Waarom ik niet in sprookjes geloof (en andere dingen waar mensen graag in ge...

Schrijfsels
#1

Haai mensen. Ik schrijf wel vaker verhalen enzo, maar ik heb nooit echt iets afgemaakt. Nu kwam ik vanmiddag opeens op het idee om te stoppen met fictie, en op te schrijven wat ik voel. Er is namelijk best veel gebeurd het afgelopen jaar en mijn ideeën over het leven zijn heel erg veranderd. Ik heb dus het idee om een soort boek te schrijven er over. In ieder geval, ik wou wel weten wat jullie er (tot nu toe) van vonden, dus hier is het eerste stukje:

WAAROM IK NIET MEER IN SPROOKJES GELOOF (en andere dingen waar mensen graag in geloven)

Hoi. Goedemiddag. Of avond? Ik weet niet wanneer je dit leest.

Ehm, oké. Hoe begin je een boek? Ik heb geen idee… Ik bedoel, ik heb wel eens wat geschreven maar dat was fictie. Dan begin je gewoon in het verhaal. Zo van, ze deden dit en dat. Dat is het begin. Nu weet ik niet echt waar ik moet beginnen, want zo veel structuur zit er niet in mijn gedachtes. Een verhaal schrijf je zoals het gebeurt, of zoals men dat noemt: in ‘chronologische volgorde’. Mijn gedachtes zijn niet chronologisch. Ze vlieren overal heen. Ik heb niet eens een idee of vlieren een woord is.

Waarom ik dit schrijf? Geen idee. Verveling misschien. Om mijn gedachtes op orde te zetten. Omdat ik geen zin heb om voor mijn examens te leren. Omdat ik wil dat iemand dit leest en denkt, shit, je hebt gelijk, ik was al die tijd zo dom en naïef. Want dat was ik ook. Ik ben nog maar achttien, dat weet ik ook wel. Ik ben nog jong en weet nog niet zo veel van de wereld. Maar één ding weet ik wel: de mensheid is een goedgelovige shit community. Ze zijn… onrealistisch. Wat je in de films op TV ziet ís niet echt. Ik zal een geheimpje verklappen. Het is gespeeld. Sorry dat ik je mooie droom kapot heb gemaakt.

Oké, even serieus. Ik was net als jullie. In een jaar tijd ben ik veranderd van het schattige naïeve meisje naar een achterdochtige volwassen vrouw. En niet alleen omdat ik volgens de wet volwassen ben geworden. En oké, zo volwassen ben ik niet. Maar ik heb veel geleerd in een jaar. Ik heb geleerd over het begin van de Verenigde Staten. Over hoge en lage luchtdrukgebieden. Van die dingen waar je eigenlijk niks aan hebt als je een leven leidt wat echt een leven te noemen is. Het is niet erg dat ik die dingen geleerd heb. Ik ben nog een jonge dame en het jonge leven gaat over leren, right? En daar horen die saaie feitjes ook bij. Maar het échte leren dat gaat verder. Ik zeg niet dat ik alles weet. Nog lang niet. Ik heb misschien niet eens gelijk. Maar wat maakt dat uit. Ik leer nog. Ik hoor niet alles te weten. Maar ik ben ook een puber. Ik doe alsof ik alles weet. En daarom schrijf ik het op. Mijn redenering klopt niet helemaal, dus laten we verder gaan naar iets wat boeit.

So, tell me what you think! (het is nu echt nog super negatief, maar dat verandert wel… iets :stuck_out_tongue:)

#2

Ik vind het leuk! Je schrijft het lekker vlot en je gedachtegang is gewoon superleuk! :wink: Ik zou zeggen : Schrijf lekker verder! Ben benieuwd…

#3

Leuk! (oké, niet zo leuk wat je hebt meegemaakt, of waar je op zinspeelt, want het lijkt niet heel positief, maar leuk geschreven) Ik herken mezelf hier wel in, niet in het verhaal, maar in je manier van schrijven. Zo zien mijn half-affe pogingen tot een dagboek er ook uit…

#4

Ah superleuk om te lezen, echt een hele leuke schrijfstijl en leuk dat je het persoonlijk houdt! Ik vind vaak dit soort schrijfstijlen heel erg gemaakt overkomen maar nu niet.

#5

Haha jullie moeten niet denken dat er iets ergs is gebeurd met mij trouwens haha. Maar je komt er wel vanzelf achter :wink:
Bedankt in ieder geval! Vanavond post ik een nieuw stukje!

En Sparrow: wow wat een compliment, ik was juist bang dat het gemaakt over kwam, ook al is het wel écht wat ik denk haha.

#6

Je ziet me nu waarschijnlijk als zo een pessimistische trut die heel de dag in haar kamer zit met de gordijnen dicht en zichzelf snijdt. Dat ben ik niet, maar daar hoef je je sowieso niet druk over te maken. Als je realistisch bent hoef je nog niet persé pessimistisch en depressief te zijn. Ik ben gewoon een beetje… cynisch. Ik denk eigenlijk dat de meeste van mijn vrienden – want ja, die heb ik. Ik heb een gewoon sociaal leven – mij als een super vrolijk meisje zien die er schattig uit ziet met haar zwieperige rokjes en haar lange bruine krulletjes. Eigenlijk dus nog een beetje zoals ik een jaar geleden was. Niet dat ze niet weten dat er meer achter mij schuilt. Alcohol, drugs, rock’n’roll. Je weet wel. Maar de échte dingen houd ik liever voor mezelf. Ik denk er in stilte over na. Bijvoorbeeld als ik mijn veertig minuten durende fietstochtje van school naar huis doe. Zo kwam ik ook op het idee om dit te schrijven. Soms als ze er bij zijn, maar ze zijn gewend aan mijn dromerigheid.

Ik weet nog niet zeker of je mij als een filosoof mag zien. Zo noem ik mezelf in ieder geval niet. Ik schrijf nu mijn ideeën over de wereld op, maar ik zeg niet dat ik gelijk heb. Ik heb filosofie op school, maar het komt op mij over dat die eikels altijd maar gelijk willen hebben. Bovendien gaat mijn ‘filosofie’ niet over die dingen. Mijn filosofie gaat over hoe je volgens mij in je leven zou moeten staan. Maar het zou best geniaal zijn als ze over honderd jaar les geven over mij.
Dit is saai. Ik wil jullie niet langer vervelen. Dus laten we maar is beginnen met wat ik écht wil zeggen.

#7

Ga vooral door met schrijven. Het is zo een genot om dit te lezen. Dit is iets wat ik ooit ook heel lang in gedachten heb gehad om te doen, maar ik zag mijn eigen leven liever fictief voor me. Maar nu ik dit zo lees van jou, heb ik echt spijt dat ik dit toch niet gedaan heb. Je manier van schrijven is echt heel leuk, en ik herken mezelf helemaal in je manier van denken! Ik blijf dit zeker volgen!

#8

^dit vind ik echt zo’n mooi en leuk compliment! dankjewel! meestal baseer ik mijn verhalen op mijn eigen gevoelens, en nu dacht ik: huh… waarom schrijf ik niet gewoon de WAARHEID? xD dus ik snap wat je bedoelt!

#9

Leuk leuk leuk!! Lekker tempo, geen ‘poespas’, leuke stijl!
Ben al benieuwd naar het volgende stukje en waar hen heen gaat lijden!

#10

Nog een stukje dan, maar nu is alles op en moet ik bij schrijven :stuck_out_tongue:

WAT IK NIET GELOOF
Toen ik vier jaar was zijn mijn ouders gescheiden. Oh, het spijt me, denk je nu. Ten eerste, het spijt je fucking helemaal niet. Je kent me niet eens, je kent mijn ouders niet, en what the fuck kan je er überhaupt aan doen? Ten tweede, I don’t care. Ik bedoel, soms is het best kut dat hun level van communicatie onder nul zit, en dat ik niet zo’n goede band met mijn vader heb als dat ik zou willen, maar verder: ik was vier, oké? Ik weet niet beter.
Het is eigenlijk best een grappig verhaal. Ik herinner me het nog best goed. Mijn vader vroeg of ik en mijn twee oudere zussen bij hem op de bank wilden gaan zitten. Maar natuurlijk, ik doe niks liever dan bij mijn grote lieve pappie op de bank zitten. Hij zei dat hij een poosje bij oma zou gaan logeren. Ik weet niet meer wat er toen allemaal gezegd werd, misschien omdat het te lang geleden is, misschien omdat ik nooit oplet en altijd in mijn eigen gedachten zit, maar mijn zussen begonnen te huilen. Waarom begonnen ze te huilen? Wat is er huilbaar aan het feit dat pappa bij oma gaat logeren? Bij oma logeren is toch super leuk? Ik zou er een moord voor doen! Wat was ik toch schattig en naïef.

#11

Weet je wat nou leuk is? Jij schrijft over een scheiding: iets wat meestal een wat ‘zwaar’ onderwerp is, maar ik schoot zojuist dus in de lach :grinning: Ontzettend leuk geschreven, vooral die laatste 2 regels! hilarisch hahaha

#12

Echt geniaal. Ik kan er geen beter woord voor verzinnen ;p
Gewoon ontzettend geniaal haha (:

I follow!

