[Verhaal] Zoektocht naar de Liefde

Schrijfsels
#1

Hello Girls!

Ik ben denk ik niet zo bekend hier op het sub-forum schrijfsels, maar ik was vorig jaar wel heel actief. Inmiddels heb ik weer zomer vakantie, en is het tijd voor een nieuw verhaal. Een verhaal schrijven is natuurlijk een stuk minder leuk als je tips en commentaar krijgt.
Ik ga dus weer hier een verhaal posten en ik hoop echt dat jullie het wat vinden. Maar ik kan tegen kritiek, ook als het hard overkomt, dus schroom niet om het te geven, ik zal je alleen maar dankbaar zijn!
Ook grammaticale tips en dergelijke zijn van harte welkom.
Enjoy!

Naam: Jessica Hoogezand
Geboortedatum: 14 september 1990
Geboorteplaats: Amsterdam
Geslacht: Vrouw
Lengte: 1.70 cm
Persoonsnummer: 624211635

Na 20 jaar single zijn, besloot ik in mei 2012 opzoek te gaan naar mijn ware liefde. Het idee dat ik net als mijn moeder zou eindigen, maakte me zo misselijk. Er moest iets aan gedaan worden, en wel nu. Ik kocht een enkele ticket naar Amerika, New York, en vertrok. Er was niets om achter te laten. Behalve mijn katje, Snoezie. Ze zal nu een fijn leven leiden bij mama. Ik ben Jessica en ik had liefde en vriendschap nodig in mijn leven. Ik voelde me zo eenzaam! Dit wilde ik zoeken in de wereld. De wereld die zo groot is, dat er voor ieder potje een dekseltje is. Mijn dekseltje liep niet rond in Nederland, dat was zeker.
En nu, ongeveer ander half jaar later, lig ik hier in een ziekenhuis in Oost-Azië, klaar om mijn verhaal te vertellen. Ben je klaar?

#2

Ik ben wel benieuwd! :slightly_smiling_face:

#3

Hier nog een geinterreseerde! Je schrijft fijn, en geen foutjes ontdekt (:

#4

Joepie:D
Sorry, ik was 2 dagen weg. Hier is een stukje. Ik waarschuw vast dat het begin misschien een beetje saai en langdradig is, maar daar moet je denk ik even doorheen, vond mijn vriend ook.
Veel plezier met lezen!

1. Het begin
Als kind had ik een hele fijne jeugd. Ik kreeg altijd veel aandacht van mijn vader en moeder. Toen ik naar de middelbare school ging, op mijn twaalfde, werd dat veel minder. Mijn moeder hield zich meer bezig met mijn kleinere zusjes, Maria en Elsa, een tweeling die in groep 6 zat. Ik kon het haar niet kwalijk nemen, ze deed alleen maar haar best.
Toch was het wennen. Doordat ik een moederskindje was geworden, had ik op de lagere school weinig ‘echte’ vriendschappen opgebouwd. Natuurlijk had ik wel een groepje waar ik mee om ging in de klas. Maar ik kwam nooit bij hen thuis, ging nooit met hen naar de film en sprak hen nooit buiten school. Eigenlijk wist niemand iets van mij. Maar ik vond het oké, op die manier.
Wat kreeg ik hier spijt van toen ik naar de brugklas ging. Ik merkte hoe moeilijk het was om contacten te leggen. En het bleek nog moeilijker te zijn om die contacten te onderhouden! Ik deed mijn best, echt waar, maar als het me te moeilijk werd, kapte ik er direct mee. Ik verbrak het contact en deed alsof ik niemand kende. Hiermee groef ik natuurlijk mijn eigen graf. Zonder vrienden redde je het niet in het leven.
Langzamerhand werd ik er steeds beter in en toen ik in naar de tweede ging had ik zowaar een hele goede vriendin. Macey, zo heette ze, noemde mij zelfs haar ‘beste vriendin’. Ik was zo trots op deze titel, dat ik er alles aan deed om bij haar in de smaak te vallen. Een half jaar lang deden we heel veel leuke dingen. We gingen één keer in de week naar de film en maakten bijna al ons huiswerk samen. Na een tijdje liep deze vriendschap toch op de klippen, omdat ik niet meer kon doen alsof ik iemand was die ik niet was, alleen maar om haar een plezier te doen.
Vriendjes had ik al helemaal niet. Het idee alleen al om op een leuke jongen af te stappen, maakte me misselijk. Zodra ik een jongen ontmoette waarvan ik dacht dat ik er wel eens gevoelens voor kon krijgen, bleef ik zo ver mogelijk bij hem uit de buurt. Dit gebeurde dus bij vrijwel de meeste jongens, omdat ik geen flauw idee had van hoe liefde voelde.

