Vroeger aangerand en misbruikt

Liefde & Boys
#1

Heyy lieve mensen :slightly_smiling_face:

Ik heb een probleem waar ik eigenlijk al heeeel erg lang mee zit, en ik merk dat ik dat nu echt begin te merken.

Toen ik klein was, ben ik aangerand en misbruikt door iemand.
Mijn moeder was heel erg jong toen ze mij heeft gekregen dus ik logeerde wel regelmatig eens bij iemand anders zodat zij ook wat dingen kon doen etc.

Maar toen had mijn moeder een vriend op dat moment, en ik sliep bij de moeder van die vriend. Die vriend had een broertje en daar sliep ik bij op de kamer. (Ik was misschien 5-6 jaar), maar ik herinner me alles precies nog hoe het is gebeurd.
Hij heeft mij toen aangerand en misbruikt. (Wil liever niet in details treden).

Ik zit hier nog steeds heel erg mee, en ik merk het nu in het contact wat betreft jongens, ik durf niks meer. Omdat ik heel erg onzeker ben over mijzelf (ben gepest) en ja… ik weet niet. Ik vermijd het liefst contact met jongens, of ik reageer heel erg bot als ze een gesprek proberen aan te gaan of iets dergelijks. Ik heb ook nog nooit gezoend of uberhaupt een vriendje gehad, (wel op de basisschool maar dat is gewoon, ja iets kinderlijks denk ik).

Wat moet ik doen?
Niemand weet hier iets over, behalve een vriendin, waar ik steeds minder contact mee aan het krijgen ben. & Ik wil het NIET aan mijn moeder vertellen, ik wil haar hier niet mee lastig vallen aangezien het al zo lang geleden is. Ga daar maar vanuit, ik vertel het echt niet.

Liefs,
Janine

#2

Ah hmm, wat lastig! Ten eerste wens ik je veel sterkte, ik vind dit echt rot voor je en ik weet even niet wat ik moet zeggen. :sob::muscle: Ten tweede, ik zou het denk ik toch vertellen aan je moeder, ik weet dat je het niet wilt vertellen maar ik denk dat het wel slimmer is, ik denk dat je moeder jou wel zult begrijpen, tenminste, laten we dat zo hopen.

Weet de politie al iets hiervan? Of vindt jij dat te ver gaan?

#3

Dankjewel voor je reactie, ik had stille hoop dat het wel zou ‘verwateren’ naarmate ik ouder werd, maar ik begin er nu juist problemen van te krijgen. Als ik stappen zou willen ondernemen om het aan mijn moeder te vertellen, heb ik heeeel veel moed nodig, ten eerste. Maar ik vind de redenen niet goed genoeg om het te vertellen, de politie vind ik wat te ver gaan… Ik zoek denk ik hulp van mezelf om het te krijgen verwerken…

#4

Nouja, hoe je het ook wend of keert je bent wel gewoon misbruikt dus ik vind dat genoeg redenen om het aan je moeder of zelfs aan de politie te vertellen?
Als je dat nog te ver vindt gaan, kun je in ieder geval eens kijken of er mensen in je omgeving zijn aan wie je het kwijt wilt. Of misschien kun je eens anoniem met iemand gaan chatten op internet? Volgens mij zijn daar wel hulpinstanties voor, net zoals de Kindertelefoon bijvoorbeeld. Dan kun je je verhaal in ieder geval delen en krijg je hulp. Het lijkt me heel heftig om zoiets mee te maken, dus ik zou het ook niet in mijn eentje kunnen ‘oplossen’ denk ik… Succes meid!

#5

Lotgenootje…

Bij mij ging het tot mijn 15e ook goed… Daarna door verloop van omstandigheden (waar ik niet openlijk over wil praten, maar evt. mag je me noten) ging het gewoon niet meer en ik ben uiteindelijk van huis weggelopen…

Ik heb 2 jaar therapie gehad wat niet hielp en omdat ik onder Jeugdzorg kwam moest ik het wel vertellen aan familie… Geloof me, het scheelt je een hele hoop… Een vriendin om mee te praten is erg fijn, maar alleen met die vriendin er over praten is ook niet goed. Je kunt háár ook het gevoel geven dat ze alleen maar functioneert als praatpaal. Hoeveel moed het je ook kost, ik zou het echt gaan vertellen aan je moeder. Politie is geheel je eigen keuze, heb ik ook niet gedaan puur omdat ik dat zelf niet aankan en ik dat ook van mezelf weet…

Daarnaast… zoek iets waar je rustig van wordt. hardlopen, muziek, yoga, wat dan ook. Iets waar je je gevoelens in kwijt kunt. Dan gaan het grootste deel vanzelf… al kan het soms wel jaren duren.

