Vriendin hongert zich uit!

Lifestyle
#1

Ik weet echt niet wat te doen…

Mijn vriendin van 14, een maand ouder van mij, woont 100 kilometer van me vandaan. Ik spreek elke vakantie met haar af en ga een week naar haar toe of zij naar mij. Ze turnde altijd veel en is twee jaar geleden ongeveer gestopt. Ook heeft ze altijd al paardgereden en heeft bijna een jaar nu een eigen paard.

Nu het belangrijkste, denk ik zelf uiteraard: Ze deed gymnasium maar is ‘gezakt’ naar Atheneum door haar paniekaanvallen. Ze heeft erge faalangst en bij Wiskunde en Latijn heeft ze paniekaanvallen. Dat houd ongeveer in dat ze tijdens of zelfs voor een wiskunde of latijn SO/toets een blackout heeft. Doordat ze niets weet raakt ze in paniek, ze heeft zichzelf niet meer onder controle en begint te hyperventileren. Doordat dat steeds gebeurt is ze ‘gezakt’ in haar ogen naar Atheneum. Ik zie het gewoon steeds slechter met mijn vriendin gaan. Toen ik bij haar was, drie weken geleden, gingen we op stedentrip door heel nederland heen. We hebben gegeten en lol gemaakt. Ze vertelde in de trein dat ze van plan was op GEZOND te gaan eten wanneer ik weer weg was. Niet dat ze zichzelf ging uithongeren zoals ze voor de vakantie deed. Ze gooit het brood/koek wat ze van haar ouders meekrijgt weg met de zin: ik koop wel op school wat. Ze heeft ook bijna nooit drinken mee. Doordat ze slecht eet begint ze weer paniekaanvallen te krijgen. Door die paniekaanvallen put ze uit, word ze zwakker en haar eetlust verminderd nogmeer. Haar mentor weet dat ze aan de lijn is en dat ze zichzelf snijd. Ik weet echt niets te doen, ik ben niet in haar buurt en kan haar dus niet écht helpen. Praten helpt niet, ze luistert gewoon niet. Mja: ze zegt dat ze het doet totdat ik doorvraag en erachter kom dat ze het helemaal niet doet…

Help me!

---------------------------------

UPDATE

Mijn vriendin, Marissa (schuilnaam), is 14 jaar en heeft erge faalangst/paniekstoornis. Ze snijd zichzelf wanneer emoties teveel worden en is ‘gezakt’ door haar faalangst van Gymnasium naar Atheneum. Om in het kort te vertellen: Ze krijgt een black-out bij Wiskunde of Latijn, begint te hyperventileren omdat ze in paniek raakt en valt daardoor bijna flauw. Vervolgens is ze kwaad op haarzelf en snijd ze zich. ← Dit begrijp ik uit haar verhalen naar mij toe. Het kan ook totaal anders gaan volgens haarzelf, maar dat je ongeveer weet hoe ik erover denk en wat ik hoor/voel/‘zie’. Nu zullen velen denken: ga naar haar toe en troost haar. Ze woont 100 kilometer verderop, ik kan werkelijk waar niets doen. Ik voel me machteloos op dit moment, ik hoor steeds hoe slecht het met haar gaat. Geen vooruitgang, achteruitgang… Ik zie haar alleen in de vakantie’s, hooguit en weekje…

Wat er nu speelt: ze vind zichzelf te dik. Marissa, het spontane lieve meisje van 14 jaar die al vanaf haar 3 op turnen heeft gezeten en daarnaast fulltime paardrijd, vind zichzelf te dik. TE DIK. Dat kind is ver weg van dik, ze heeft geen enkele ‘vetrol’ en noemt zichzelf te dik. Ze heeft altijd al ondergewicht gehad en was vroeger meer een lopend skelet. En nu, ze vind zich te dik. In hemelsnaam…

Wat ze nu aan het doen is: eerst begon het onschuldig, voor de zomervakantie, met minder snoepen. Een taartje laten staan en een handje chips afwijzen. Tenminste, dat begreep ik. In de realiteit sloeg ze steeds vaker een maaltijd over. Nu, een half jaar later, is ze zelfs zo ver dat ze de hele dag op hoogstens een slokje water en een gevulde koek (gedwongen door haar oude mentor die weet wat er speelt) leeft. Dat is toch niet normaal?! Echt niet…

Ze vertelde me eergisteren dat ze deze week zou gaan praten met haar oude mentor, Mulder. Dat heeft ze vandaag gedaan. Ze hebben een lang gesprek gehad over hoe en wat er speelt. Mulder weet veel van dit probleem af en probeert haar te helpen. Maar ik ken mijn vriendin: eenmaal iets in haar hoofd en ze gaat ervoor. Nog even en ik moet haar opzoeken in het ziekenhuis, zo’n gevoel krijg ik…
Haar ouders hebben het een klein beetje door, maar weten volgensmij niet hoe erg het eigenlijk in werkelijkheid is. Marissa wil het haar ouders echt niet vertellen, om die sfeer thuis nog meer te ‘verpesten’. Echt een andere beste vriendin heeft ze wel, alleen die zit op een andere school. Voor derest zitten haar andere vriendinnen in haar oude klas. It sucks…

Wat te doen? Ze wil een 50 dagen dieet volgen. Ik vroeg wat het inhield, en ze zei dat ik maar op de pro-ana site moest kijken, dat 'ie daar op staat…

#2

Wat dacht je van praten met haar ouders? Jij kunt hier tenslotte verder niets aan doen. Haar ouders wel. Ik vind het overigens wel goed van je dat je zo bezorgd om haar bent.

