okee koekiemuffin (Joan) en ik (Lynn) zijn samen een verhaal aan het schrijven(:
13 december: Medelijden hebben met anderen kan leiden tot zelfmedelijden. - Joan
Soms kunnen opgehoopte frustraties je drijven tot waanzin. Je zover krijgen tot je dingen gaat zitten doen waarvan je later pas door gaat hebben dat het compleet nutteloos is. Op dit moment knalt de muziek van Paramore al mijn frustraties eruit. Ik zal waarschijnlijk wel een gigantische piep in mijn oren hebben vanavond, daar moet ik dan maar mee leven. Lynn is net van de whatsapp af gegaan en gaan slapen. Eigenlijk zou ik dat nu ook moeten doen maar dat doet frustratie met je. Nu lijk ik net zo’n vreselijke snob uit tekenfilms die haar hart uitstort op de bladzijden van haar enige, echte vriend die letterlijk geen andere keuze heeft dan haar verhalen maar in zich te moeten opnemen, haar dagboek. Zo’n persoon ben ik niet. Ik heb namelijk wel lieve, betrouwbare vriendinnen die er altijd voor mij zullen zijn en ik voor hen. Ik ben ook zeker geen stille, misschien vroeger voordat ik mezelf echt kende. Die periode heb ik achter me gelaten, ik weiger daar dan ook nog ooit naar terug te keren.
Ik hoor mijn zusje haar radio uitzetten, wat ze trouwens niet vaak doet. Sharon kost handen vol met geld aan energie, een van de dingen waar ik me gruwelijk aan irriteer. Het is dat ik op een andere school zit die dichter in de buurt is anders bleven de lampen op haar kamer een hele dag branden. Het is voor mij dus maar gewoonte geworden voor ik na beneden ga, nog een ronde door haar kamer te doen. Negen van de tien keer branden dan alle drie de lichten (kamerlamp, lamp voor de spiegel en nachtlampje) nog die ze op die kleine rotkamer van haar heeft staan, of ze blind is of het gewoon leuk vind zal ik waarschijnlijk nooit weten (of willen weten). Sharon en ik lijken totaal niet op elkaar, tenminste dat vind ik. Anderen houden ons nooit uit elkaar terwijl we echt geen tweeling zijn. Dat vind ik niet het grootste compliment van de wereld en op dit moment zou ik er helemaal op flippen. Ik ben namelijk helemaal razend op dat ding dat zich helaas mijn zusje moet noemen. Dat heeft met meerder dingen te maken die verder deze en vorige week gebeurt zijn.
Het heeft niks met egoïsme te maken vind ik als ik vind dat ik voor een klein deel boven mijn zusje sta. Toen ze vorige week het lef had me uit te maken voor kankerhoer heb ik dat maar even flink laten blijken. Ze heeft een trapt tegen haar knie van me gekregen, en zeker niet zo’n zachte. Als je erover na zou denken, zou het een idioot onderwerp zijn om ruzie over te maken, namelijk een broek (helaas past Sharon sommige kleren van mij en daar blijkt ze duidelijk profijt van te hebben. Ik zie haar vaak in mijn kleren). Ik vind het alleen nogal vies dat zij mijn kleren aandoet omdat zij in mijn ogen een klein gebrek aan persoonlijke hygiëne heeft. Zij zegt dan ook vaak dat ik smetvrees zou hebben maar dat zou ik nog altijd minder erg vinden dan een uur in de wind stinken omdat je week niet douched of omdat je in hetzelfde shirt rondloopt waar je de vorige dag in hebt gelopen en er daarna in hebt geslapen.
Het probleem met Sharon is, het doet haar niks dus ze doet er niks aan. Haar kamer vergelijk ik met een mollenhol (de gordijnen zijn altijd dicht, nooit een raam open, beddengoed ligt er van het dekbed af te rotten en daarbij zie je het tapijt amper door de vieze rotzooi). Als ik niet ook met dezelfde badkamer moest doen, had er nu een schimmelinfectie plaatsgevonden.
