Hallo meiden,
Ik heb nu een jaar een relatie met mijn vriend, met een break van zo ongeveer 6 weken afgelopen zomer… Het ging uit omdat mijn vriend nog onverwerkte dingen had vanuit zijn vorige relatie die 7 jaar duurde. Zij had een affaire en is er met een ander vandoor gegaan. Overigens heeft ze ook geld van hem gestolen en zijn huis op een beruchte dag leeg gehaald. Ik kwam vrij snel na haar, nogal ongepland want hij en ik waren allebei niet op zoek. We werden verliefd op elkaar, maar dat bracht natuurlijk de nodige problemen met zich mee.
Ik heb altijd tegen hem geroepen dat hij nog met onverwerkte zaken zat en dat hij er met mij over kon praten. Dit gebeurde ook wel, maar meer door zijn omgeving. Ik heb het afgelopen jaar zo onwijs veel voor mijn kiezen gehad. Mijn vriend is een heel sociaal persoon en heeft erg veel contacten. Overal waar ik (niet voor de 1e, maar zelfs voor de 4e keer) kwam, kreeg ik te horen hoe zielig het wel niet voor hem was wat hem werd aangedaan. Ik werd gerefereerd als “O, dat is zijn nieuwe”. Het horrorverhaal (ik heb het hier even samen gevat, maar het is een horror geweest) werd meerdere keren verteld door mensen aan mij. Ook werd ik niet geaccepteerd door zijn familie en vrienden, laat ik er even bij zeggen dat mijn vriend 1,5 uur ver woont dus ik kwam al in een nieuwe stad terecht. Geprobeerd contacten te zoeken, ik stond er heel erg voor open om nieuwe vriendinnen te vinden en hoopte dat ik goed met zijn vriendinnen om kon gaan. Tevergeefs. vriendin 1 deed heel lelijk tegen mij, zodra ik soms wat zei wat haar niet aanstond in een gesprek dan kreeg ik de wind van voren en lag het “aan het cultuurverschil” omdat ik niet uit de buurt kwam. Zij heeft uiteindelijk ook tegen mij gezegd dat ze mij geen kans wilde geven omdat ze nieuwe mensen geen kans gaf. En dit deed ze waar mijn vriend niet bij was, zo gemeen. waardoor het ook nog eens een strijd werd tussen mij en mijn vriend omdat hij haar al veel langer kende als mij. En ik geen poot had om op te staan. Uiteindelijk heeft hij het contact verminderd, maar ik voel me toch te kakken staan omdat ze nog wel gewoon contact hebben en ik vind dat mijn vriend dat met haar had moeten verbreken. Echte vrienden misgunnen je geen nieuwe vriendin. Ook heb ik contact proberen te zoeken met een andere vriendin van hem, dit ging opzich wel prima… alleen begon ze al snel over zijn ex. net als IEDEREEN met wie ik optrok in zijn buurt. Over hoe ze eigenlijk aan kinderen zouden zijn begonnen als hij niet achter de affaire was gekomen, etc. Iedereen wilde zijn eigen verhaal over de situatie kwijt omdat het zoveel indruk had gemaakt, en deed dat bij mij. Ik het begin kon ik het nog handelen, maar mijn energie raakte op gegeven moment ook op en ik en mijn vriend raakte in een negatieve spiraal terecht.