#3

Ik ben het hier helemaal mee eens…
Super ook dat je zo om je vriendin geeft.

#4

Respect dat je zoveel om je vriendin geeft!

En voor de rest ben ik het met de andere eens. Praat er met haar ouders over.

#5

Als je haar ouders opbelt dan ben je best een ‘naaier’, ik zou eerder contact opnemen met een vriendin van haar dat zij een oogje in het zeil kan houden.

Een vriendin van mij had een eetprobleem en dat had ze verteld aan een andere vriendin en toen werden ze eetprobleem buddy’s en dat meisje (woonde verder weg) deed net alsof ze zichzelf aan het uithongeren was en dat ze super vaak flauw viel. Dus die vriendin van mij had contact met haar ouders opgenomen, wat bleek, ze had alles bij elkaar gelogen en at hartstikke normaal. Uiteindelijk hebben die meiden knallende ruzie gehad en is het nooit meer hetzelfde geworden, ze spreken elkaar nu nooit meer.
Ik suggereer hiermee niet dat ze liegt, maar ik weet dat jonge meisjes dol zijn op aandacht, dat was ik zelf ook, dus tjah als je zeker weet dat het ernstig is zou ik toch een vriendin van haar contacten…

Mijn verhaal voelt nu uiteindelijk niet zo relevant meer, maar ik laat het toch staan

#6

^dat

#7

Praat eerst met haar, vertel ook tegen haar dat je je zorgen maakt en anders naar haar ouders stapt. Ga niet zonder het aan haar verteld te hebben naar haar ouders. Gewoon niet.

#8

Hulp van ouders inschakelen.
En je kan zo weinig doen tegen meiden die zichzelf uithongeren.
Het zit tussen hun oren en zij hebben daar controle over.

#9
#10

Het valt me inderdaad op dat op foto’s ze steeds dunner lijkt te worden, en als ik bij haar ben merk ik het eigenlijk ook niet op omdat het dan ergens in mijn achterhoofd zit. Dan zegt een stemmetje: laat maar, wil je die enige dagen na zoveel maanden met haar nou verpesten dan? Ik heb er wel eens over gepraat, maar ik ben daar relatief zwak in. Ze weet dat ik me zorgen om haar maak maar ze zegt tegen mij dat ik dat niet moet doen.

#11
#12

Moet ze serieus eerst een eetstoornis hebben voordat mensen hier naar ouders zouden gaan? Dat is ziek :confused:

En iemand hierboven dat je een ‘naaier’ bent als je dat doet. Hallo moet dat meisje eerst uitgemergeld in een bed liggen half dood te gaan?

Met dit soort dingen kun je echt beter te vroeg dan te laat zijn.

#13

Ik: Skype?
Zij: Nee sorry, huiswerk…
Ik: Aww oke. ):
… Ik maak me gewoon zorgen meis…
Zij: Niet doen. Please!
… Ben je er nog?
Ik: waarom wil je er niet over praten, je kunt bij mij terecht lieverd. Dat weet je toch? Ik wil niet dat je ongelukkig bent, het leven is te kort voor ellende. Ik wil je niet komen opzoeken in de herfstvakantie in het ziekenhuis, ik wil in bermuda/fox taan te zakken met jou. Genieten van het leven, elke dag weer. Ik maak me gewoon zoveel zorgen om je, ik hoor gewoon steeds hoe slecht het met je gaat. en niet alleen horen, maar ik voel het ook gewoon. Luister meis, dit kan echt niet langer zo…

En nog een heel gesprek nu, ik zal morgen plaatsen wat er ongeveer heeft gestaan.

#14

Naar haar ouders toe gaan is de enige tip die ik je kan geven. Dan loop je wel de kans dat ze boos op je is, maar ik neem aan dat je liever hebt dat je haar tijdelijk kwijt bent dan voor altijd. Haar ouders kunnen haar (eet)gedrag in de gaten houden en dan eventueel verdere hulp inschakelen.

Hoe eerder ze hulp krijgt, hoe beter, dan is de kans op genezing groter.

Ze hoeft nu nog geen eetstoornis te hebben, maar zoals je het beschrijft lijkt ze er wel een aan het ontwikkelen te zijn, en preventieve hulp is ook belangrijk.

