‘Haar lippen waren paars. Haar… haar huid zo wit als een porseleinen popje. Ze had geen kleur. Alleen haar ogen. Blauw. Felblauw. Lichtblauw, zoals de ogen van een witte wolf.
Ze had bijna altijd zwarte kleren aan. Ze hield niet zo van het leven. Ze droeg altijd een leren jack. Ze was vreemd.
Ze droeg een duister geheim met zich mee.
Ik was er bang voor, maar ook nieuwsgierig. Haar haar was roetzwart, als de duistere versie van Sneeuwwitje,
de duistere versie van Sneeuwwitje…’ Zeg ik zachtjes.
Ik heb hoofdpijn. Er liggen gedroogde tranen op mijn ogen. Mijn haar is in de war. De blos in mijn wangen is verdwenen.
dit is het voorstukje. het verklapt alleen hoe het meisje eruit ziet waar de hoofdrolspeler mee omgaat. de hoofdrolspeler heet Demi, de vriendin waar ze mee omgaat Felix.
verder verklap ik niets! xD haha, lees maar. ;3 en als je tips hebt of wat dan ook reageer dan a.u.b.!
Het is de eerste dag van school. Ik heb hoofdpijn, een rok aan die veel te klein is, en een boek in mijn tas die te zwaar is aan mijn rug dat ik hem in mijn armen moet dragen.
Mijn moeder brengt me op school, en zoals gewoonlijk staan haar ogen wijdopen van enthousiasme alsof ze zo stoned is als een garnaal. Maar dit doet ze alleen om mij gelukkig te maken, om mij vertrouwen te geven. Het maakt geen verschil, maar dat maakt niet uit. Het is wel lief van haar.
School is een vreemde wereld. Het is de wereld die ouders niet zien. Het kan een kille en harde wereld zijn, waar een jongen een meisje in een hoekje duwt na school en haar gaat zitten aanraken. En in die wereld van school heb je de wereld van meisjes, met al hun ruzies, en de bitches die de stille meisjes altijd omlaag duwen.
Maar de school kan ook een mooie wereld zijn, waar vriendinnen gelukkig zijn en samen gaan shoppen. Waar een jongen met zijn vrienden de stad in gaan en naar meisjes fluiten met lippenstift op. En waarvan die meisjes dan geïrriteerd kijken, terwijl je stiekem weet dat ze zich gevleid voelen en dat ze in een steegje vlug een vreugdedansje doen.
Ouders weten dat niet.
De levens van jongeren zijn geheim.
Alle mensen op school zijn anders. Als je over straat loopt en je ziet een kindje lopen met zijn moeder, dan denk je: Die moeder weet niet in wat voor wereld dat kleine jongetje zal komen.
En dat is waar. Ouders weten niets over kinderen. Ze weten niet wat hun kinderen doen op school, of hoe ze praten, of wat dan ook. Dit is het geheime leven van jongeren.
Ik stap de auto uit en loop het terrein op. Mensen rennen naar elkaar toe en omhelzen elkaar en lachen heel hard om de meest gewone dingen omdat ze een beetje nerveus zijn.
Natuurlijk staan zij daar weer. In een groepje. Ze staan onder een appelboompje. Zelf zijn ze eigenlijk ook appels. Perfect rood en glanzend, en als je een hap neemt knoei je nooit. Appels druppelen niet. Waar ik het over heb? Sascha, Veronique, Mazy en Giuliana. Daarnaast ook nog de meest walgelijke namen ooit. Nee, ik ben toch blij dat ik niet meer in die groep zit. Ik pas er niet meer bij.
Het is een wonder dat ik ooit bij dat groepje hoorde. Ik, Demi.
Ik.
Waarom heb ik dat gedaan? Na DE KEER hebben ze mij genegeerd, achter mijn rug om gelachen.
Veronique kijkt me even vlug aan alsof ze mij niet kent, en praat dan verder. Ik stap hard door.
Het eerste uur heb ik kunst. Ik loop naar binnen en voel me snel thuis. Maar niet bij de kinderen. Meer bij de omgeving, alle schilderijen en tekeningen doet me goed. Er zit een gothic in het publiek, een paar jongeren met pukkels die door hun ouders gedwongen werden om kunst te nemen, een paar meisjes die er wel aardig uitzien, een grote jongen met spierballen, en een groepje meisjes en jongens die om alles schaapachtig lachen alsof ze elke dag high zijn.
Ik ga vooraan zitten.
Mr. Edwards komt binnen. Bruin kort haar bruine ogen lieve glimlach. Hij is ergens in zijn eind 20.
“Zo, jongens en meisjes. Jullie hebben vast een fijne vakantie gehad, maar school moet ooit weer een keertje doorgaan…’ Een meisje met een platte pet op haar kop bij het high-groepje roept; ‘Neeeeee…!’ En het groepje grinnikt.
‘… en ik ben blij om jullie allemaal dit jaar te hebben. We gaan beginnen om elkaar te leren kennen, dus mogen jullie allemaal een portret van jullie zelf maken en jullie mogen kiezen in de volgende drie stijlen: Picasso, Pop-art, of realistisch.’
Hij heeft de drie voorbeelden van zijn eigen portret op het bord getekend. Hij is een meester met kunst: veel detail bij realistisch en veel vormen en vreemde houdingen bij Picasso vloekende kleuren bij Pop-art. Hij is geweldig.
‘Denk maar even na wat jullie gaan kiezen. Als je klaar bent, pak je je materiaal dat je wilt gebruiken. Die ligt daar op dat tafeltje. Voor elke tekening kan je kiezen wat je wilt gebruiken. Vetkrijt, potlood, verf, of klei. Jullie hebben een week om dit af te maken.’
Wat zal ik kiezen? Misschien Picasso. Picasso is een geweldige kunstenaar veel vreemde dingen gemaakt alsof hij een kleuter was maar met zoveel emotie en determinatie in zijn stukken.
Ik kies Picasso.
[b]dit is het eerste hoofdstuk. :3
laat me weten wat je er van vindt!
PS: dit is de foto van de cover;[/b]
http://i31.tinypic.com/9ib8rr.jpg
xx!
PPS: volgens mij is de foto een beetje te groot 
Maar schrijf gewoon verder. Miss vind ik het later toch nog wat. *gaat meer lezen*
