[Verhaal] Zwarte tranen

Schrijfsels
#1

Hee!

Al een hele tijd loopt mijn hoofd over van de ideeën die ik heb voor verhalen en ik heb nu besloten er weer eens iets mee te doen.
Ik wil graag tips, opbouwende kritiek, verbeterpunten en dergelijke. Het verhaal wordt best heftig, dus als je liever alleen vrolijke verhalen leest, kun je beter direct stoppen.

Mijn andere topic heb ik laten verwijderen. De titel blijft zo. (:

~

Mijn moeder, mijn allergrootste fan, levenloos gevonden in míjn bos… Na anderhalf jaar kwamen deze woorden elke keer omhoog als ik probeerde mijn laatste verhaal weer op te pakken. Mijn bos… het plekje waar ik altijd naartoe ging als ik mijn gedachten op papier wilde zetten. Hier kwam ik tot mezelf. Hier danste mijn pen over de regels.
Maar nu, was er niets meer over van mijn plekje. Hoe kon ik hier aan mijn toekomst werken terwijl de toekomst van mijn moeder hier voorgoed ophield? Hoe kon ik schrijven terwijl mijn allergrootste fan het nooit meer zou kunnen lezen?

Esmee is een klein, blond meisje van twintig jaar, die al bezig is met verhalen zolang ze zich het kan herinneren. Ze vertelde als peuter verhalen aan al haar knuffels en poppen… maar vanaf het moment dat ze kon schrijven, waren de schriften niet meer aan te slepen. De ene na de andere schreef ze vol. Haar moeder, steunde haar in alles wat ze deed en stimuleerde haar als het even niet meezat. De glimlach op het gezicht van haar moeder, als ze de laatste regels van het zoveelste verhaal had gelezen, was onbetaalbaar.
Toen dit plotseling wegviel, zag Esmee geen reden om hier nog mee verder te gaan en zei ze haar pen en papier voorgoed gedag, net als haar moeder. Als zij het niet meer kon lezen, was er geen enkele reden om hier nog mee door te gaan.
Als Esmee het allemaal niet meer ziet zitten, leert ze Julian kennen. Een lieve, zorgzame jongen, die haar laat inzien dat het leven zinvol is en je eruit moet halen wat erin zit. Dat je de dingen moet doen die je leuk vindt, ook als het niet altijd even makkelijk is. Esmee gaat zich langzaam beter voelen, klimt uit het dal waar ze inzit en pakt het schrijven weer op, met haar grootste fan altijd in haar achterhoofd.
Maar hoe reageert ze als ze erachter komt dat Julian meer weet over de dood van haar moeder en hij helemaal niet zo lief en zorgzaam blijkt te zijn als hij zich voordoet?

Doorgaan of stoppen? (:

#2

Even een stukje voordat ik ga werken;

Gedachteloos gaf ik een grote ruk aan het blaadje uit mijn schrift, die ik tot een prop vouwde en zuchtend over mijn linkerschouder wierp. Mistroostig staarde ik door het raam naar buiten, waar de regen tegenaan kletterde. Moeder natuur gaf precies een weerspiegeling van mijn eigen gevoelens… Somber, koud en eenzaam.
Met een brok in mijn keel, sloeg ik mijn ogen neer en probeerde mijn tranen te bedwingen. Mama hield zo van mijn verhalen, maar nu kon ik geen enkele zin meer op papier krijgen zonder een gigantisch schuldgevoel te hebben. Waarom zou ik schrijven als ze het toch niet meer kon lezen? Waarom zou ik proberen mijn gevoelens te uiten als zij niet eens meer gevoelens kon hebben?
Langzaam streek ik met mijn vingers over de foto die op mijn bureau stond, ik miste haar zo. Haar glimlach, haar aanwezigheid, maar zelfs haar gemopper over de kleinste dingetjes. Koffiekopjes die scheef op het plankje stonden, of het vijf minuutjes later thuiskomen.
Toch wist ik dat ze nog steeds hier was, dus moest ik doorgaan. Ik moest haar laten zien dat ik volwassen was en voor mezelf, en papa, kon zorgen. Zij moest trots op me zijn.
Bijtend op mijn onderlip, schoof ik mijn stoel naar achteren en liep bijna geluidloos de trap af. In de woonkamer bleef ik staan, sloot voor een kort moment mijn ogen en schudde toen mijn hoofd. Het verbaasde me niet eens meer dat mijn vader op de bank lag te snurken, met twee half leeggedronken flessen whisky bovenop hem. Dit was zijn manier om ‘door te gaan met leven’, maar eigenlijk deed hij niet veel meer dan op de bank hangen met drank.
Ik wist dat het geen nut had om er tegenin te gaan… hij zou me toch alleen maar afsnauwen, als ik hem in deze conditie überhaupt nog kon verstaan. Het voelde alsof ik er totaal alleen voor stond, en als het zo doorging kon ik binnenkort ook nog de begrafenis van mijn vader gaan regelen.

#3

Vreemd, had dit verhaal niet al een andere titel? Of was het een ander verhaal…?
In iedere geval; super mooi geschreven.
Ik ga dit zeker volgen! :kissing:

#4

Dat was mn vorige titel inderdaad, was dr nog niet zeker van. Maar hij blijft zo! Dankjewel :slightly_smiling_face:

#5

Oh, haha! Wanneer ga je verder?

#6

Ik ben morgen vrij, dus heb dan de hele dag de tijd om verder te schrijven!

#7

:upside_down_face: