Verliefd op mijn leraar.
Hoofdstuk 1
“Sanne, wakker worden! Je bent al veel te laat” met tegenzin trek ik mezelf uit bed. Het is al acht uur geweest, ik ben te laat voor mijn eerste lesuur, maar dat vind ik niet erg. Ik heb toch al een hekel aan meneer Hazelbrink. Gauw trek ik de eerste paar kleren aan dat ik tegenkom. Mijn haar was al in een staart, dus dat liet ik maar zo. Ik ren de trap af naar beneden. Mijn moeder is al vertrokken naar haar werk, gelukkig. Ik smeer snel een boterham in en fiets naar school. Ik ben nog net optijd voor het twede uur. Ik pak snel wat boeken uit mijn kluisje en ren het klaslokaal in. Iedereen is stil, met een rood hoofd neem ik zo snel mogelijk plaats. “Sanne!” “Pssst” ik draai me om en zie hoe Lara, mijn beste vriendin, me aan het roepen is om naast haar te komen zitten. Ze wijst naar een lege zitplek naast haar. Ik glimlach en loop naar haar toe. Ik geef haar een knuffel en we beginnen te praten. De bel gaat, niet lang daarna loopt er een wat jongere man binnen. “Goedemorgen kinders. Mijn naam is Johan, ik kom jullie voorlopig lesgeven aangezien meneer Vorst door omstandigheden niet meer op school komt.”
Ik kijk om me heen en zie hoe alle meiden giechelen en met grote ogen naar hem kijken. “Hij is knap he?” Zegt Lara terwijl ze Johan aandachtig aankijkt. Ik moet lachen, ze heeft wel gelijk, hij is niet lelijk… in ieder geval veel beter dan meneer Vorst. Aan het einde van de les loop ik met Lara richting de deur, het wordt vandaag een lange dag, mopperd Lara. “Sanne, kan ik je even spreken?” Het is Johan. Wat moet hij nou van me, denk ik in mezelf. “Ja tuurlijk” zeg ik met tegenzin en loop naar hem toe. Ik geef lara snel een knipoog en zie hoe ze samen met de klas verdwijnt. “Sanne je moet vandaag nablijven omdat je het eerste lesuur niet aanwezig was. Aangezien ik jullie nieuwe mentoor ben moet je na de lessen even in het tekenlokaal nablijven. Ik zal er ook zijn.” Zegt Johan met een lieve blik in zijn ogen. " Moet dat nou, meneer? Kan het niet een andere keer?" Vraag ik bijna smekend. “Jep, je zit vandaag helaas met mij opgeschept” We moeten beiden even lachen. Voor heel even kijkt hij diep in mijn ogen, langer dan normaal. Het is even stil. Hij geeft me een knipoog en wijst naar de deur. Ik knik en zonder iets te zeggen loop ik het lokaal uit.