Heey,
Ik heb ontzettend lang zitten twijfelen of ik een Girlscene account aan zou maken om advies te vragen of niet, maar ik heb uiteindelijk toch besloten het te doen. Ik weet dus niet of dit topic helemaal goed staat. Maar goed, ik begin mijn verhaal wel.
Mijn buurmeisje (T) heeft anorexia. Dat weet ik omdat haar moeder dat een paar jaar geleden aan mijn moeder had verteld. Ik had het eigenlijk niet mogen weten. In de 2e kwam ik bij haar in de klas en we werden samen met nog wat andere meiden hele goeie vriendinnen. Een andere vriendin (S) zit al sinds de basisschool bij haar in de klas en heeft via de basisschool te horen gekregen dat T anorexia heeft. S en ik zijn dus de enige die weten wat er met haar aan de hand is.
Nou is het zo dat T echt ontzéttend onzeker is. Als er bijvoorbeeld iemand achterin de klas een keer lacht wordt ze bang dat het over haar uiterlijk gaat. Of als de docent bijvoorbeeld een vraag stelt aan haar, zegt ze helemaal niks en kijkt ze weg. Helaas is deze onzekerheid altijd al zo geweest. Maar de afgelopen maanden is het véél erger geworden. Ook denken S en ik dat haar anorexia haar erger ‘’te pakken heeft’’ dan eerder. Vroeger at ze nog op school. Maar nu eet ze helemaal niks meer. Ze heeft het ook altijd koud en ze is altijd moe (ik denk omdat ze geen energie meer heeft door niks te eten). Ze valt soms gewoon bijna in slaap in de les. Ze stopt ook al haar energie in het leren: als ze een lager cijfer heeft dan een 7,5 wordt ze heel boos en streng naar haarzelf toe.
Onze vriendschap lijdt er ook aan. Ik probeer altijd voor haar op te komen als er opmerkingen over haar worden gemaakt. Ik help haar echt met alles. Maar ik krijg er nooit iets voor terug. Toen we ooit ruzie hadden schreeuwde ze naar me dat ik egoïstisch was en ik ben nog nooit zo hard door een paar woorden geraakt. Mijn vriendinnengroep neemt echt een beetje afstand van haar, merk ik. S en ik zijn de enige die er nog voor haar zijn.
Omdat we wel nog vriendinnen zijn probeer ik zo nu en dan met T te praten over haar onzekerheden. Twee jaar geleden stelde ik haar voor om met een psycholoog te praten en dat vond ze een slim idee. Ineens besefte ze dat ze het had toegegeven en stond ze op terwijl ze schreeuwde: ‘’Waarom heb ik het hier met jou over?!’’ en toen liep ze boos weg. Daarna heb ik het nooit meer met haar over een psycholoog gehad, maar ik weet dat ze er wel heen wilt. Ik denk dat ze wordt tegengehouden door haar ouders, vooral haar vader. Hij vind altijd dat ze zich aanstelt. Hij is nooit echt aardig tegen mensen. Als we bijvoorbeeld met hem in de auto zitten en er is een wat breder persoon aan het hardlopen, roept hij gewoon: ‘’Rennen, dikke!’’. Dit maakt T denk ik nog onzekerder. Mentaal maakt hij haar helemaal kapot. Hij is ontzettend streng.
Mijn vriendin S en ik weten niet of we er iets aan moeten doen. We willen T ontzettend graag helpen om haar minder onzeker te maken en het allerbelangrijkste: haar weer laten lachen en laten genieten van het leven. Maar dat gaat een beetje moeilijk, aangezien haar ouders vinden dat ze zich aanstelt. Daarnaast accepteert ze zelf heel moeilijk hulp. Ik merk dat ze instort. Wat kan ik doen? Moet ik met haar ouders praten? Of met haar mentor (heb ik al eerder geprobeerd, maar daar was niks van terechtgekomen)? Of met haar zelf? Bestaat er iets van een anonieme psycholoog?
Ik hoop dat jullie tips hebben. Heel erg bedankt voor het lezen van dit super lange bericht in ieder geval.