Vulvaire vestibulitis komt op hetzelfde neer. Dat was de diagnose zo’n jaar en half geleden. Dan moest ik eerste een bepaalde zalf smeren, daarna antidepressiva nemen, aangezien de meeste vrouwen daar dan aan de vulva ontspannender van worden en de pijn mindert tot zelfs weg neemt. Dit was in mijn geval dus niet zo. Op het einde van de maand zal ik dus een operatie ondergaan, waardoor het nu vulvodynia noemt (of toch hoe ik het begrepen heb). Ze gaan het slijmvliesje wegnemen aan de vuvla. En dan nog 4 maanden revalidatie en hopen dat het beter zal gaan. Al dan niet terug in combinatie met antidepressiva. (wat ik het liefst wil vermijden, want ik was daar echt niet goed van. Aangezien ik deze mentaal niet nodig heb, werd ik er alleen maar depressief van, nachtmerries en vaak wakker worden 's nachts) anyway het zal ook te maken hebben met het feit dat de gynaecoloog ook begon over die operatie dat ik de moed in antidepressiva aan het opgeven was… en dus wat depressiever werd. Het hele proces van aanvaarden is niet makkelijk, vooral niet als je daarbij nog een partner hebt met een hoog libido… we zijn dan ook nog zo jong. 26 en 25. Ik weet dat ik sinds mijn eerste seksuele contacten het heel moeilijk had maar dit is echt moeilijk.
En waar ik naartoe kan gaan om met lotgenoten te praten… geen idee, ik ben vanalles aan het proberen, vandaar de FB groep, ik heb ook al vrouwen magazines aangesproken maar geen reactie, daarom dan maar vrouwen forums en wie weet kom ik wel iemand tegen.
Zelf ben ik al naar een seksuoloog gegaan om hierover te kunnen praten, een psycholoog, kben oefeningen bij de kiné gaan doen en nu ben ik bij een relaxatietherapeute… Ondanks zij allen hun best doen, toch begrijpen ze het niet volledig, ook met mijn partner praten we er heel veel over maar dat is niet hetzelfde, aangezien hij ook een ‘slachtoffer’ is. Toch probeer ik soms maar het is gewoon niet fijn seks te hebben en staan tranen/wenen van de pijn. Het gaat zelfs zo ver dat ik er dagelijks mee geconfronteerd wordt, zoals geen panty’s dragen, alleen maar katoenen ondergoed (oh ja vind maar eens sexy 100% katoenen ondergoed), zo veel mogelijk rokjes, kleedjes dragen (ok die draag ik wel graag) maar dan nu in de winter zonder enige panty kan best wel eens koud zijn), fietsen gaat niet meer (niet leuk als je in een studentenstad woont en je fiets maar in de kelder staat), elke dag créme aan brengen, meerdere malen omdat het anders een branderig gevoel geeft,…
Dus mochten jullie iemand kennen die dit heeft en ook graag eens erover babbelt, laat gerust maar weten, en anders via FB vulvodynia praatgroep BE/NL want ik ken het gemis van begrip als je over het onderwerp begint dan hoor je toch alleen maar van vriendinnen ‘ja maar ik heb daar ook af en toe eens last van hoor… pijn bij het vrijen’ en bij een seksuoloog denken ze dat je trauma’s hebt gehad en daardoor de seks niet gaat en bij een psycholoog hoor je je alleen zelf maar praten maar krijg je geen feedback, daarmee bedoel ik een soort van begrip. En als ik zeg, mijn partner heeft nood aan seks, penetratie maar kan het hem niet geven… tja wat antwoord je daar dan op? Doe het op andere manieren… ja tuurlijk maar na een jaar en half wil die jongen dat ook wel nog eens… in hoeverre kan je dingen aan en accepteren van je partner?
1 ding kan ik je zeggen, het is allemaal niet zo simpel, greetzz JC