#5

Interessant begin, ben benieuwd naar de rest!

#6

Wauw, zelfs een enkele reactie kan me enorm motiveren!

Toen ik in de vierde zat van vwo en 16 jaar was, overleed mijn vader aan een hartaanval. Mijn moeder was inmiddels vijftig en ze was kapot van verdriet. Ook Maria en Elsa waren gebroken. Er stroomden condoleance kaartjes door de brievenbus alsof het water was. Sommige waren geadresseerd aan mijn moeder en er waren er ook een aantal die geadresseerd waren aan Maria of Elsa, van vriendinnen. Maar voor mij kwam er geen enkele kaart binnen, geen smsje en ook op facebook, waarop ik 10 vrienden had, was het akelig stil.
Dit gaf me het gevoel dat ik werd buitengesloten, ook al wist ik maar al te goed dat het helemaal mijn eigen schuld was. Ik had geen vrienden en vriendinnen, dus ik kon ook niks verwachten.
In de periode van rouw om mijn vader, trokken mijn moeder en mijn zusjes erg naar elkaar toe. Ook kwamen er regelmatig vriendinnen van Maria en Elsa over de vloer en mijn moeder ging naar een psycholoog om te praten over haar verdriet. Ik was echter helemaal alleen. Het gevoel van eenzaamheid werd alleen maar groter en groter. Ik besloot dat er écht iets aan gedaan moest worden, want ik werd er onwijs ongelukkig van.
Toen ik me aansloot bij een online community voor meisjes van ongeveer 10 tot 25, ging er een wereld van vriendschap voor me open. Ik praatte met de meisjes over van alles en nog wat en het beste was dat niemand mij zo goed kende dat ze wisten wat mijn zwakten waren, zodat ze me daarop konden pakken. Met die meiden had ik gewoon leuke gesprekken over hobby’s en dergelijke. Na ongeveer 2 maanden gepraat te hebben over leuke dingen, durfde ik eindelijk mijn verhaal op de community te zetten.

#7

Nog een stukje vandaag:)

Al die meiden waren zo lief tegen me! Binnen 5 minuten waren er al 20 berichtjes. Dit kende ik niet, het voelde alsof al die meiden écht om me gaven, terwijl ik natuurlijk wel wist dat ze me alleen maar ‘zielig’ vonden. Toch gaf het me een warm gevoel van binnen. Ik begon me natuurlijk wel te realiseren dat, als deze ‘nep-vriendschappen’ zo in de smaak vielen bij mij, het nog veel beter zou zijn om een paar echte vrienden te hebben. Vriendinnen die me konden omhelzen als ik het even moeilijk had en die me afleiding konden geven.
Ik deed steeds meer mijn best om geschikte meisjes te vinden, maar daar kwam het volgende probleem ook direct mee om de hoek. Ik was heel kieskeurig en had hoge eisen gesteld. Mijn nieuwe perfecte vriendin moest dezelfde hobby’s als ik hebben, dus lezen, piano spelen, verhalen schrijven en muziek schrijven. Maar ik vond niemand die ál deze dingen leuk vond. De meeste mensen hadden genoegen genomen met een goede vriendin met wie ze tenminste één ding gemeen hadden. De meeste mensen waren waarschijnlijk überhaupt niet op zoek gegaan naar vrienden, maar hadden ze al gehad. Ik besefte me langzamerhand steeds meer hoe anders ik was dan de rest van mijn omgeving.
Nog steeds stortte ik mijn hart uit op de community. Het gaf me steun, opluchting en motivatie. Motivatie om door te gaan met het verbeteren van mijn sociale leven.
Intussen was ik zeventien geworden en mijn zusjes dertien. Toen Maria voor het eerst met een jongen thuis kwam, kon ik dit maar heel moeilijk accepteren. Ik begreep het wel, maar het was walgelijk om mijn kleine zusje op de schouder van haar vriendje tv te zien kijken, om haar te zien voetje vrijen met hem onder tafel en toen ik op een avond haar kamer binnen stormde om te vragen of ze mijn laptop had geleend en ze aan het zoenen waren, kon ik niet stoppen met huilen.
Het drong tot me door dat mijn rol als grote zus nu voorgoed voorbij was. Natuurlijk bleef ik grote zus, maar ze hadden nu niks meer om tegen op te kijken. Ze waren me nu voor met vriendjes. Dit gaf me motivatie om ook op dit front iets meer mijn best te doen. Ik zat nu in de vijfde en had een nieuwe klas. Tijd om een nieuwe start te maken.

