Het verhaal gaat over de 16-jarige Ashley. Ashley is een vrij eenzaam meisje op school. Ze heeft eigenlijk geen vrienden en zit altijd alleen. Dit veranderd zodra Ludo bij haar in de klas komt. Hij is een typische player maar Ashley besluit hem toch een kans te geven. Hij en Ashley worden beste vrienden. Toch merk Ashley dat Ludo meer dan vrienden wilt zijn. Wanneer Maya in de klas komt veranderd er veel. Maya en Ashley worden goede vriendinnen en de bom barst wanneer Ludo erachter komt dat Ashley Maya als iets meer dan een vriend beschouwd.
Dit is mijn eerste verhaal op GS en laat alsjeblieft weten wat je ervan vindt. Ik sta open voor kritiek! Ik ben dyslectisch en geen held in werkwoordspelling dus voel je niet tegengehouden om mij fouten te vertellen.
En ik heb echt geen idee of dit wat is dus ik schrijf alleen door als jullie dat leuk vinden.
[size=20pt]Hoofdstuk 1
Het was donker, maar mijn ogen waren goed genoeg gewent dat ik precies kon zien waar ik was in het bos. Het bos waar ik altijd doorheen fietste. Het bos dat altijd zo vertrouwt voelde. Het bos waarin ik nu vlucht voor de dood. Ik hoor mezelf hijgen, maar ik kan niet stoppen. Ik moet doorfietsen. Ik kijk om me heen en neem de omgeving in mij op. Ik probeer helder na te denken, te zoeken naar een uitweg. Ik blijf om me heen kijken terwijl ik precies weet waar ik mij in het bos bevind. Ik weet dat het nog ongeveer zeven minuten duurt tot ik uit het dichte bos ben. En dat zodra ik uit het bos ben, ik nog minimaal vijf minuten moet fietsen tot ik bereik heb op mijn telefoon. Toch check ik voor de zekerheid of er vandaag niet toch ineens bereik is in het bos. De persoon achter mij merkt dat ik minder snel ga fietsen en haakt daar meteen op in. ‘Focus, Ashley!’ hoor ik mezelf denken. Dit is geen moment om in te kakken. Ik weet dat als hij mij te pakken heeft, hij geen genade zou tonen. Deze keer was het anders dan de vorige keren. Deze keer was het serieus. Ik weet dat de dood achter mij aan fietst. Waarom was ik nu niet gewoon naar rechts gegaan toen ik bij het bekende kruispunt was? Ik wist dat links een kortere weg was, maar het was niet zo slim om alleen door een bos zonder bereik te gaan fietsen als je al weken gestalkt wordt. Wat had ik Gale nu graag bij me willen hebben. Gale, die mijn persoonlijke bodyguard is zodra ik één stap buiten de school zet. Ik wist dat hij mij niet altijd in bescherming kon nemen, maar wat zou het fijn zijn als hij hier ineens uit het niets zou opduiken. Ik wist dat het niet zou gebeuren. Door het gehijg dat ik harder begon te horen, kwam ik tot de conclusie dat dit niet het moment was om aan Gale te denken. Of überhaupt aan iets anders dan doorfietsen. Thuis kon ik aan alles denken wat ik maar wilde, nu moest ik mij focussen anders zou ik niet eens thuis komen. Alhoewel de persoon achter mij onbekend is, weet ik dat hij bij de groep hoort. Ik weet dat hij gevaarlijk is. Ik blijf doorfietsen ook al kunnen mijn benen niet meer. Ik vind het wonderbaarlijk wat adrenaline met je lichaam doet. Dat stofje in mijn lichaam zorgt ervoor dat ik op dit moment nog op mijn fiets zit. Ik merk dat er minder bomen staan dan een paar meter terug. Hierdoor weet ik dat ik bijna het bos uit ben. Ik weet dat, bij elke keer dat mijn benen trappen, de kans van overleven groter wordt. Ik krijg meer energie door de hoop die steeds groter wordt. Ik wéét dat ik het ga halen als er niks geks gebeurd. Toch blijft er een vraag in mijn hoofd hangen. Waarom volgt hij mij nog steeds? Waarom slaat hij niet gewoon toe? Binnen twee minuten bestaat er een kans dat ik bereik heb. Dan wordt mijn vraag beantwoord, want zodra ik de hoek om kom wordt ik van mijn fiets gerukt. De dood fietste niet de hele tijd achter mij aan. De persoon achter mij was er alleen om te kijken of ik dezelfde weg als anders fietste. De persoon die mij van mijn fiets rukte, herkende ik. Ik wist dat hij al zijn dreigementen uit ging voeren zodra ik de eerste klap tegen mijn hoofd voelde. Ik hoorde vaag meer mensen mijn kant op komen en voelde meerdere klappen tegen mijn lichaam. Ook voelde ik handen op plekken waar alleen Maya’s handen mochten komen. Niet de handen van deze groep jongens. Ik voelde dat ik aan het bloeden was. De zevende klap was de klap die ervoor zorgde dat alles zwart werd en ik de stemmen steeds zachter hoorde tot het helemaal stil was.