En geloof me, misschien dat ze eerst kwaad is, maar later zal ze je dankbaar zijn. Ik heb hetzelfde gehad, en hoewel ik eerst woedend was dat mensen zich bemoeiden met mijn eten en leven, kijk ik er nu opgelucht op terug - ik worstel al twee jaar met mijn eetstoornis en als mensen niet hadden ingegrepen was ik er nog veel dieper in geraakt…

#15
#16

Ik zei dat ze me moest beloven dat ze morgen, vandaag dus, haar eten moest meenemen naar school aangezien ze het altijd weggooit. Ik heb ook gezegd: je moet maar kijken wat je ermee doet, maar neem het mee, voor mij. Ze zei dat ze liever geen beloftes had omdat als ze die niet nakwam ze zich kapot zou krassen. Ze zei dat ze het zou proberen en ze kwam zelf met het idee om deze week met haar oude mentor te gaan praten die het al doorheeft wat er gaande is.

#17

up…

#18

misschien toch eens tegen haar ouders zeggen dat ze er dunnetjes uitziet… zeg het heel luchtig… misschien merken ze het dan?
veel succes meid

#19

aaah wat een heftige situatie, maar ik vind het supergoed van je dat je zo bezorgd bent.
Uit ervaring weet ik dat je soms erg weinig kunt doen als meisjes het eenmaal in hun hoofd hebben om steeds dunner te worden. Maar volgens mij geldt ook hier: hoe eerder je het ontdekt, des te beter je het kunt behandelen.

Schakel dus hulp voor haar in, ik citeer: ‘beter een naaier dan dat het slecht afloopt.’ Dus: licht haar ouders in en praat met haar! Zelfs als ze niet wil praten, moet je haar duidelijk maken dat je bezorgd om haar bent en dat je haar graag wilt helpen!
Ik denk, vooral in dit geval, dat ze een manier nodig heeft om haar emoties in de hand te houden. Dat ze een manier zoekt om het te ‘controleren’. In haar geval zou ik therapie overwegen, dat ze er met een gezonde manier mee om leert te gaan.

Maar nog eens: als sommige meiden iets in hun hoofd hebben, krijg je het er niet meer uit! Dan kun je praten als Brugman, maar ze gaan maar door. Daarom denk ik dat het belangrijk is om hulp te zoeken.
En nog een keer: supergoed dat je haar helpt! Geef dat alsjeblieft niet op!

#20

Oke… Allereerst, wat een vervelende situatie zeg! Heb je al gevraagd aan je vriendin waarom ze zichzelf zo uithongert? Vind ze zichzelf te dik?
Ik moet zeggen dat ik wel een beetje ervaring heb met dit soort dingen. Ik ben net een beetje uit een heftige tijd waar ik ook eten weggooide. Ik kreeg ook eten mee idd, en het was te opvallend om alles thuis weg te gooien dus deed ik dat ook school. Mijn vrienden hebben zo vaak tegen me gezegd dat het niet goed was, maar ik was gewoon gericht op afvallen, en dat wilde ik. Mijn ouders hadden niks door eigenlijk, omdat ik het op de een of andere manier wist te verbloemen. Mezelf snijden heb ik nooit gedaan eigenlijk dus daar durf ik eigenlijk niet echt iets over te zeggen. Ik denk dat het beste is om met je vriendin te praten gewoon face to face over waarom ze dit doet, als je haar reden weet weet je misschien ook beter hoe je haar kan helpen?
Wat ik uit je verhaal opmaak is dat ze paniekaanvallen heeft? Misschien is dat wel een reden. Ik heb persoonlijk zo met eten gedaan omdat dat voor mijn gevoel het enige was waar ik controle over had. Misschien voelt je vriendin dat ook zo ? Maar geef niet op om te proberen, echtniet ze heeft je nodig geloof me!
Maar echt super dat je zoveel om je vriendin geeft meid! Echt respect daar voor! In de tijd dat ik zo gedreven was om af te vallen hebben veel van mijn vriendinnnen me echt keihard laten vallen… De beste vriendinnen zag ik opeens nooit meer terwijl je juist echt vriendinnen nodig hebt, het is dat ik in deze tijd mijn vriendje heb leren kennen en dat hij me echt zo ontzettend geholpen hebt maar dat kan je niet zelf. Als je eenmaal op een punt bent van eten weggooien en liegen over wat je eet dan kan je dat eigenlijk al niet meer zelf oplossen. Ik denk dat het beste is om eerst met haar te praten en dan face to face dan kan ze ook geen dingen zeggen als geen tijd om te praten enz… En mocht dat niet helpen en je ziet echt dat het slechter gaat dan toch naar haar ouders. Desnoods mail je haar ouders als je een mailadres hebt? Dan kan je het verhaal uitleggen, maar bellen kan natuurlijk ook ! Succes ermee in ieder geval!