Dit is mijn eerste verhaal. Ik hoop dat ik er iemand nieuwschierig naar maak. Tips zijn natuurlijk altijd welkom!
Ik ben Lauren, ik ben een doorsnee meisje. Alleen ik heb eén ding wat niemand met mij gemeen heeft, en dit is mijn verhaal. Het begon allemaal twee maanden geleden. Ik zat middenin een zware tijd, mijn moeder is namelijk twee maanden geleden gestorven. Ik was verslagen en verschrikkelijk kwetsbaar, zo voelde het tenminste. ‘Niemand kent mij’ spookte door mijn hoofd. Hoe had ik dat ooit kunnen denken?
Zuchtend start ik mijn computer op. Snel loop ik naar de keuken en pak een brownie. Ik hou van brownie’s. Terwijl ik mezelf inlog op twitter krijg ik een smsje van Danny. Ik kijk geschrokken naar mijn telefoon, ik tril van angst. Ik durf het smsje niet te openen, niet nu. Terwijl ik mijn ogen sluit denk ik aan vroeger, toen alles beter was, toen ik nog niet zoveel ellende had. Snel sluit ik mijn computer weer af, dit was geen goed moment voor msn. Ik loop naar boven, naar de badkamer, mijn hakken maken een tikkend geluid op onze trap. Ik kleed me uit en neem een koude douche, daar ben ik echt aan toe. Ik laat het koude water over mijn rug stromen, ik krijg er rillingen van. Naar een kwartiertje zet ik de kraan uit. Terwijl ik me afdroog denk ik na, ik denk eigenlijk altijd na. Ik schrik op van de voordeur die opening, mijn broer zal wel thuis zijn. Ik loop naar mijn kamer, mijn mooie grote kamer. De plek die ik nu haat, allemaal dankzij hem, Danny. Ik trek mijn overhemd aan en ga op mijn bed liggen. Nu pas herriner ik me het smsje weer. Ik twijfel, maar maak het toch open. Mijn ogen glijden over de tekst. Dan begin ik te huilen…