Verklaring

Lifestyle
#1

Hoi meiden,

Ik heb de laatste tijd heel vaak dat ik wakker word, en dan aan het ontbijt ga zitten, en dan opeens begin te huieln. Ik word dan overstuur en vind het heel moeilijk om me daar over heen te zetten. De reden hiervoor weet ik niet… ik voel me vaak gewoon intens verdrietig en boos. Nu kunnen jullie natuurlijk stellen dat het aan mijn leeftijd ligt (puberteit, etc.) maar als ik me vergelijk met vriendinnen heb ik A) veel vaker ruzie met mijn ouders en B ) veel vaker inzinkingen waarbij ik echt ga schreeuwen enzo. Mijn ouders worden er ook helemaal gek van en proberen me maar een beetje met rust te laten. Daardoor krijg ik juist weer het gevoel dat ze me verwaarlozen. Ik ben ook veranderd, want vroeger was ik het liefst 3 uur bezig met mijn kleren uitkiezen, waar ik nu in 5 minuten een joggingbroek en een trui uit de kast trek. Herkent iemand dit? Wat hebben jullie er tegen gedaan/doen jullie er tegen? Ik hoop dat jullie de moeite hebben genomen dit zeikverhaal te lezen.

X

#2

ik wil niet heel stom doen, maar dit kan nog steeds aan de puberteit liggen hoor… sommige mensen veranderen daardoor gewoon…

#3

Ga naar de huisarts, wij kunnen geen diagnose stellen.
P.s kijk uit met de term ‘depressief’ dat is iets anders dan je even een korte periode wat minder voelen.

#4

Zijn er misschien bepaalde factoren in je leven die veel stress veroorzaken? Misschien ligt daar de oorzaak en moet je daar wat aan doen. Ik ben geen psycholoog en weet niet wie je bent, dus ik kan niet beoordelen wat er bij jou aan de hand is.
Ik herken het, volgens mijn psycholoog ben ik drie jaar lang depressief geweest, maar het gaat het laatste half jaar een stuk beter dankzij veel vechten en ontzettend lieve mensen, maar bij een echte depressie komt wel meer kijken dan alleen dit wat je hier vertelt. Het klinkt meer alsof je gewoon even in een dipje zit. Maar als het niet beter wordt, kun je even langs de huisarts gaan en dan kan die beoordelen of je hulp nodig hebt of niet.
Een tip: ga sporten. Doe het gewoon, begin rustig aan en bouw het op, je voelt je daarna heerlijk. En wel écht doen. Ik ben daarmee begonnen en vanaf dat moment ging alles beter. (:

#5

@BornToBeQueen Ja, ik snap dat je dat zegt

@Brokenmirror ik heb de titel veranderd, het spijt me dat ik meteen die term gebruik, daar had ik nog niet aan gedacht, dat dat kwetsend kon zijn.

@HartYou dat zeg ik ook niet, ik probeer alleen een verklaring te vinden, dat ik gewoon heel anders ben gaan doen

@Eve niet speciaal meer dan bv 2 jaar geleden, maar ik snap zeker wat je zegt. Over dat sporten: Ik haat sporten echt ontzéttend, dus dat werkt niet bij mij. Wel werkt een lange wandeling, niet voor het bewegen, maar gewoon om even “mijn hoofd leeg te maken”

#6

Bedoel het niet verkeerd hoor, maar als je jezelf gelijk een ‘depressie labeltje’ opplakt dan gaan mensen soms zichzelf aanpraten dat ze depressief zijn snap je ? ( Bedoel het niet perse bij jou )

Ik snap het, ik haat sporten ook ontzettend. Het beste is om naar een dokter te gaan, ik weet niet hoe oud je bent maar hij heeft zwijgplicht. Als er echt iets aan de hand is dan kan je er gelijk wat mee inplaats te blijven twijfelen of je nou echt een (milde) depressie hebt :slightly_smiling_face: Succes

#7

@Brokenmirror Nee ja inderdaad, ik zie dat soms om me heen. Deze titel is sowieso wat neutraler. Ik zit er ook over na te denken om naar de huisarts te gaan, maar ik weet toch bijna zeker dat die dan zegt dat het de puberteit is, alle shit die ik al heb gehoord (het gaat vanzelf weer over, er is niks tegen te doen, wachten) maar daar kan ik nou eenmaal niet zo veel mee :frowning_face:

@HartYou niet speciaal. Ik heb het wel enorm druk gekregen op school, en zit een beetje in de knoop met gevoelens voor een jongen. Maar daar zal het niet aan liggen, denk ik.

