Verlangen [verhaal]

Schrijfsels
#1

Ik schrijf verhalen voor mijn plezier, ik ben geen professional, opbouwende kritiek is altijd welkom.

Ik schrijf dit verhaal ter plekke, ik heb geen voorraad dus soms kan het even op zich laten wachten, maar houd het in de gaten voor de verdere afloop!
De aanvullende delen van het verhaal schrijf ik gewoon in Word, en ik post pas delen wanneer ze een pagina lang zijn, zodat het niet (te) kleine stukjes zijn en niet (te) lange lappen tekst.

Het verhaal is in de Alwetende Vertelsituatie beschreven, zo is het mogelijk van meerdere personen tegelijkertijd te zien wat ze doen en denken.

[Kopieer alsjeblieft mijn verhaal niet voor eigen doeleinden. Dit is vaker gebeurt en dat vind ik heel erg jammer omdat ik hier veel tijd in stop en er met alle plezier aan gewerkt heb.]

Korte samenvatting.
Lucy en Mark hebben elkaar al tijden niet gezien, Lucy werkt in een hotel vlak bij New York terwijl Mark aan het ECL studeert. Het studentenleven valt Mark zwaar, uitgaan met zijn vrienden is een stuk minder leuker dan gedacht zonder vriendin. Totdat hij Tess tegen het lijf loopt. Zijn leven verandert compleet en Lucy heeft hier geen weet van, totdat Lucy een weekend vrij heeft geboekt en naar de campus komt.
---------

Het verkeer stond stil. Het verkeer stond helemaal stil, het bewoog geen meter. “Kunt U hier niet afslaan? Mijn trein vertrekt zo.” De chauffeur heeft zich al dagen niet geschoren, en hij heeft ook weinig slaap gehad zo te zien. De grote koffievlek op zijn gekreukelde shirt geeft aan dat hij ook al even dezelfde kleren aan heeft. Met deze walgelijke gedachten wacht Lucy op het antwoord van de chauffeur.
Hij kijkt geïrriteerd in zijn achteruitspiegel. “Sorry mevrouw, we zullen moeten wachten.” Lucy zucht en kijkt om haar heen. Het verkeer zal zo nog wel even blijven staan. “Goed,” ze keek op de teller en gaf de chauffeur zijn geld. “ik loop wel verder.” Ze opent voorzichtig de deur en loopt om de gele taxi heen. Wanneer ze de kofferklep opent komt een onaangename geur vrij. Ze draait haar hoofd weg en haalt haar koffer eruit.
Ze kijkt op haar horloge. Acht over negen. Ze zucht en zet voort naar het station.
Er zat een oude man op het bankje bij het station, hij had iets vreemds, iets wat je niet verwacht. Diep in gedachten verzonken gaat Lucy tegen de muur hangen. Net wanneer Lucy een flesje water uit haar tas vist komt de trein aangereden. Ze wacht tot de drukte voorbij is en iedereen is uitgestapt. Het is bijzonder rustig voor een station in New York. Ze wilde niet denken aan New York, wat ze voor een week achter liet, ze heeft in het afgelopen jaar nog maar twee vrije dagen gehad, ze verdient een weekje voor haar en Mark. Ze wilde even niet hoeven denken aan haar werk en alle gasten van het hotel. Ze had een lange treinreis voor de boeg, dus deed ze voor even haar ogen dicht.

Het piepende vervelende geluid maakt Mark wakker. De wekker. Hij kijkt op de klok, tien over negen. Hij zuchtte en kwam zijn bed uit. Het was zaterdag en dus rustig op de campus. Iedereen hing in het centrum en bij de clubs. Hij zet de radio op vol volume en kleed zich aan. Binnen vijf minuten is hij klaar om te gaan, stopt zijn portemonnee in de achterzak van zijn jeans. Met een laatste kijk in de spiegel loopt hij de deur uit.
Terwijl hij naar het restaurant loopt waar ze hadden afgesproken kijkt hij op zijn telefoon. Geen berichten. Hij zet het geluid uit en stopt het terug in zijn zak. Hij ziet Tess al zitten wanneer hij binnenkomt.
Ze heeft een strakke skinny jeans aan met een losse witte top. Tess ziet er altijd verzorgt uit, ook als ze geen moeite doet. Ik loop naar Tess die uit het raam zit te staren, draai haar hoofd om en geef haar een zoen. Zodra hij gaat zitten voelt hij zijn achterzak trillen. Hij negeerde het, bewust, want hij wilde niet gestoord worden als hij met Tess was. Ze bestellen hun ontbijt, en Tess vertelt dat ze binnenkort haar familie in Washington gaat opzoeken. Ze heeft hun al een tijdje niet gezien en vertelt over hun gewoontes. Mark luistert aandachtig naar haar. Weer voelt hij zijn achterzak trillen.