Ook is Sharon heel erg veranderd sinds ze op die vreemde middelbare school zit. Als ik de verhalen aanhoor, ben ik zo blij dat daar niet zit. Ze is veel opvliegeriger geworden en vat dingen nogal persoonlijk op. Ook kan ze uren doordrammen op kleine rotprobleempjes.
Net zoals er vandaag was gebeurt. Al de hele dag liep ze het ene moment ruzie te zoeken, het andere moment weer tegen we aan te blaten over die lullige schoolprobleempjes van d’r. Aangezien ik telkens nog kwaad was bleef ik met mijn hoofd in mijn mobiel. De problemen die Lynn had met haar ouders waren belangrijker, maar vergelijkbaar. Ik hou van mijn ouders maar ik heb drie stuks tuig (twee broertjes en aap die ik Sharon moet noemen). Mijn oudste broertje Martijn is trouwens lang zo slecht nog niet hij doet zijn best om een lief broertje voor me te zijn en mijn kleinste broertje Sebastiaan in net zeven dus lang niet zo’n draak. Lynn houd van haar enige zusje Dionne maar ligt constant met haar ouders overhoop. We zijn beide het oudste kind uit gezin dus een voordeel is, wij zijn er ook als eerste weer weg. Lynn en ik hebben er vaak over nagedacht bij elkaar te komen wonen, we zien elkaar inmiddels als de tweelingzus die we nooit gekregen hebben.
Ik wil er veel zijn voor Lynn, ze had het vandaag weer zwaar thuis. Blijkbaar wenst haar moeder wel eens dat ze nooit geboren was. Ook die situatie is vergelijkbaar, vooral Sharon heeft me meerdere keren dood gewenst. En door medelijden te hebben met Lynn en vanwege de dingen die Sharon naar me liep te schreeuwen omdat ze eindelijk doorhad dat haar domme brugwupverhalen me niks interesseerden en ik haar aan het negeren was, leidde dat tot lichte zelfmedelijden.
Nu zet ik nog een keer Paramore op en zit ik hier nog sidderend van woede alles van me af te typen. Het zou me niks verbazen als er straks rook van de toetsen afkomen, mijn vingers racen als het ware over het toetsenbord. Ik was nog steeds boos op Sharon de rede was idioot maar ze liep gewoon de hele tijd ruzie te zoeken. Een paar minuten geleden kwam ze mijn kamer nog binnenstromen en zei dat ik haar vest nooit meer aanmocht (onze ruzies gaan de laatste tijd bijna alleen maar over kleren, daarbij: ze draagt dat vest zelf nooit). Gelijk daarna kwam ze gewoon binnen en begonnen de verhalen weer. Voor zover ik weet was dit keer die Jeroen weer het onderwerp. Goh, nog een die boos op haar is. Sharon weet namelijk niet wanneer ze haar mond moet houden. Het is me vandaag eens gelukt mijn handen thuis te houden. Ik heb haar maar gewoon mijn kamer uitgeknikkerd en nu is ze boos op mij.
Er is meer gebeurt vandaag, iets leukers dan het ruziën met mijn zusje. Vandaag heb ik namelijk maar toegegeven aan mezelf dat ik Kevin steeds leuker ga vinden. Hij is zeker niet de knapste (moet ik toegeven) maar heel grappig is hij wel. Ook lacht hij veel en lief naar me als we elkaar aankijken (wat ook best vaak gebeurt, kan ook zijn omdat ik de hele tijd zijn kant uitstaar. Het is nou eenmaal moeilijk oogcontact maken als hij aan de andere kant van het lokaal zit). Ik vind hem wel leuk, ik lijk ook kleine hints op te vangen van zijn kant maar dat was hetzelfde verhaal met Thomas, die achteraf toch maar mijn hart brak. Ik denk dat ik het voorlopig bij gewoon gezellig praten en lachen met hem hou.
