Door in de steek gelaten te worden,
door iemand van wie je houdt,
doet pijn,
veel pijn.
Nu.
Het is vandaag precies 1 jaar geleden.
1 jaar al ben ik alleen. Natuurlijk heb ik mijn ouders nog.
En mijn vrienden, maar dat is niet hetzelfde. Ik ben 15 jaar en ik heb nu al niemand meer.
Ik word er elke dag aan herinnerd. Elke dag weer. Ik kan het nooit meer loslaten.
Ik wil het vergeten, maar dan zal ik hem missen. Of nee, nog meer missen.
Ik mis hem elke dag meer en meer. En dat zal ook zo blijven.
Tot ik hem terug zie. En ik weet zeker dat het op een dag zal gebeuren.
Op een dag zie ik zijn lach weer. En dan zal ik me weer compleet voelen. Ja, die dag komt wel.
‘Sanne, kom je even naar beneden? Er is iemand voor je.’ hoor ik mijn moeder roepen onder aan de trap. Wat wilt die nou weer? Ik heb helemaal niemand uitgenodigd.
Ik doe mijn trui aan en loop naar beneden. Wanneer ik beneden kom zie ik dat meneer De Waele er is.
Ik slik even en geef hem een hand.
‘Hoi Sanne, hoe gaat het met je?’ vraagt meneer De Waele rustig.
Maar ik hoor ook wel aan z’n stem dat hij trilt. ‘Het gaat wel.’ antwoord ik.
‘En met jou, Roger?’ vraagt mn moeder aan meneer De Waele.
‘Ach, op die vraag is het altijd iets anders.’ zei hij met een krak in z’n stem.
‘Goed, Sanne, waarom ik hier ben.’ zei meneer De Waele. En ik zie dat hij een doos van de grond pakt. ‘Dit hebben we gevonden op de grond in Robin’s kamer.’ Bij het horen van z’n naam kan ik even niet ademen en ik voel de tranen weer opkomen.
‘Marlies en ik dachten dat jij het wel zou willen hebben want jou naam staat op de doos.’ ging meneer De Waele weer verder. ‘Eh, ja, bedankt.’ kreeg ik er moeilijk uit. Meneer De Waele kreeg het ook even moeilijk en hij zei dat hij weg moest.
En zodra hij weg was ging ik naar boven.
Ik wou weten wat er in de doos zat. Maar toen ik de doos eenmaal voor me had gezet, en de buitenkant bekeek, begon ik al te huilen. Want alleen al bij het zien van z’n handschrift, denk ik aan die dag.
Ik weet alles nog, tot in de details. Maar ik wil het me niet herinneren.
Het had nooit moeten gebeuren. Ik kijk nog eens naar de doos. En til de deksel op.
Het eerste wat ik zie, als ik de deksel op de grond leg, en in de doos kijk, is een foto. Een foto van mij en Robin. We staan hand in hand in een wei met allemaal paardenbloemen.
Het gras komt tot aan onze knieën. Ik draag een wit kanten jurkje, met een witte diadeem in mijn haar. En Robin draagt een zwart pak.
Het was de mooiste dag van m’n leven.
Hoi iedereen,
mijn naam is Eva,
en ik ben al een tijdje bezig aan een verhaal.
Hierboven,
heb ik een eerste stukje neergezet.
Laat me iets weten wat je ervan vindt,
en als je meer wilt lezen,
zet het er ook zeker bij.
Elk commentaar is welkom
xoxo,
Eva