Hey,
Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen, dus ik val maar met de deur in huis. Ik voel mij de laatste tijd niet fijn. Het begon nadat ik vorig jaar klaar was met de havo, en toen is het een beetje beter geworden toen ik begon aan een opleiding. Inmiddels ben ik daarmee gestopt en zit ik al bijna een maand thuis. Ik ben trouwens 18 jaar.
Ik voelde mij vorig jaar, na mijn examens, steeds en steeds eenzamer. Ik lag de hele dag in bed, deed niks en sprak niemand buiten mijn familie. Ik voelde me gewoon heel erg down en ik had veel moeite met het feit dat ik mijn vrienden niet zo vaak meer zag. Dat kwam denk ik doordat ik tot het vierde jaar niet echt goede vrienden had en vaak werd buitengesloten, dus ik wou gewoon heel graag contact houden.
Toen kreeg mijn moeder kanker. Er moest dus altijd iemand thuis zijn voor haar, om te helpen als het nodig was. Dat betekende dus dat als er dan een keer iemand wou afspreken, ik niet kon, want mijn zusje ging nog naar school en mijn vader werkte gewoon, dus ik was het aangewezen persoon om thuis te blijven.
Natuurlijk was mijn moeder door haar ziekte heel gestrest en had ze vaak stemmingswisselingen. Allen ik kon daar heel slecht tegen, dus we hadden heel vaak ruzie. Uiteindelijk kwam de schuld altijd op mij en was ik degene die fout zat. Hierdoor werd ik toen nog somberder en zat ik de hele dag op mijn kamer.
Toen ging ik een opleiding doen, ik ontmoette nieuwe mensen, leerde dingen bij, en alles ging goed. Inmiddels ben ik met de opleiding gestopt omdat ik de laatste maand doorkreeg hoe stressvol die eigenlijk was voor mij. Eigenlijk vond ik het doodeng om met al die mensen om te gaan, les te geven, en ik voelde me echt een van de slechtere in de groep, omdat ik gewoon niet durfde. Uiteindelijk zag ik gewoon op tegen de opleiding dagen en deed ik alsof ik me niet goed voelde om er onderuit te komen. Ik deed alsof ik zelfvertrouwen had, en na een tijdje geloofde ik het zelf bijna, alleen als ik dan in het weekend naar huis ging zakte ik mentaal gewoon in elkaar.
Nu zit ik dus al ongeveer een maand thuis, en het gaat niet zo goed. Overdags, als iedereen weg is (werk en school), ga ik naar beneden, en zit ik eigenlijk de hele dag voor de tv. Als iedereen s’middags thuis komt probeer ik zoveel mogelijk op mijn kamer te zitten en zoveel mogelijk alleen te zijn. Ik probeer wel vrolijk te doen, en soms lukt dat, maar dat vrolijke gevoel gaat zo snel weer weg.
Ik ga s’avonds vrij laat naar bed en lig soms tot 2,3 of zelfs 4 uur te piekeren over dingen. Ik ben gewoon heel bang voor de toekomst, want ik heb geen idee wat ik wil doen. Ik heb het gevoel dat ik nergens goed voor ben, en soms begin ik spontaan te huilen en dan weet ik niet precies waarom. Ik vraag me dan af wat de zin van het leven is, want we gaan toch allemaal dood. Niet dat ik zelfmoordneigingen heb, maar soms denk ik dat ik gewoon werk moet gaan zoeken bij de alberthein ofzo en de rest van mijn leven ongelukkig ga zijn omdat het toch niet anders kan. De wereld is toch een zooitje, en er is niks wat ik er aan kan doen. Ik heb ook vaak het gevoel dat er iets mis met me is, omdat ik praten met mensen en vrienden maken erg moeilijk vind. Laatst was ik bijvoorbeeld met mijn beste vriendin bij een concert, en zij begon wat te praten met een stel uit Engeland, die ergens in de 30, 40 waren en heel aardig deden, en hoewel mijn engels gewoon goed is, ik klapte helemaal dicht en durfde niet mee te praten. Dat was trouwens ook zo in mijn schooltijd, ik was ‘dat stille meisje’, daarom maakte ik zo moeilijk vrienden. In mijn mentorklas zaten maar drie mensen met wie ik regelmatig sprak, en ik denk dat het aantal keren in mijn 5 jaar schooltijd dat ik uit mezelf mijn hand heb opgestoken om een antwoord te geven op twee handen te tellen zijn. Ik ben ontzettend introvert en ik hou alles meestal voor mijzelf, tot ik alleen ben en het er ineens uitkomt.
Niemand weet hoe ik me voel, en ik durf dat eigenlijk ook niet te vertellen, want ik wil niet dat mensen medelijden hebben met me of me zielig vinden. Ik wil niet dat iemand zich zorgen hoeft te maken over mij, of dat mensen denken dat er iets mis met mij is en dat ik niet goed bij mijn hoofd ben. Ik heb het geprobeerd te vertellen via whatsapp aan een goede vriendin, maar ik durfde het toen niet te versturen. ‘In het echt’ vertellen, dus dat je tegenover diegene staat bedoel ik, durf ik niet, want ik weet zeker dat ik dan ga huilen aangezien ik nog nooit hardop heb uitgesproken hoe ik me voel, en ik vind het verschrikkelijk om in het bijzijn van iemand te huilen.
Ik ben zelf wat gaan zoeken op internet en toen kwam ik uit op dingen als sociale angst, depressie en existentiële crisis. Ik heb ook gezien dat je dan het beste naar de huisarts kan gaan zodat die je kan doorverwijzen naar iemand als er echt iets aan de hand is. Alleen ik zou het liefst het aan niemand vertellen, maar ik weet ook niet of ik wel alleen durf te gaan. Als er echt iets is er ik wordt doorverwezen, dan zal ik het toch uiteindelijk toch wel moeten vertellen aan mijn ouders, dus ik ontkom er niet aan.
Ik ben bang dat mensen denken dat ik me aanstel, want soms denk ik dat zelf ook. Dan denk ik bij mezelf, ‘ach, laat maar zitten, het komt wel goed, ik ben gewoon een beetje onzeker en zit in een dipje, daar hoef ik toch geen therapie voor’. Maar ik ben ook bang dat als ik volgend jaar ga studeren, ik geen vrienden kan maken en altijd of op school zit, of in mijn eentje op mijn kamer, en me zo ellendig en eenzaam ga voelen als ik me nu soms ook voel
Momenteel zijn de enige dingen die kunnen opvrolijken muziek luisteren, tekenen en leuke dingen doen met de enige twee vriendinnen van school die ik nog regelmatig spreek.
Ik vroeg me af of iemand dit herkend en weet wat ik moet doen, want ik weet mezelf geen raad. Ik wil wel sociaal zijn en vrolijk zijn, maar het lukt me gewoon niet, en als ik echt iets heb, zou ik het zo fijn vinden als een psycholoog of dokter ofzo die diagnose zou stellen, want dan heb ik denk ik meer het gevoel dat ik serieus wordt genomen. Maar tegelijk klinken depressie en sociale angst meteen zo erg, dat ik bij mezelf denk dat ik dat niet heb en dat ik me gewoon aanstel.
Ik hoop gewoon heel erg dat iemand me kan helpen.
In ieder geval bedankt voor het lezen van dit veel te lange bericht 