Het is onderhand kwart voor twaalf ’s nachts dus ik ga maar eens slapen, dromen over Kevin en hopen dat we morgen wat meer praten.
14 December: i’m not perfect , but one day i’ll be good enough - Lynn:
Is het raar als mensen niet weten wat ze nou eigenlijk willen? Zou het leven nog wel nut hebben, als je niks mee zou maken? Misschien was alles wel beter zo, misschien ook wel niet…
Mijn hoofd is een grote orkaan, ik zit gewoon zo in de knoop met mezelf…
Nog iedere dag word ik met de werkelijkheid geconfronteerd, alle missende mensen in mijn leven. Mijn hoofd is een grote vuilnisbelt van gedachtes, alles is gewoon zo onoverzichtelijk.
Misschien heb ik wel te veel mee gemaakt in een jaar, ik weet het niet. Ik zet nog een keertje ‘nooit meer een morgen’ van Marco Borsato op. Dit lied laat me denken, maar ook weer even vergeten.
De muziek dreunt door mijn oordopjes, soms zou ik wel eens willen dat de wereld alleen uit muziek bestond.
Ik begin zo moe te worden, moe van mezelf. Het voelt alsof ik een grote egoïst ben, dat ik alleen maar aan mijn eigen problemen denk terwijl ik er zo graag voor Joan wil zijn. Als ik zo al die verhalen aanhoor, is haar leven ook niet altijd even makkelijk. Ik snap die frustraties wel, ik maak al zo’n drie jaar hetzelfde mee.
In je leven komen en verdwijnen er mensen, that’s life, en je moet er maar mee leren leven. Op dat gebied ben ik eigenlijk ook een grote egoïst, ik laat niks los. Ik weet niet of ik het wel kan, of wil. Ik klamp me vast aan de hele kleine dingen in mijn leven, omdat ik al zo veel grote dingen ben verloren. Ik probeer ruzie’s met mijn ouders te vermijden, en al helemaal met Dionne.
Sinds een tijdje ben ik steeds meer om haar gaan geven, en na gaan denken. Ze is mijn enigste zusje, en ik ben haar al bijna verloren. Zoiets overkomt me niet nog eens.
Ik probeer zo veel mogelijk de leuke, grote zus te zijn, al maakt ze me het niet altijd even makkelijk.
Sinds de crematie van Kristy, wie ik zag als mijn oudere zus, ben ik mijn zusje meer gaan respecteren. Of het wederzijds is, betwijffel ik soms wel eens. Mijn zusje groeit ook op, en gooit laatste tijd steeds meer dingen naar m’n hoofd. ‘Vieze hoer’ was toch nog wel de druppel.
Ze weet precies hoe ze mij uit mijn slof kan laten schieten, en hoe ze me echt kan raken, maar alsnog blijf ik van haar houden. Dat moet wel.
Die verschrikkelijke storm in mijn hoofd houd maar niet op. Mijn gedachten dwalen af naar alles. Het feit dat ik nog nooit een echt vriendje heb gehad speelt ook een grote rol. Ik zou nooit afhankelijk willen zijn van een jongen, ik kan goed voor mezelf zorgen. Maar soms dan voel ik me gewoon zo eenzaam… en dat maakt me ook zo onzeker. Soms kijk ik in de spiegel en dan denk ik: wauw, dat ben ik. Maar hoe langer ik erover na denk, hoe meer ik me ga afvragen. Waarom heb ik nog niemand? Ze zullen me vast wel lelijk vinden of zo… ik snap er momenteel gewoon helemaal niks van.
Nadat ik vanmiddag met Vincent’s vriendin op msn had zitten praten, besefte ik me ook dat het toch nooit iets zou worden. Die twee horen gewoon bij elkaar. Daar valt niks aan te veranderen.
I’ll stay forever alone! En ik leer er wel mee te leven, misschien niet vandaag, misschien niet volgende week, maar ooit leer ik er wel mee te leven.
vertel maar als we verder moeten schrijven (:
