Mijn vriendin heeft al ongeveer 9 maanden een vriendje. Het is een heel lief, leuk vriendje, en ik vind ze echt goed bij elkaar passen. Ik ben ook heel blij voor haar.
Wij zijn met z’n drieën heel erg close. Eigenlijk hebben we daarom heen niet echt vrienden. We kunnen het altijd wel goed vinden met mensen, en er ook gezellig mee praten… Maar omdat onze vriendschap zo hecht is, noemen we niet meer snel iemand anders een vriendin ofzo.
Ik noem haar K., om het even makkelijk te houden. K. kon toen ze haar vriendje kreeg school, vrienden en vriendje altijd heel goed combineren. Ze hield alles heel goed van elkaar gescheiden.
Maar nu begint ze de laatste tijd steeds meer naar haar vriendje toe te gaan. Ik en mijn andere vriendin lieten het maar, we begrepen het ook wel. Zo gebeurde het bijvoorbeeld wel vaak dat we gingen afspreken maar dat K. altijd eerder naar huis ging omdat ze dan nog even langs haar vriendje kon. Of dat ze steeds minder kon afspreken omdat ze veel vaker bij haar vriendje was. En ze stelde ook steeds minder voor om leuke dingen met z’n drieën te gaan doen, terwijl ze dat eerst wel deed.
We vonden het niet heel erg, ookal vonden we het natuurlijk niet leuk. Maar als K. liever bij haar vriendje is op dat moment, kunnen we haar moeilijk verplichten bij ons te blijven.
Maar nu begint het voor mijn gevoel een beetje uit de hand te lopen (jullie kunnen zeggen als ik overdrijf hoor). Zo is het als ze bij ons logeert dat ze de hele tijd heel stil is en een beetje chagrijnig. Als we vragen wat er is, zegt ze dat er niks is. Heel irritant want we krijgen dus niks los. Maar als ik dan haar smsjes op haar mobiel ga lezen (wat heel normaal is, dat vindt ze niet erg) zie ik allemaal smsjes als ‘ik mis je zo, ik was nu zoveel liever bij jou.’ En dat heeft ze dan gestuurd als ze bij ons was. En dat is natuurlijk best wel kut om te lezen. Of ze smst ‘Ja, je kunt me op 1 uur ophalen. Maar als het kan nog eerder.’ Als haar vriendje haar bij ons op komt halen.
Ze gebruikt ons ook de heletijd als smoes, omdat haar ouders niet willen dat ze té veel met haar vriendje omgaat en haar vriendinnen niet verwaarloost. Zo zouden we bijvoorbeeld morgen naar de stad gaan en daarna logeren. Nu zegt ze opeens ‘ik kan niet logeren, want dan ga ik bij mijn vriendje slapen. Want ik mag nooit van mijn ouders bij hem slapen, dus als ze denken dat ik bij jou slaap is het toch geen probleem…’ Terwijl we eigenlijk gewoon hadden afgesproken om te logeren…? En dit heeft ze echt al heel vaak gedaan. En ik vind het ook niet erg, want als vriendin vind ik het niet erg om een beetje tegen haar ouders te liegen als zij het leuk heeft. Maar nu begint het eigenlijk niet meer leuk te worden.
En dus vanmiddag zei ze ‘maar als het morgen regent heeft het natuurlijk niet echt zin om naar de stad te gaan…’ dus ik reageerde met ‘dus je wilt gelijk naar je vriendje als we niet naar de stad gaan?’ en toen werd ze boos en riep ‘huh!? Helemaal niet! Dat zeg ik toch niet, dat maak jij er gelijk van…’ Toen heb ik er maar niet meer op gereageerd. Maar op het eind van de dag zei ze ‘maar het is toch wel logisch dat hij me dan eerder om komt halen… omdat we toch niet zo laat meer iets gaan doen.’
En zo kan ik nog wel eeuwen doorgaan met voorbeelden die ze doet…
Waardoor ik het gevoel heb dat ik nogal een tweede keus ben. Want ze kan altijd alleen maar afspreken als haar vriendje niet kan. (Morgen moet haar vriend tot 12 uur werken, dus dáárom kan ze met ons mee.)
Ik baal hier echt van. Maar het dringt niet tot haar door, ik maak er namelijk wel is opmerkingen over dat ik het niet leuk vind of omdat ze zo vaak naar haar vriendje gaat. Maar dan wordt ze boos of doet ze alsof ze het niet heeft gehoord.
Hoe kan ik het tot haar laten doordringen. Ik wil haar echt niet kwijt als vriendin, maar ik wil ook niet dat ze zo over me heen loopt.
-Sorry, ik probeerde het kort te houden.
Samenvatting
Mijn vriendin is alleen maar bij haar vriendje, en verwaarloost haar vriendinnen nogal. Ik heb haar er al een aantal keer opgewezen, maar als ik het zeg wordt ze boos of ontkent ze het.