Ik heb een jaar of 3 geleden een jongen leren kennen. Zijn vriend had iets met mijn vriendin, en mijn vriendin en ik gingen veel met de vriendengroep om in die tijd. Ik had zelf een relatie en R had ook iets met een meisje. Ik vond hem vanaf het moment dat ik hem leerde kennen al iets hebben. Hij is heel rustig en lief en ontzettend schattig. Het ging niet altijd goed tussen mij en mijn vriend toen en ik genoot ook van de tijd die ik met R doorbracht als ik met mijn vriendin bij hun was. Na een tijdje was het over tussen mijn vriendin en haar vriend en spraken we de jongens eigenlijk ook niet meer. Begin dit jaar ging het uit met mijn vriend. We waren te verschillend en het zat er al een tijdje aan te komen. Ik had hier dan ook wel vrede mee, maar voelde me wel alleen. Ergens in mei popte R in mijn hoofd: ik had in die tijd helemaal niks meer van en over hem gehoord. Ik kwam achter zijn nummer en stuurde een berichtje, gewoon hoe het ging en dat ik hem lang niet gezien had. Hij vertelde me dat hij lang ziek is geweest (huidinfectie) en veel thuis heeft gezeten, en dit leidde ook tot een depressie. Toen ik contact opzocht was hij eigenlijk net uit deze depressie en ging het al weer een stuk beter met hem. Ik kwam dus precies op t goede moment. We praten regelmatig op app (al is hij niet zon apper) en ik zou hem zien in een tentfeest in de buurt een paar weken later. Hij was nog steeds dezelfde leuke jongen en we hebben gezellig gepraat. Een paar weken later hebben we samen wat gedronken, een eerste date. Het gaat tussen ons zo natuurlijk en totaal niet ongemakkelijk. We spraken vaker af, ook bij hem thuis en we kregen al duidelijk iets. Hij nam me mee naar zijn zus en stelde me met trots voor. Een paar weken later ben ik bij hem blijven slapen, ik had de laatste bus gemist. Het was heel fijn en we hadden ook absoluut geen spijt. De hele zomer hebben we leuke dingen gedaan en elkaar veel gezien. Het was inmiddels ook al officieel. Ik ben zijn eerste vriendin en ik merkte dat hij het fijn vond om iemand te hebben met wie hij kon praten en intiem kon zijn. Dit gaf hij zelf ook aan.
We zijn nog steeds samen en het is ook nog steeds super tussen ons. Maar de laatste paar weken is hij wat afstandelijker. We hebben anderhalve week niet afgesproken, deels omdat we ziek waren, maar toch klopte er iets niet. Woensdagavond zag ik hem eindelijk weer maar hij was minder knuffelig dan normaal. Ik sliep bij hem en snachts was het weer als vanouds, dus ik zocht er verder niets achter. Maar de volgende dag zei hij: ik weet niet of ik klaar ben voor een relatie. Hij vind me nog steeds ontzettend leuk maar wil nadenken of hij dit wel echt wil. Het is niet uit, hij wil nadenken en even tijd met zijn vrienden doorbrengen en het er ook met hen over hebben. Ik ben ontzettend bang dat hij het uit gaat maken en het nu een kwestie van wachten is voor mij. En het feit dat ik zo machteloos ben maakt het alleen maar moeilijker. Ik heb nog nooit zo’n fijne relatie gehad en ik wéét dat hij het ook fantastisch vindt/vond. Hij heeft wel last van bindingsangst en misschien zijn we onbewust te snel gegaan.
Ik weet dat ik hem niet kan tegenhouden en dwingen in de relatie te blijven. Maar het liefst bewijs ik hem dat hij nergens bang voor hoeft te zijn en dat de label relatie niet zo heftig is als hij denkt. Dat we het tempo nemen dat hij wil en hij zo vrij kan zijn als hij zelf wil. Ik claim hem niet en laat aan hem over wanneer hij wil afspreken. Maar ik zou het echt niet aankunnen als hij besluit om het uit te maken. Hij weet zelf niet goed waar dit gevoel vandaan komt, omdat onze relatie zo top is geweest en hij dat zelf ook zegt. Hij zegt ook het jammer te vinden om mij kwijt te raken omdat hij me echt leuk vindt. Ik weet dat ik hem niet vast kan houden maar ik kan hem ook echt niet los laten…
Herkent iemand zich hierin en wat, behalve geduld hebben, kan ik doen om het te laten werken? Eigenlijk weet ik mijn antwoord al: ik kan niets doen behalve wachten, maar ik weet niet hoe lang ik dit trek omdat ik mijzelf volledig heb gegeven aan hem…
