Hallo,
ik hoop dat iemand mij hier kan helpen…
Ik heb nu bijna een half jaar verkering, maar het is niet een ‘normale’ relatie die je op deze leeftijd zou hebben.
We hebben het heel leuk samen en ik ben hartstikke verliefd, maar er zijn wel wat probleempjes.
Een half jaar geleden vroeg hij mijn nummer, we gingen een tijdje appen en na een paar weken hebben we voor het eerst afgesproken. Ik vond hem meteen al een leuke jongen, maar was nog niet echt verliefd. Na een tijdje werd ik wel verliefd en kregen we verkering.
Het begon allemaal heel leuk, zoals alle prille relaties.
Maar mijn vriendje had het wel heel moeilijk met de scheiding van zijn ouders, dit was namelijk een paar maand geleden (voordat ik met hem omging) gebeurt.
Hij kon het niet goed verwerken en zat vaak in een dipje. Het ging ook lichamelijk met hem niet zo goed, hij voelde zich vaak niet fit en dronk ook al heel lang geen alcohol meer en ging bijna niet uit.
Dit was heel moeilijk voor hem, omdat hij ‘vroeger’ altijd elk weekend uitging en elk feest afging.
Er werd dus nogal wel eens wat op mij afgereageerd, maar hij was wel altijd heel lief voor mij, dus accepteerde ik alles.
Na twee maanden verkering kreeg ik op een zondag een verschrikkelijk bericht, namelijk dat hij suikerziekte had… Ik ben meteen naar het ziekenhuis gegaan, we moesten allebei huilen, dit zou namelijk echt veel veranderen aan zijn leven.
Die hele week heeft hij in het ziekenhuis gelegen, ik hoefde nog maar heel weinig naar school en heb ook veel gespijbelt. Ik heb hele dagen alleen met hem in het ziekenhuis gezeten en we hebben daar heel veel gepraat (veel meer kan je ook niet in zo’n ziekenhuis).
We hebben toen dus een hele sterke band gekregen…
Maar sinds zijn suikerziekte is eigenlijk alles verandert.
Hij was heel vaak chagarijnig en hij kon (en kan nog steeds niet) het niet accepteren dat hij suikerziekte heeft. Ik probeer er altijd voor hem te zijn, maar soms zat ik er zelf ook even doorheen en dat werd dus knallende ruzie. Want voor mijn gevoel moest ik altijd vrolijk zijn en mocht hij altijd chagarijnig zijn, hij had het al zo moeilijk met de scheiding en zijn ziekte.
Nu klinkt hij heel vervelend, maar het is echt het liefste vriendje die ik mij kan wensen dus ik pikte alles.
Het ging een tijdje weer wat beter, vooral in de zomervakantie, we hadden elkaar zo gemist en ik wist zeker dat hij de ware voor mij was en hij ook van mij. Maar na de zomervakantie takelde alles weer af, hij kwam weer in een dip omdat hij bang is dat hij niet gaat slagen dit jaar en omdat hij het nog steeds zo moeilijk vind om zijn ziekte te accepteren.
Ik ging een paar weken geleden een weekje weg met school, met ruzies.
Hij was elke dag chagarijnig op mij en ik was niet van plan dit nog veel langer te pikken.
Die week ervoor stond ik op het punt het uit te maken, maar hij haalde me over en zou echt beter zijn best gaan doen. Dit hield hij drie dagen vol en toen was het weer als altijd (gezeur om niks).
Maargoed, ik was dus weg met school toen ik ineens zag dat hij met een ander meisje appte (die ook weg was met mij met school). Hij mag van mij best met andere meisjes appen, maar ik vond het raar dat ik hier niks van wist. Dus ik vroeg hem ernaar, maar vanaf dat moment wist ik al dat het mis was.
Ik vroeg het meisje of ik hun gesprek mocht lezen en dat mocht wel.
Ik kwam erachter dat hij met haar zat te flirten, het klinkt nu misschien onschuldig, maar ik was toen zo boos. Hij zou zn best doen voor ons, en ondertussen ging hij gewoon achter een ander meisje aan. Het was alles bij elkaar. Ik heb hem die avond opgebeld en voor het eerst (sinds 5 maand verkering) tegen hem geschreeuwd en hem uitgescholden. Ik was zooo boos, ik wist zeker dat ik het uit ging maken. Uiteindelijk heb ik hem toch nog een kans gegeven (na heel lang nadenken). Hij dacht dat hij mij kwijt was, eindelijk zag hij het in.
Vanaf nu gaat het dus veel beter, hij laat mij elke dag weten hoeveel hij van me houdt, hij appt geen een ander meisje meer (ook al mag dat best van mij, hij wil het zelf niet).
Hij ziet nu in hoe slecht hij mij altijd behandelt heeft en hij snapt zichzelf niet en zou het ook nooit snappen. Hij vindt me nu weer helemaal super en hij wil zo’n lief meisje nooit meer kwijt, omdat ik de enige ben die hem altijd steunt met alles.
Maar na al dit gedoe ben ik veel onzekerder geworden, hij wil dit echt voor altijd, maar ik kan dit eigenlijk niet zeggen zonder te liegen. Ik wil hem niet kwijt, maar soms is het best zwaar om hem altijd te steunen. Ik doe dit echt uit liefde, ik ga altijd mee naar het ziekenhuis en ik ben echt stapelgek op hem, maar soms zit ik er gewoon even doorheen. Hij doet nu weer zo lief tegen mij, maar mijn gevoel neemt juist af… Moet hij dan gemeen doen en besef ik dan juist hoe leuk hij is? Ik snap mezelf niet en weet niet goed wat ik moet doen…
Hoe kan ik hem het beste steunen met alles? Ik heb hem zovaak huilend aan de telefoon en ik trek het soms zelf niet meer, maar niemand weet dit. Niemand weet hoe slecht het soms met hem gaat en ik vind het best zwaar. Ik durf het niemand te vertellen omdat hij het zoveel moeilijker heeft dan ik. Ik ben alleen maar luisterend oor, hij heeft alle problemen zelf.
Maar soms wil ik gewoon zo graag een ‘normaal’ vriendje die met mij uitgaat, waar ik een keer lekker dronken mee kan worden en die gewoon niet zoveel zorgen en problemen heeft.
Hij is echt superlief en ik wil hem niet kwijt, maar ik heb het gevoel dat ik mijn oude leventje ook een beetje kwijt ben, ik voel mij namelijk al heel schuldig als ik een avondje ga stappen met vriendinnen en hij thuis op de bank zit.
Sorry voor dit lange verhaal , ik hoop dat iemand de moeite neemt om het te lezen en mij kan zeggen wat ik moet doen? Ik wil echt dat het aan blijft, maar hoe kan ik er zelf beter mee om gaan? Please help me… xx