Ook was ik altijd bang om een rebound te zijn,en had ik het gevoel dat ik moest concurreren tegen zijn ex. Dit lag niet zo zeer aan mijn vriend, want ik zeg heel eerlijk: Hij heeft mij altijd op handen gedragen en kon bij hem alles krijgen wat mijn hartje begeerde. Hij was en is kwa persoonlijkheid de perfecte match, alleen waren de omstandigheden niet ideaal. Afgelopen zomer heeft hij dan toch, nadat ik het al maanden riep… de relatie verbroken omdat hij inderdaad merkte dat hij met onverwerkte zaken zat. Ik snapte dit, alhoewel ik er wel helemaal kapot van was. Hij kwam naar me toe gereden met mijn spullen en vertelde me dat hij zijn badjas had ingepakt omdat ik deze altijd zo graag droeg en stond erop dat ik zijn huissleutel hield. Dit heb ik natuurlijk niet gedaan. Hij zei me dat hij een toekomst met me zag maar dat hij echt tijd nodig had om dingen te verwerken en dat ik niet op hem moest gaan wachten. Ondanks enorme hartenpijn ging ik gewoon verder en deed ik leuke dingen. Hij ging op vakantie en ik spendeerde mijn vakantie 2 weken alleen, omdat mijn ouders ook weg waren. Ik voelde me zo tekort gedaan. Hij ging lekker op vakantie, de vakantie die WIJ samen zouden hebben en ik zat helemaal alleen thuis. (nodigde wel vrienden en vriendinnen uit, maar toch). Mijn zelfvertrouwen had inmiddels een knauw gekregen op de een of andere manier, maar ik merkte dat ik er steeds sterker in begon te staan. Hij zocht dagelijks contact met me en we zijn na zo’n 5 weken elkaar niet gezien te hebben weer op een date gegaan. Hij was echt onwijs opgeknapt zeg, dat mocht ook wel want mijn vriend werkt zo’n 80 uur per week in de hoog en laagseizoenen. Op die voet zijn we eigenlijk steeds wat verder gegaan en vanaf toen ging het eigenlijk beter dan ooit. Ik had de vent weer terug waar ik verliefd op was geworden! straalverliefd was ik weer. En inmiddels zijn we weer zo’n 3 maanden verder. Onze basis is een stuk beter. Maar ik merk dat er de laatste weken weer verdriet boven komt drijven. Het lijkt alsof ik nu zelf iets moet verwerken. Afgelopen week was mijn vriend de honden aan het uitlaten en zat ik met zijn moeder alleen. Zijn moeder begon al snel over dat zijn ex nooit smaak had (we zijn zijn huis aan het herinrichten) en toen begon ze er ineens over dat het haar eigenlijk niks deed toen het uit ging tussen mij en mijn vriend omdat ze me vanaf het begin al niet accepteerde. Oke, ja dat wist ik natuurlijk al. En het is heel eerlijk van haar, maar moeten zulke dingen nou echt worden gezegd? Ik probeerde haar uit te leggen dat het voor mij ook erg moeilijk was geweest omdat ik in een stad kwan waar ik niemand ken en vervolgens door niemand werd geaccepteerd en constant dingen over zijn ex te horen kreeg. Maar ze praatte gewoon over mij heen over wat een slapeloze nachten ze had gehad etc. We praten inmiddels al over anderhalf jaar geleden dat het over ging tussen mijn vriend en zijn ex. Hou er eens in godsnaam over op. Ik werd toen we vertrokken bij zijn ouders ook emotioneel en moest huilen. Ik kon goed met hem praten op dat moment. We zouden uit eten gaan en zijn ook gegaan, maar tijdens dat etentje werd ik heel erg boos op hem. Over hoe alles gelopen is. Hoe hij lekker verder kon met zijn leven en vakantie kon vieren terwijl ik thuis zat. Hoe hij leuke foto’s op facebook plaatste van hem en zijn vrienden/familie. Ik wordt ik er nog vaak mee geconfronteerd, zo liepen we van de week op een markt en kwam mijn vriendeen oude bekende tegen die zei: Goh, wat gaat de tijd hard he. Ik zie dat je alweer een nieuwe vriendin hebt. En ja dan denk je als je dit leest misschien; waar maakt ze zich druk om. Maar ik hoor dit al een jaar lang, wekelijks. Mijn energie is gewoon op.