Verder?

#2

Lijkt me een leuk verhaal, dus ik volg.

Verder ! :grinning:

#3

Waarom neemt hij niet op? Ze probeert het nog een keer. Geen gehoor. Ze stopt haar telefoon weer in haar tas en kijkt om zich heen. De trein was vrijwel leeg. Alleen een man in een zwart pak, druk bezig op zijn laptop en tegelijkertijd in zijn telefoon aan het schreeuwen. In gedachten verzonken hoort ze de audio dame aankondigen dat ze vervroegd aankomen.
Het station ziet er compleet anders uit dan het NewYorkStation, het is minder rommelig en het is niet stampend druk, zoals NYS normaal gesproken wel altijd is. Ze vraagt zich af waarom het nu zo rustig was, misschien omdat er de laatste tijd veel botsingen op het nieuws te zien zijn. Ze kijkt naar de mensen om zich heen, ze zitten helemaal in hun eigen wereldje, ze geven niets om wat iemand over hun denkt. Ze loopt voorbij de Starbucks op de hoek, en ziet drie meisjes over de balie heen hangen. Ze heeft geen zin om te wachten, ze heeft Mark al zo lang niet gezien, zij was bezig in het hotel terwijl Mark zich volledig op zijn studie heeft gericht het afgelopen jaar.

Tess komt langs Mark zitten en ze neemt een slok van haar koffie. Ze heeft haar vest aangetrokken, terwijl het helemaal niet koud is voor deze tijd van het jaar. Ze vraagt naar de familie van Mark, waarna hij begint te vertellen over Timo. “Timo is een heel speciaal iemand. Ook ondanks dat hij het zelf niet heeft getroffen, hij wil iedereen het altijd naar de zin maken. Hij is geestelijk misschien niet helemaal in orde, maar dat geeft niet. Down is niet de makkelijkste ziekte om mee om te gaan, ook voor zijn ouders niet, maar ik zou me geen andere neef kunnen wensen.” Tess knikt begrijpelijk. “Ik geniet altijd met volle teugen als ik weer met Timo afspreek. Hij is altijd zo vrolijk en staat zo positief mogelijk in het leven. Dat vind ik prachtig om te zien.” Tess weet niet zo goed wat ze moet zeggen en slaat haar arm om zijn middel. “Dat soort mensen waarderen het leven, ik zou willen dat sommige mensen ook meer zo in het leven stonden.” Mark knikt. Dat is waar.
Ze lopen over straat terwijl hun gesprek verder gaat. Mark heeft altijd een geweldige tijd wanneer hij bij Tess is, maar de klok bij het station geeft half elf aan. Om elf uur heeft hij college. Ze nemen afscheid en Mark wacht tot Tess de hoek om is. Hij wacht nog even en loopt dan weer terug naar de campus.

Ze wist dat de campus niet ver lopen was vanaf het station, hooguit een minuut of tien. Maar toen ze op de campus aankwam was ze verbaasd, het was groter dan ze had verwacht. Hoe ging ze hier ooit de weg vinden? Er komt een groepje studenten aan, op weg naar college waarschijnlijk. Ze zwaait en glimlacht vriendelijk. “Hallo, ik vroeg me af waar Mark McCanwell verblijf…” Het groepje negeert haar volkomen en wanneer ze uit zicht zijn hoort ze luid gelach. Oké, dat ging niet zoals ze gehoopt had. Ze loopt verder, en loopt langs organisatiehuizen en studentenhuizen. Ze vraagt zich af waar Mark het afgelopen jaar verbleven heeft. Ze komt een vrij jonge student tegen, hij draagt een bril heeft kort haar en draagt een enorme boekentas. “Hallo, ik vroeg me af waar ik Mark McCanwell kan vinden?” De jongen kijkt Lucy verward aan. Aan zijn reactie kan je zien dat hij niet veel contact had met mensen. De jongen duwt zijn bril omhoog. “Ja, hij woont op BetàBlok, nummer 352” Ik knik. “Bedankt”. Ze loopt verder richting de plattegrond van de campus. Met haar telefoon maakt ze er een foto van, al was het niet ver lopen, slechts een minuut of vijf van waar ze zich bevond.