#8

Up!
Wauw, 188 x bekeken, maar 7 reacties, waarvan 4 van mij.

Zijn er misschien toch lezers? Laat je horen alsjeblieft! Dan komt er een nieuw stukje, uit jullie haal echt mijn motivatie én inspiratie!
X

#9

Ben er benieuwd… :slightly_smiling_face: Je schrijft fijn!

#10

Thanks! Vind je?:slightly_smiling_face:
Door weer een reactie post ik een nieuw stukje. Laatste stukje van de ‘inleiding’ van het leven van de hoofdpersoon, beloofd:)

Bart heette hij. Wauw, bruine haren, bruine ogen en een lach waarvan een ijsberg nog zou smelten. Zelfs een cliché als dat is niet genoeg om te beschrijven hoe sexy zijn lach was, om nog maar te zwijgen over zijn stem. Dit moest hem worden, mijn eerste vriendje, mijn eerste beste vriend, mijn man en de vader van mijn kinderen.
Hoe ik ineens compleet veranderde van een pessimistisch, verlegen meisje, naar een meisje dat haar toekomst helemaal had uitgestippeld met één iemand, was wonderbaarlijk. Het meest naïeve wat een meisje van zeventien maar kon doen, maar ik voelde me er goed bij, en dat telde.
‘Hé, ik volg het niet meer, jij wel?’ vroeg ik op een maandagochtend tijdens Frans aan Bart.
‘Wat valt er niet te volgen aan Frans dan?’ antwoordde hij met een spottende, oh zo sexy glimlach. Ik bloosde, want ik deed natuurlijk maar alsof ik het niet snapte en bovendien had hij gelijk, wat viel er niet te snappen aan Frans?
Drie weken duurde de relatie met Bart. Ik betrapte hem op een avond in een steegje met een ander, ene Kim. Mijn hart was gebroken, ik voelde wat mijn moeder voelde toen mijn vader overleed, want het voelde alsof ik voor altijd met Bart zou samen blijven. Dat zou nu niet meer gebeuren. Ik was direct genezen van het hele ‘ik-moet-ook-een-vriendje’ verhaal.
Vriendinnen kreeg ik wel, maar geen echte vriendinnen. Na de grote vakantie waren ze me al snel vergeten. Toen ik op mijn achttiende mijn diploma uitgereikt kreeg, was het weer net als twee jaar geleden, alleen kreeg ik nu de felicitaties niet die ik zo graag wilde, in plaats van condoleances.
De twee jaar daarna waren niet bijzonder. Ik besloot rechten te gaan studeren. De studie zelf ging goed, mijn sociale contacten werden weer net als vroeger. Bart had me zo veel pijn gedaan, dat ik mensen weer net zo wegjaagde als toen.
Toen ik twintig was, was ik het helemaal zat. Ik stopte met de rechten en kocht een ticket naar New-York. Ik besloot hier een nieuwe Jessica te zijn. Een Jessica die niet verlegen was en zich altijd zo sociaal mogelijk gedroeg. Ik wilde dingen uitproberen, vriendjes hebben en vriendinnen hebben. Ik dacht het in Amerika te kunnen vinden. Wat ik niet wist, was dat het zo vreselijk kon uitpakken als het deed.

#11

Wauw, oké, dit topic is best vaak bekeken:) Nog tips, kritiek of complimenten?;p

#12

heey ik heb wel intresse in dit verhaal ik volg!

#13

Je schrijft goed! Mooie zinnen, beschrijvend en dus niet te kort. Ik heb er even wat foutjes uitgehaald. Totaal niet om lullig te doen, maar ik vind het zelf altijd fijn als álles klopt!