Er komen nu weer steeds vaker pijnpuntjes. En begrijp me niet verkeerd, onze relatie is niet slecht. Hij is zelfs heel erg verbeterd. Alleen ik merk dat IK nu met dingen zit van wat er allemaal is gebeurd en ik daarom nogal onredelijk handel of reageer. Ik heb er met hem over gepraat dat mijn vertrouwen niet meer 100% is, omdat hij me toch in de steek heeft gelaten voor mijn gevoel. Wellicht voel ik me ook best wel zwak en is mijn ego gekrenkt omdat ik ben terug gegaan bij iemand die me in eerste instantie heeft gedumpt. Een pijnpuntje is daarom ook dat hij op facebook, helemaal niks van ons heeft staan. Er staat nergens dat wij een relatie hebben, en er staat misschien een foto op van ons samen. Ik heb overigens alle foto’s op mijn facebook verwijderd toen het uit ging en heb er ondertussen ook niks meer opgezet omdat hij dit ook niet doet. Ik heb er nu al meerdere keren met hem over gepraat. Hij heeft duidelijk tegen mij gezegd dat hij liever niet heeft dat er een relatiestatus of foto’s op staan omdat hij eigen bedrijven heeft en hierdoor ook vage kennissen als vrienden heeft. En die hoeven niets van zijn privé leven te weten vind hij. Het is een logische reden. Toch komt er steeds een naar gevoel naar boven. Waaróm niet? ik ken geen een ander stel die het zo verbergen op facebook, en ik krijg nog regelmatig berichten van mannen omdat ja, er staat niks. Ik heb behoefte aan meer erkenning. Hij vind het klinkklare onzin. Maar hoe voelt het voor mij om te zien dat een bekende van hem een bericht met hartjes op zijn tijdlijn plaatst, of dat een ander “Lekker ding!” onder zijn foto plaatst. Hij snapt dat niet en dan krijg ik zojuist weer als reactie: Ik ben er helemaal klaar mee, dit is al de derde keer dat we hier gezeik over hebben. Ik gebruik facebook alleen voor filmpjes etc. Maar ik zoek wel een andere manier, morgen gooi ik het eraf. (yeah right). Dat hoeft ook weer niet van mij, maar hij lijkt niet echt te beseffen wat een knauw mijn vertrouwen heeft gekregen door onze breuk en dit helpt niet echt mee. Ik wil gewoon aan iedereen laten zien dat ik een vriend heb. period. laat ik wel even voorop stellen dat ik het vertrouwen heb in mijn vriend dat hij geen verkeerde dingen doet (daar heeft hij niet eens tijd voor).
Ik ben dus zoveel aan het piekeren. De ene dag is het erger als de andere. Hij laat elke dag aan mij zien dat hij van mij houdt en is heel lief voor mij. Maar hij is ook erg dominant, en ik heb dat nodig. Maar inmiddels verlang ik echt onwijs naar een rustige periode waar ik me niet meer druk maak om alles, en vooral de omgeving. Want de grootste oorzaak van de pijnpunten is de omgeving. En dat is gewoon rot. Nu is mijn moeder vanavond jarig en hij is er niet bij, omdat hij vanavond iets aan de hand heeft en morgen moet werken. Met mijn verjaardag was hij er ook niet door werk. Hij kon ook niet mee naar mijn oma’s verjaardag. Ook is hij bijna nooit bij mij i v.m. hij op zichzelf woont en het altijd zo druk kwa werk (de hele week en dan za ochtend vaak en zondag de hele dag in de hoogseizoenen, gelukkig hoeft hij zo’n 4 maanden niet op zondag te werken) Ik heb vaak best wel wat dingen te verbijten, maar ik mag ook van geluk spreken, want omdat hij zo hard werkt kunnen we wel vaak leuke dingen doen en is er ook geen gedoe over geld.
Ik wilde met dit topic even van me afschrijven. Even opluchten. En ik kan er maar een ding over zeggen. Ik hou heel veel van mijn vriend, maar als er geen rustigere periode aan gaat breken dan gaan wij het niet redden samen.