Verder?

#4

leuk ga pleazzz verder

#5

Ga verder :grinning:

#6

Echt een leuk verhaal! Snel verder!
Toch wil ik je ook helpen met verbeteren; bij dit stukje komen namelijk afwisselend OTT, VTT en OVT voor. VTT en OVT kunnen wel samen, maar niet met OTT.
Heb ik zelf ook vaak hoor, dan pak ik wat te drinken en ga ik vervolgens verder in een andere werkwoordstijd :wink:
Gewoon een tipje!

Tess is langs Mark komen zitten en ze neemt een slok van haar koffie. Ze heeft haar vest aangetrokken, terwijl het helemaal niet koud is voor deze tijd van het jaar. Ze vroeg naar de familie van Mark, waarna hij begon te vertellen over Timo. “Timo is een heel speciaal iemand. Ook ondanks dat hij het zelf niet heeft getroffen, hij wil iedereen het altijd naar de zin maken. Hij is geestelijk misschien niet helemaal in orde, maar dat geeft niet. Down is niet de makkelijkste ziekte om mee om te gaan, ook voor zijn ouders niet, maar ik zou me geen andere neef kunnen wensen.” Tess knikt begrijpelijk. “Ik geniet altijd met volle teugen als ik weer met Timo afspreek. Hij is altijd zo vrolijk en staat zo positief mogelijk in het leven. Dat vind ik prachtig om te zien.” Tess wist niet zo goed wat ze moest zeggen en sloeg haar arm om zijn middel. “Dat soort mensen waarderen het leven, ik zou willen dat sommige mensen ook meer zo in het leven stonden.” Mark knikt. Dat is waar.
Ze liepen over straat terwijl hun gesprek verder ging. Mark had altijd een geweldige tijd wanneer hij bij Tess was, maar de klok bij het station geeft half elf aan. Om elf uur had hij college. Ze nemen afscheid en Mark wacht tot Tess de hoek om is. Hij wacht nog even en loopt dan weer terug naar de campus.

#7

Leuk verhaal, alleen je schrijft tegenwoordige tijd en verleden tijd door elkaar…

#8

Top dankjewel, ik weet het ik weet het :stuck_out_tongue: ik probeer er op te letten maar het is altijd fijn als iemand je helpt herinneren!<3
~Ik heb het aangepast, naar tegenwoordige tijd~

#9

:slightly_smiling_face:

#10

Mark pakt zijn college blok en propt die in zijn rugzak. Van de tafel grist hij een paar pennen en gooit deze erbij. Hij twijfelt even of hij zijn laptop nodig heeft, maar de tafels zijn toch niet groot genoeg om én zijn laptop, én zijn aantekeningen op tafel te hebben liggen en besluit het thuis te laten. Hij gooit de rugzak om zijn schouder en verlaat de kamer.

Hij kijkt rond terwijl hij over de campus loopt. Hij kan het nog steeds niet geloven. Dat hij het hier toch nog ooit leuk vond. Hij loopt de grote hal in. De mensen kijken hem aan, en zonder zich er iets van aan te trekken loopt hij naar Dennis. “Hé man, hoe is ’t met jou?” Dennis woont niet in dezelfde buurt als Mark maar kunnen het wel altijd goed vinden. “Ja hoor. Zeg, hoe is het eigenlijk afgelopen met jou en die…?” Dennis lacht nonchalant. “Charlotte?” Ik knik. “Nee man, niets voor mij. Te veel krullen en te weinig drank.” Mark moet lachen. De docent opent de zaal en ze lopen naar binnen. Wat iedereen op de campus al snel leert is de rangen positie in de zalen. Ga je vooraan zitten wordt je gezien als een nerd, en te ver achteraan als iemand zonder een sociaal leven. Mark en Dennis nemen plaats midden in de zaal en klappen hun tafeltjes open. “Eh man, ik ben mijn blok vergeten.” Mark scheurt een blaadje af en geeft deze aan Dennis. Het whiteboard begint op te lichten en de les begint.

