbaar wel hilarisch. (de losers)
Meiden konden er ook wat van, net zo goed. Alleen deden ze het niet fysiek. Zij roddelen liever zodat ik het net niet kan horen, ze negeren me, sluiten me graag buiten. Vandaar dat ik ook steeds stiller werd, ik was bang en durfde niets meer. Echte vrienden heb ik momenteel ook niet echt.
http://i47.tinypic.com/2vv26aa.jpg
Ontspanning kan ik vinden als ik buiten ben, als ik aan het mountainbiken ben bijvoorbeeld, hardloop of als ik zeil. Maar voor de rest kan ik van weinig dingen genieten. School is een hel voor me, dus als het even kan spijbel ik (nepziek zijn etc.).
Ik begon me af te vragen wat ik doe in deze wereld; waarvoor leef ik? Die vraag kon ik niet beantwoorden…… Een levensdoel heb ik niet.
Hoe ik deze situatie verbeterd moet worden weet ik niet. Verhuizen is een optie, of mezelf mentaal sterk veranderen zodat ik sterker in m’n schoenen sta, maar doe dat maar eens.
Reageren hoeft niet, ik moest m’n verhaal gewoon even kwijt. In ieder geval bedankt voor het lezen.
