Hoi allemaal!
Mijn vriend en ik hebben nu al een flinke tijd een relatie. Van zijn jeugd weet ik dat hij op de basisschool nooit zo werd geaccepteerd. Hij was stil en rustig, had rare kleding, een bril etc. Hij zegt dat hij dit geen leuke tijd vond, maar is ook niet echt gepest. Op de middelbare school kreeg hij al snel vrienden en is hij heel erg veranderd qua uiterlijk. Hij kreeg lenzen en ging meer praten, en op een gegeven moment kregen wij dus iets met elkaar.
Tegen de meeste mensen is hij gewoon leuk, vrolijk, en tegen mij echt een zacht ei. Maar hij heeft twee kanten: hij kan zich soms enorm arrogant opstellen, alsof hij zichzelf geweldig vindt en aan iedereen schijt heeft. Volgens mij komt dit heel erg voort uit onzekerheid. Hij doet dit altijd op momenten dat hij zich weer niet geaccepteerd voelt, of als hij kritiek krijgt. Voorbeeld is zijn neef. Hij is echt een lul en hij vindt mijn vriend raar. Dat voelt m’n vriend en dan meet hij zich weer zo’n superdefensieve en arrogante houding aan. Maar ook in zijn sportteam: het is wel eens voorgekomen dat m’n vriend niet werd uitgenodigd voor een verjaardag. Wat hij dan doet is zich een overdreven nonchalante houding aannemen, alsof hij er schijt aan heeft, maar tegelijk zegt hij ook wel tegen mij dat hij het niet leuk vindt.
Dit is denk ik wel een vrij normale reactie. Maar het gaat verder dan dit. Ik heb het gevoel dat z’n levenslust een beetje ontbreekt. Hij woont nog bij zijn ouders, is veel thuis en heeft weinig sociaal contact. Hij zegt steeds dat hij vindt dat hij een saai leven heeft. Maar hij ziet niet dat hij dat zelf in de hand heeft, of hij wil er niks aan doen. Hij voelt zich niet empowered.
Ik moet bijv. altijd zelf achter vakanties boeken aan gaan: hij heeft van tevoren gewoon geen zin in vakantie. ‘Moeilijk, ik weet niet, gedoe’. Maar als ik zeg ‘Okee, dan gaan we niet’, is het ook weer niet goed. Hij heeft heel lang gezegd dat hij wil samenwonen maar dat kon toen praktisch niet. Nu kan het wel, maar krabbelt hij ineens weer terug. ‘Teveel gedoe, hoe gaan we dat dan betalen’, etc. Hij werkt nu 3 uur per week, maar voelt gewoon niet de aandrang om meer te gaan werken terwijl dat makkelijk kan. Die luiheid (?) werd echt een ding waardoor ik me afvroeg of ik daar wel mee kan leven.
Ik denk dat het wel iets mannelijks is om weinig initiatief te nemen. Maar als het toch om je eigen leven gaat!? Ik denk toch dat het voortkomt uit onzekerheid. Op momenten dat hij weinig vrienden had, was hij heel afhankelijk van z’n gezin. Soms denk ik dat hij ‘vast’ zit in die situatie, dat hij bang is om risico’s te nemen zoals op kamers gaan. Dat geldt eigenlijk voor z’n hele leven. Hij heeft geen doelen of aandrang om er iets leuks van te maken en het heft in eigen hand te nemen.
Hij doet ook veel te weinig aan zijn studie. Als hij op zoiets kritiek krijgt komt die defensieve houding weer, ook naar mij en z’n moeder. In plaats van te zeuren dat hij niks doet, probeer ik te achterhalen wat voor werk hem leuk lijkt, en hem op die manier te stimuleren. Maar hij weet het gewoon niet, hij verdiept zich er niet in. Hij gaat nooit denken ‘Misschien moet ik er eens iets voor gaan doen’. Ik weet dat ik hem niet kan veranderen, maar ik wil wel dat hij het gevoel heeft dat hij z’n eigen leven in de hand heeft.
IEMAND? Tips?