Ze staat voor de deur. Dit is het dan, de eerste keer dat ze elkaar weer zouden zien in een lange tijd. Ze hoopt dat hij blij is met het onverwachte bezoek van Lucy. Vast wel, dat moet wel. Ze klopt op de deur. Niets. Ze probeert het nog eens. Een jongen in een gekreukeld T-shirt doet de deur open. “Sorry, U bent verkeerd.” Zijn ogen zijn slechts half open en hij doet de deur weer dicht.
Ze kijkt op het huisnummerbordje. 352. Ze zat goed. Ze stopt haar voet tussen de deur en de jongen schrikt. “Sorry maar woont Mark hier? Mark McCanwell?” Ze kijkt de jongen hoopvol aan. De jongen knikt. “Ja. Maar wie bent U?” Lucy weet niet zo goed wat ze moest zeggen, ze nam aan dat de jongens waar Mark mee woont wel weten dat zijn vriendin Lucy heet. “Ik ben Lucy, Lucy Sanders.” De jongen weet nog steeds niet waar ze op doelt. “De vriendin van Mark?” Zijn ogen gingen open en hij deed de deur open. “Oh, het spijt me, maar hij is hier niet.” Hij is niet hier? Waar is Mark dan? “Hij heeft college. Hij blijft nog wel even weg.” Natuurlijk, college. “Dat is geen ramp, ik wacht wel. Kan ik ondertussen even binnenkomen?” En ze loopt naar binnen. De jongen doet de deur dicht en loopt door de zitkamer naar de trap. Lucy volgt en geeft haar ogen de kost. Ze hoopt dat Mark z’n kamer beter opgeruimd was dan het beneden was. “Hier is het.” Lucy bedankt de jongen en doet de deur open.
“Wat een zwijnenstal.” Ze weet niet waar ze moet kijken of hoe ze het kan omschrijven. Ze zet haar koffer in de hoek en legt haar tas op tafel. Ze begint alles op te ruimen wat ze ziet. Slingerende kleding verdeelt ze tussen vies en schoon. Vies gaat in de wasmand en schoon terug in de kast. Ze zet de was aan en begint te stoffen. “Dat is hier het afgelopen jaar ook amper gebeurt zo te zien.” Tijdens het stoffen ontdekt ze een beschimmeld broodje achter een stapel boeken. Ze loopt naar de prullenbak en gooit het weg. Langs de prullenbak staat afwasmiddel. Ze werpt een blik op de keuken en neemt het afwasmiddel mee naar de keuken. Tussen al de vieze borden en de plakkende glazen ligt een papiertje. Wat doet dit hier? Ze legt het bij de boeken en schriften die inmiddels ook weer op hun oude plek staan op het bureau. “Het bureau ziet er weer spik en span uit nu er een doek overheen is gehaald.” Ze schud haar hoofd, heeft hij zo weinig tijd om een keer alles flink onder handen te nemen? Tijdens het afmaken van de afwas gaan haar gedachten naar Mark. Hoe zal hij reageren als hij ziet dat alles er weer toonbaar uit ziet in zijn kamer?

Verder?

#11

‘‘Ze weet niet waar ze moet kijken of hoe ze het kan omschrijven. Ze zet haar koffer in de hoek en legt haar tas op tafel. Ze begint alles op te ruimen wat ze ziet. Slingerende kleding verdeelt ze tussen vies en schoon. Vies gaat in de wasmand en schoon terug in de kast. Ze zet de was aan en begint te stoffen. Dat is hier het afgelopen jaar ook amper gebeurt zo te zien.Tijdens het stoffen ontdekt ze een beschimmeld broodje achter een stapel boeken. Ze loopt naar de prullenbak en gooit het weg. Langs de prullenbak staat afwasmiddel. Ze werpt een blik op de keuken en neemt het afwasmiddel mee naar de keuken. Tussen al de vieze borden en de plakkende glazen ligt een papiertje. Wat doet dit hier? Ze legt het bij de boeken en schriften die inmiddels ook weer op hun oude plek staan op het bureau. “Het bureau ziet er weer spik en span uit nu er een doek overheen is gehaald.” Ze schud haar hoofd, heeft hij zo weinig tijd om een keer alles flink onder handen te nemen?’’

Je schrijft de hele tijd ‘‘Ze’’ , maar dat leest heel raar.
Alsof je het hebt over een andere persoon, en niet Lucy zelf.
Dus je kan je kan het beter in de ik-vorm zetten.

#12

please ga verder!! echt super leuk/spannend!!

#13

Oké, ik zal het overwegen. Soms is het inderdaad verwarrend, maar dit zijn nu eenmaal eigenschappen van de alwetende vertelsituatie.
De persoonlijke argumenten die je gebruikt zijn ervarings gestuurd. (Dit betekend dat het voor iedereen anders is.) Al vind ik het wel fijn dat ik opbouwende kritiek ontvang.

#14

Op de terugweg naar zijn kamer denkt hij aan Tess, die wil gaan studeren in het noorden van het land. Ze heeft morgen haar interview. Hij kan zich nog herinneren hoe nerveus hij was toen hij zijn interview had. Niet normaal. Hij klopt op de deur en Sam doet de deur open.
“Eh man!” Zijn grijze T-shirt staat hem niet bepaald charmant. “Hé gast.” Hij gooit zijn rugzak op de bank en loopt naar boven. “Even andere schoenen aan doen, deze zijn nodig aan vervanging toe.” Hij luistert niet naar het antwoord van Sam. Hij doet de deur open en ziet Lucy op het bed zitten. Hij weet niet zo goed wat hij moet zeggen. Lucy springt in zijn armen en geeft hem een zoen. “Mark. Oh, Mark ik heb je gemist!” Alle gedachten verdwijnen uit Mark’s hoofd. Lucy. Lucy is hier. Mark slaat zijn armen om haar heen. Dit is de rede dat hij in de eerste plaats verliefd is geworden op Lucy, ze is adembenemend mooi en heeft een geweldig karakter. “Lucy, wat doe jij hier?” Ze geven elkaar een lange knuffel waarna ze eindelijk antwoord. “Ik heb je al zo lang niet gezien, en ik heb een week vrij genomen!” De glimlach op haar gezicht laat zien hoe blij ze is om Mark te zien. Mark kijkt om zich heen en ziet de enorme verandering in het tafereel van zijn kamer. “Heb jij dit gedaan?” Lucy knikt. “Hoe lang ben je wel niet bezig geweest?” Haar ogen laten de zijnen geen moment los. “Net zo lang als je in college zat.”

De volgende ochtend wordt Mark verdoofd wakker. Lucy ligt nog te slapen en Mark kijkt naar het vredige gezicht van Lucy. Verschillende gedachten gaan door zijn hoofd. Gedachten waar hij tot gister nog niet te maken mee heeft gehad. Wat als Tess en Lucy elkaar tegen komen? Wat als Tess opeens voor de deur staat terwijl Lucy hier in bed ligt? Hij wil er niet aan denken. Maar hij moet er aan denken, zijn onderbewustzijn gaat automatisch naar het onderwerp. Lucy zat altijd in New York en Tess was hier, geen kans dat ze elkaar tegen kwamen. Het was in ieder geval een onderwerp waar hij nooit over na heeft gedacht. Als hij bij Lucy is, of met haar aan de telefoon was, ging zijn hart naar haar. En wanneer hij samen met Tess was ging zijn hart naar haar. Het is verwarrend. Hij houdt van allebei zielsveel en kan er niet aan denken om ook maar één iemand te moeten laten gaan. Zijn hart verlangt naar beiden, terwijl zijn hersenen hem proberen uit te leggen dat deze situatie niet oké is. Hij weet dat, maar hij wil het niet geloven. En dan erbij, Lucy blijft hier maar een week. Een week was wel vol te houden, een week ging hij wel redden. Hij hoeft er alleen maar voor te zorgen dat ze een week lang elkaar niet tegen komen en dan kan hij, wanneer Lucy weer in New York is, in alle rust nadenken over zijn beslissing.
Mark probeert zo stil mogelijk uit het bed te komen. Lucy verlegt haar arm naar de plek waar hij zo juist nog lag. Lucy is als een verrassing helemaal naar de campus gekomen, dus Mark opent de koelkast. Hij maakt een ontbijtje klaar met alles er op en er aan, jus d’orange, croissantjes en een chocolaatje. “God wat ben ik blij dat Lucy de tafel heeft opgeruimd” mompelt hij tegen zichzelf wanneer hij de tafel dekt. Hij controleert even of alles op tafel staat en gaat naar de badkamer om zich op te frissen. Hij trekt net een schone blouse aan wanneer hij Lucy hoort zeggen: “Ahh, Mark! Je bent een schat!” Ze doet de badkamer deur een stukje open en komt in een T-shirt wat ze van hem heeft geleend, en dat veel te groot is voor haar, de badkamer binnen en vliegt hem in de armen. Mark glimlacht. “Blij dat je het leuk vind.” En geeft haar een kus op haar wang.

Verder?