  • hart aanval = hartaanval
  • en mijn moeder ging naar de psycholoog om te praten over haar verdriet
  • commnunity = community
    -Ik begon me natuurlijk wel te realiseren, dat als deze ‘nep-vriendschappen’, zo in de smaak vielen bij mij, dat het nog veel beter zou zijn om een paar echte vrienden te hebben
    Er staat één keer ‘dat’ teveel in deze zin. Ik zou de tweede ‘dat’ weglaten, achter de eerste ‘dat’ een komma plaatsen en achter ‘nep-vriendschappen’ de komma wegdoen.
  • Nog steeds stortte ik mijn hart uit op de community
  • […] maar ik voelde me er goed bij, dat telde.
    Ik zou tussen ‘bij’, en ‘dat’ ‘en’ toevoegen, want de zin hapert naar mijn beleving nu een beetje.
#14

Dankjulliewel:) @hierboven, super bedankt, ik ga het aanpassen:)
Nu gaat het verhaal écht beginnen, promise!

2. New York
Wauw, New-York, dacht ik toen ik vanuit het landende vliegtuig naar beneden keek. Hier moest het gebeuren, alleen had ik nog geen flauw idee hoe, waar en wanneer. Hoge wolkenkrabbers, waarschijnlijk flats, hotels en kantoorgebouwen, staan bekend als iets typisch in deze stad, en dat was zeker niet overdreven en zeker wel 100 procent waar. Toen ik een half uur later uit het vliegtuig kon stappen, was ik er niet op voorbereid dat ik nog zeker een uur moest wachten voor ik het vliegveld kon verlaten met mijn koffer. Op het vliegveld was het natuurlijk één grote mierenhoop, met al die mensen ie op zakenreis gaan een paar staten verderop voor een meeting of iets anders.
Wachtend op mijn koffer realiseerde ik me ineens dat ik toch echt Engels moest spreken om te overleven in deze wereldstad. Engels was nooit mijn beste vak. I was never good at English. Zeg je dat zo? Wauw, dit was nog wel een aandachtspuntje.
Tegen de tijd dat ik mijn koffer over de rolband zag komen, had ik al heel wat verschillende mensen gezien. Ik bedoel, natuurlijk, ik was Amsterdam dan wel gewend, waar je junks, hoertjes en gotics ziet lopen alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar hier in New-York zag ik nog veel meer soorten mensen. En dan was ik alleen nog maar op het vliegveld geweest! Ik kreeg zo veel zin in dit grote avontuur!

#15

Upje voor mezelf :slightly_smiling_face:

#16

Wow dit verhaal leest als een trein. Hij lijkt me leuk! Verder!

#17

Dankjewel:)

Ik voelde me thuis in New-York, al vanaf het eerste moment dat ik op de straat stond. De chaos, waar ik zo van had gehouden in Amsterdam, was hier nog veel erger. Ik denk dat ik zo van drukte hield, omdat ik dan het gevoel had dat ik niet alleen was. Maar dat was slechts een leugen die ik mezelf voor probeerde te houden. Ik was eenzaam, maar toch niet alleen. Het voelde goed, vooral omdat er niemand op me lette.
Ik probeerde een taxi te stoppen, zoals ze dat ook altijd in films deden; zwaaien met hun hand, roepend: ‘Taxi, taxi!’. Natuurlijk stopte er niet gelijk één. Ik weet nog wel dat ze op Amsterdam Airport Schiphol altijd in een rij stonden te wachten op eventuele klanten, die ze bijna nooit kregen, omdat er ongeveer twintig verschillende buslijnen reden in die streek.
Na tien minuten had ik eindelijk een taxi, maar ik had geen idee waar ik heen wilde.
‘Sir, I want to go to a cheap hotel, do you know a nice one?’ vroeg ik twijfelend aan de chauffeur.
‘Well to start with, I am not a sir, but I’ll drive to a hotel near by, in case you decide to go home.’ Bam, gelijk was ik wakker geschud, ontwaakt uit de droom dat deze stad iets magisch over zich heen had. Hoe wist deze onvriendelijke vrouw dat ik was weggelopen van huis? Waarschijnlijk hoorde ze mijn accent, bedacht ik me later. Maar ik besefte me ook dat ik geen watje moest zijn om te overleven in deze stad. Het was eten, of gegeten worden. Dit ging nog wat worden.

#18

Verder!!