#8
#9

Ik zou naar de huisarts gaan inderdaad.
Kijken wat hij/zij er van zegt.
En ik denk ook dat het gewoon nog steeds aan de puberteit ligt.

#10

Ik snap dat het niet leuk is als men je problemen afschrijven als zijnde ‘ach tis maar de puberteit’.
Maar geloof me, de een beleefd een hele andere puberteit dan de ander. Wat hormonen met je lichaam doen is soms echt niet te onderschatten.
Praat hierover met iemand uit je omgeving, je huisarts, een vertrouwenspersoon op school, kortom iemand buiten je vriendenkring en je ouders bij wie je eens helemaal eerlijk kan zijn. Misschien zijn er een heleboel dingen waar je ongelukkig over bent maar die je momenteel verdringt. Blijk zeker niet bij de pakken zitten want dan wordt het erger. Sterkte en succes!

#11

ik heb een lang gesprek met mijn moeder gehad, dat was wel even goed (echt net zegmaar, drie minuten nadat ik de laatste reactie had gepost waren we gaan praten), en ik ben blij met de uitkomst. We hebben afgesproken dat steeds als ik me zo voel, ik gewoon weer met haar moet gaan praten, of het moet opschrijven. Ik voel me in ieder geval beter dan de afgelopen twee weken. (: Bedankt iedereen voor het reageren enzo!

#12

Vriendinnen van je hebben ook heus vaak ruzie thuis. Maar dat houden ze dan voor zichzelf. Ieder mens heeft zijn eigen problemen, en de een houdt dat voor zichzelf en de ander praat er over. Dus dat weet je niet. Sommige verzwijgen liever en denken dat ze het daardoor kunnen vergeten. Je moet jezelf niet gaan vergelijken met anderen.
Wat vind je nou echt leuk om te doen in je vrije tijd? Doe dat, ook als je er geen zin in hebt! Ga vaker met je ouders een rondje lopen, ga naar de stad, ga lunchen. Heb je werk? Als je leuk werk hebt helpt het ook. Maak je nuttig en doe leuke dingen met de mensen om je heen!
En inderdaad, als je het echt niet weet en met jezelf in de knoop zit kan je beter naar de dokter gaan. Want dan wordt het straks steeds erger en erger. Vooral in de winter als de zon niet schijnt, het koud is en er veel minder te doen is.

#13

Fijn dat ze er voor je is en dat je er goed over kan praten met je moeder!

#14

Wat vervelend! Mooi dat je met je moeder hebt gepraat, dat kan al heel veel schelen: dan weet zij tenminste ook hoe het zit. Ik denk persoonlijk dat je er vanzelf wel achterkomt wat je ongelukkig maakt. Het najaar kan hier ook nog een grote rol in spelen, misschien winterdipje?
Puberteit werkt er natuurlijk ook aan mee dat je anders of emotioneler reageert op dingen, maar ik denk zelf dat er altijd wel serieus iets achter zit! Heb je bv. nergens zin in, of gewoon niets om naar uit te kijken, heb je het gevoel dat je in een sleur zit? Want daar valt zeker wel wat aan te doen! Alleen moet je er eerst even achter komen wat er nou echt is.

#15

Je bent niet meteen depressief als je af en toe een inzinking hebt: als je depressief bent heb je echt helemaal nergens meer zin of plezier in en ben je continu somber. Als je dat hebt, zou ik naar de dokter gaan, maar aan je verhaal te zien is dat het niet.
Dit klinkt meer echt als typisch ‘puber’, de een heeft dat nu eenmaal meer dan de ander, als je vriendinnen van dezelfde leeftijd dat niet hebben, betekent het niet dat jij dat ook niet hoeft te hebben, het gaat bij iedereen weer anders.
En je ouders snappen het ook heus wel. Leg ze gewoon uit dat jij er ook niks van snapt, en dat je heel goed snapt dat zij er gek van worden en jou met rust willen laten, maar dat jij toch liever hebt dat ze normaal tegen je blijven doen.
T gaat vanzelf wel weer over.