#13

Jaaaa, helemal mijn schrijfstijl! Goed geschreven. :slightly_smiling_face: Mijn gedachtes lijken op die van jouw. :slightly_smiling_face:

#14

Dankjewel : D

#15

Ik ben lief dus een wat langer stukje :slightly_smiling_face:
Maar jullie mogen best wat opbouwende kritiek geven hoor!

Veel kan ik me niet herinneren van de tijd dat mijn ouders nog bij elkaar waren. Ik bedoel, ik was vier. De herinneringen die ik heb van onder die leeftijd zijn door mijn gedachtes zo gemodificeerd dat zelfs toen mijn ouders uit elkaar waren. Maar ookal ben ik met gescheiden ouders opgegroeid, tot mijn zeventiende geloofde ik heilig in ware liefde. Er was vast een goede verklaring voor het akkefietje van mijn ouders: ze waren te jong getrouwd en hadden te snelle beslissingen genomen. Ja, ik wist het zeker. Je moet er goed over nadenken, want liefde is misleidend, maar ware liefde bestaat echt. Mijn ouders hadden het uiteindelijk ook weer gevonden, ze zijn echter beide opnieuw getrouwd.

Achteraf vind ik het stom van mezelf. Ware liefde, hahaha. Grappig. Mijn moeder en stiefvader ruzieën alleen maar en ik heb niet echt het idee dat mijn vader en zijn vrouw elkaar in de slaapkamer ooit hebben aangeraakt. Niet dat dat de definitie van liefde is, hoor. Ik had alleen even iets nodig wat bij hen een tegen argument zou kunnen zijn.

Anyways, ware liefde: Kijk eens om je heen. Hoeveel van je vrienden hebben gescheiden ouders? Zo’n… 75 procent? En de andere 25 procent… zouden die echt nog verliefd zijn? Nee, dat dacht ik al. Ja, ze houden van elkaar. Maar wat is houden van? Is dat niet meer verliefdheid wat een gewoonte wordt? Niet beter weten dan bij elkaar zijn? Daar komen ook die midlife crisises van, opeens realiseer je je dat het gewoon een gewoonte is die je elke dag maar volgt. Het hoeft niet persé zo te zijn dat je eigenlijk een hekel aan elkaar hebt. Maar gewoon goede vrienden zijn, meer niet. Ja soms wat benefits…

Vroeger waren er ook wel minder scheidingen, maar ik denk dat dat vooral komt omdat het toen minder werd geaccepteerd om te scheiden. Iedereen was gelovig, punt een. De kerk verbied scheidingen. Punt twee: dingen die misliepen werden in de doofpot gestopt. Stel je voor, een scheiding! Dat kan toch niet? Wat zullen de buren wel niet zeggen? Nee, ware liefde bestaat niet en heeft ook nooit bestaan.

Niet dat ik niet in gewone liefde geloof. Oh, ik vind het heerlijk. Ja, het is echt, dit harteloze mens waar je nu al een paar honderd woorden van hebt gelezen heeft gevoelens. En je kan zo vaak verkering hebben als je wil. Misschien ooit zelfs trouwen, kinderen krijgen. Of het voor altijd duurt? Tot de dood ons scheidt? Nope. Echt, ik zou willen dat het zo was. Het is zo een prachtig idee. Maar nee. Echt niet. Gewoon niet mogelijk.

#16

Ik geloof wel in ware liefde. In onze buurt wonen een man en een vrouw die eruit zien alsof ze al minstens negentig zijn: klein, oud, verschrompeld. Soms zie ik ze naar buiten komen, en die kleine handjes zijn altijd in elkaar geslagen. Je zou ze moeten zien zitten op dat bankje in het park. Soms geeft hij haar een kusje, soms zij hem. De liefde straalt van ze af. Dát is ware liefde.
Sorry voor dit verhaal, ik wilde het je gewoon even laten weten. :wink:

#17

Haha, misschien zijn er enkele uitzonderingen. Ik weet het niet. Maar het is in ieder geval niet zo dat iedereen een ware match heeft waar hij voor leeft.

#18

Wauw! Dit is zo leuk opgeschreven dat ik het ddg jammer vond dat ik al bij het eind was. Erg knap dat je je “pessimistische gedachten” (dit klinkt niet aardig, maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen xD) eigenlijk zo ontzettend leuk op papier krijgt. Je hebt echt talent meid!

#19

Dankjewel :slightly_smiling_face:

#20

Hmmmm. Leuk geschreven! Alleen weet ik niet echt of ik het nou met je eens ben of niet. Ik blijf volgen iig (: