Ik ben dit jaar gaan studeren en daardoor zie ik mijn vriendinnen minder. Ik spreek ze veel via whatsapp en af en toe spreken we af. Nu heb ik laatst afgesproken met een vriendin, alleen als we samen zijn praat ze eigenlijk alleen over zichzelf en haar eigen leven. Ik moet constant “de vragen” stellen en daardoor lijkt het een beetje of ze zich niet heel erg in mij interesseert. Opzich vind ik het niet erg om naar haar te luisteren, maar ik vind het wel erg jammer. Kennen jullie dit ook? Ik zou ook niet zo goed weten hoe ik het haar moet vertellen, ook omdat ik haar al best weinig zie enzo. Jullie enig idee hoe ik dit kan oplossen?
zó herkenbaar… ik had deze week een hersenschudding en geen van m’n vrienden is me komen opzoeken of heeft ff gesmst hoe het ging :s dit heeft mij heel veel verdriet gedaan. Ik ben wel altijd heel geinteresseerd in hun en als er iets aan de hand is ga ik ook langs of sms ik op z’n minst. Dit is ook niet de eerste keer dat zo iets gebeurt, toen ik vertelde over dat m’n zus ziek was (chronisch ziek, heeft ook nog in het ziekenhuis gelegen) heeft niemand er daarna nog over gevraagd hoe het met haar ging terwijl ik dat áltijd deed als er iets met hun famillie aan de hand was.
Wat ik heb gedaan, ik laat nu niks meer van me weten. Geen moeite meer instoppen en als ze dan echt om je geven zullen ze wel contact met jou weer proberen op te zoeken. Als ze dat doen leg je je uit hoe je je voelt en dan moeten hun er maar weer kijken wat ze er verder mee doen! Succes ermee!
Zo’n vriendin heb ik dus ook… alleen met zichzelf bezig. Ze is wel aardig enzo maarja… ik weet ook niet wat ik daarmee moet, ik laat ze altijd maar kletsen. 
misschien kun je eens geen vragen stellen, kijken of ze misschien ook eens wat vraagt 
Heel erg herkenbaar!
Same here.
Ik heb ook zo’n vriendin. Haar leven staat een beetje op z’n kop en ik luister altijd naar haar geklaag en gespuw, maar er wordt nooit naar mij gevraagd.
Voor nu leg ik het stil, laat haar zelf met de vraag komen hoe het met mij gaat, tot die tijd doe ik het ook niet bij haar.
Dit duurt te lang om nog te denken dat het een periode is.
Heeeel herkenbaar en ik weet ook niet wat ik moet doen. Dus zeker een UP voor jou 
Ik heb er ook zo een. Je hoeft alleen maar ‘ja’ of ‘uhhuh’ te zeggen en het is eigenlijk altijd alleen maar negatief. Ik denk dat je er weinig aan kunt doen.
Dat is inderdaad echt vervelend. Niet helemaal hetzelfde maar wel vergelijkbaar is dat als ik iets vertel waar ik op een moment mee zit over mijn thuissituatie, en dan begint een vriendin van ‘ik heb ook weleens ruzie met mijn zusje, dan wil ze mijn spullen lenen en dat wil ik dan niet’ of iets in die trant. En dan denk ik echt. Gast. Ik heb het over iets moeilijks en iets bijzonderder dan een reguliere ruzie uit een normaal gezin. Laat mij even mijn verhaal kwijt.
Even mijn ergernis. Nu ga ik eigenlijk tegen mijn eigen verhaal in. Want ik begin nu over mezelf terwijl jij je probleem aan ons vertelt.
Maar goed, ik weet eigenlijk niet zo wat je eraan kunt doen.
Herkenbaar. Een tijdje geleden is mijn oma overleden, daar had ik het heel moeilijk mee en ik ben nogal een binnenvetter, ik praat niet uit mezelf over dingen die me dwars zitten. Mijn vriendinnen hebben me toen sterkte gewenst, maar verder hebben ze nooit aan me gevraagd hoe het met me ging… Ik snap best dat ze dat moeilijk vinden, maartoch…
Verder vraag ik altijd naar de dingen die ze gedaan hebben, maar ze vragen de laatste tijd steeds minder terug. Het is net alsof de afstand tussen ons steeds groter wordt, en ik weet niet of het aan mezelf of aan hun ligt…
Maargoed, ik heb niet echt een advies voor je. 
Erg herkenbaar. Niet al mijn vriendinnen zijn zo maar het irriteert soms wel ja!
Heel erg herkenbaar, één vriendin van me doet zo ook.
Geen oplossing, maar ga dit topic wel volgen!
Herkenbaar. Ook omdat ik sowieso niet gauw écht over mezelf praat en ik me daardoor nog meer belemmerd voel.
Een vriendin van me had het laatst over dat ze ruzie had gehad thuis, en ik zei dat ik ook ruzie had gehad en dat mijn moeder nogal iets had gezegd wat eigenlijk niet kan.
En toen nam ze dat gewoon helemaal niet serieus. Dan vraag ik me ook wel af of het niet komt doordat ze wat jonger is dan mij en ik eigenlijk vooral met oudere mensen omga, maar goed.
Ik vraag me ook wel eens af welke van mijn vrienden me zouden opzoeken als ik in het ziekenhuis lag oid. Je hebt een goede keuze gemaakt door er geen aandacht meer in te stoppen, zonde van je tijd!
Rot voor je. Ik weet niks van je situatie, maar misschien vond zij het juist wel vervelend dat jij over jezelf begon terwijl zij eerst even haar eigen hart wilde luchten. Nogmaals ik weet niet hoe het ging. Maar dat zou kunnen.
Nee oke, maar dat is het eerste ‘persoonlijke’ zo ongeveer wat ik tegen haar gezegd heb. Zou het nu ook niet meer doen, als ze het toch niet serieus kan nemen.
Ze is verder best aardig hoor, maar daar zal onze ‘vriendschap’ ook ophouden. Ik denk niet dat ze het zo opvatte.
Nou ja, het maakt niet uit. Ik weet toch wel dat ik die verhalen niet kwijt kan aan de meeste mensen en dat ik er ook niet over wil en kan praten. Maar dan voel ik me al helemaal belemmerd als ze zo reageert wanneer ik het een keer doe.
Oh oké. Gewoon meer een oppervlakkige vriendschap dan. Nou zolang je maar iemand hebt tegen wie je zoiets wel serieus kan zeggen. :’)
@Toallita dankje, het is idd zonde van m’n tijd, het kutte is dat ik over een week 18 word en nu eigenlijk geen vrienden meer heb :’) maja beter geen vrienden dan zulke vrienden.
Heel erg herkenbaar. Een van m’n beste vriendinnen kan ècht niet luisteren…Als zij problemen heeft dan is 't grote drama en moet iedereen aan haar lippen hangen. Maar als er iets met ons scheelt, dan draait ze onze woorden zo om zodat het onderwerp weer bij haar terecht komt. Heel sneu, eigenlijk. Maar ze heeft gelukkig nog andere kwaliteiten.
Herkenbaar! Ik heb ook zo’n vriendin, ook nog eens een huisgenootje op het moment… Ik heb het haar gewoon een keer gezegd, want ik werd er niet goed van!
Ze is toen boos geworden en nu hebben we al 4 weken geen contact. Ik vind dat ze naar mij toe moet komen om te praten, maar mevrouw heeft daar blijkbaar geen behoefte aan… Ik laat het maar even zo… Kan blijkbaar heel goed zonder haar.
Al is het wel raar om haar niet te zien terwijl ze bij me in huis woont…
Heb ik ook gehad! Met mijn beste vriendin en tevens ook mijn nicht. In die periode ging het bar slecht met mij, maar zij had helemaal niets door en zag dat niet, zelfs niet als ik bepaalde signalen gaf. Ze bleef het maar over haar eigen leven hebben. Ik was haar persoonlijke luisterende oor.
Uiteindelijk zijn we in korte tijd heel erg uit elkaar gegroeid en spreken we elkaar helemaal niet meer. Ik vind het nog steeds vreemd hoe het is gegaan, maar misschien is deze afstand toch wel beter. Alleen dat we familie zijn maakt het erg lastig.
Het is inderdaad lastig, maar het is beter als je het haar verteld, want waarschijnlijk heeft ze het zelf niet door. En omdat je haar niet vaak ziet, is het beter om het er meteen over te hebben als je haar ziet en je merkt dat ze weer teveel over zichzelf praat. benoem het gewoon, zo van: ‘‘Ik heb het idee dat we het alleen over jou hebben’’ of iets in die richting. Je zou ook in kunnen springen in haar verhaal en dan jouw eigen ding vertellen. Dus dan heeft ze het over iets en dan zeg jij: ‘‘oh ja dat is zo herkenbaar, gisteren ging ik naar… en toen…’’. Zo vertel je je eigen verhaal ook