#6

Zoek hulp!

Ga naar je huisarts en laat deze je doorverwijzen naar een goede psycholoog.
Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat EMDR therapie erg goed kan helpen bij dit soort trauma’s.
Blijf er niet mee lopen, want het gaat je uiteindelijk opbreken. De struisvogel techniek werkt hier niet bij.

Politie lijkt me niet zinvol. Niet alleen omdat het al zolang geleden is, maar ik denk niet dat zij iets voor je kunnen betekenen. Het kost alleen maar energie.

Sterkte!

#7

Ik zou zoeken naar een psycholoog. De eerste keer is het eng, maar daarna is het veel losser en voel je je echt op je gemak. Praten is de beste oplossing!

#8

Ik denk dat het verstandig is om professionele hulp te zoeken. Wij kunnen je hier niet mee helpen denk ik.

#9

1* EMDR kán helpen, maar niet altijd. Bij mij hielp het voor geen meter en het werd enkel erger. Soms kun je (zeker met dit soort trauma’s) juist niet tegen dit soort hypnoses en krijg je juist angstaanvallen. Dit gebeurde bij mij ook en zo ken ik meer gevallen. Je hebt namelijk geen controle meer over je gedachten en niet iedereen kan daar even goed tegen…

2* Waarom zouden ze niet kunnen helpen? Dit soort dingen verjaren niet en zelfs ik kan nog mijn belager aangeven ondanks dat dit al 15 & 5 jaar geleden is inmiddels. Het is verhaal tegen verhaal, maar dit soort dingen worden wel goed uitgezocht en het is zeker niet dat ze er niks mee kunnen. Maar je moet er wel zelf achter staan want ze halen alles, maar dan ook alles naar boven en dat is een grote hel als je er niet achter staat.

#10

Heb ook zoiets, in lichtere mate… Vroeger ben ik eens bij een vriendin thuis door haar oudere broer betast. Het leek zo’n klein iets, maar naarmate ik ouder ben geworden bleek het meer effect te hebben dan ik dacht. Ik heb het zelf wel aan mijn moeder verteld, ook aan mijn vriend. Dit, zodat hij weet waarom ik sommige dingen echt niet prettig vindt (op een bepaalde manier liggen bijv.). Echte tips zou ik niet weten… Het beste is denk ik iemand in vertrouwen te nemen. Dat hoeft niet je moeder te zijn, kan ook je huisarts zijn, of iemand op internet :wink:…

#11

Mee eens.

#12

Praat inderdaad met een psycholoog. Iemand die bekend is met dit soort verhalen, en jou dus van goed advies kan voorzien. Advies dat bij jou past.

#13

Zoek hulp en praat er met iemand over. Desnoods niet meteen met je moeder, als je daar nog niet klaar voor bent. Je moet dit voor jezelf doen om zelf verder te kunnen. Dit verdien je. En alle redenen waarom je het niet zou vertellen vallen in het niet bij wat jou is aangedaan. Dus ondanks dat je het niet wilt is mijn advies wel om uiteindelijk je moeder wel in te lichten.

#14

Heel erg bedankt iedereen! Ik ga hulp zoeken, misschien eerst rustig beginnen met mijn verhaal te luchten bij bijvoorbeeld zo’n chat ding, en dan zie ik nog wel even verder. Bedankt!

#15

Sterkte! :sob::muscle:

#16

Ik ben ook ooit aangerand. Ik raad je vooral aan om met die ene vriendin te praten. En goed, zo dat alles eruit is. Zoals je al zei, dat je minder contact met die vriendin krijgt, zorg dat je met iemand anders erover kan praten. Het hoeft je moeder niet te zijn, gewoon een vriend(in) of misschien zelfs psycholoog o.i.d. Verder kan ik je moeilijk helpen, ben er zelf redelijk overheen… Sorry & veel sterkte!

#17

Bedankt! Ja ik zal zeker moeten praten. Geen sorry zeggen :wink: Jij kan er ook niks aan doen, ik hoop dat het goed komt!

#18

Ik snap wel dat je het lastig vind om tegen je moeder te zeggen, maar ik wil je wel 1 ding zeggen. Niet denken, laat maar zitten want het is al zo lang geleden. Het is duidelijk nu nog/weer een probleem voor jou… En niet zo gek natuurlijk, dit soort dingen kan ontzettend traumatiserend zijn.
Probeer er toch over te praten met iemand. Misschien een vertrouwenspersoon op school, of liever een goede vriend of vriendin? Je mag in ieder geval NOOIT denken dat je iemand ‘lastigvalt’ met je verhaal lieverd, dat is echt niet zo. Jij hebt hier ook niet om gevraagd!