[verhaal] When everything changes.

Schrijfsels
#1

Hallo allemaal!

Ik had ineens inspiratie voor een verhaal vandaar dat ik dit plaats! Ik vind het gewoon heel leuk om te schrijven en hopelijk kunnen jullie mij voorzien van handige tips en dergelijk, ik leer namelijk graag bij. Het is puur hobbymatig, maar wil me wel gewoon graag verbeteren.

Hopelijk vinden jullie mijn verhaal wat, laat maar weten wat je er van vind! (:

When everything changes

http://data.whicdn.com/images/73243428/large.jpg

Eenzaamheid, het is iets wat dagelijkse kost is voor de zeventienjarige Fay. Als veertienjarige meisje is ze haar moeder verloren. In plaats van zijn dochter te steunen is Charlie zijn eigen weg gegaan, werken,werken en nog meer werken. Al haar hele leven lang word Fay haar slaaprust geteisterd door nare en angstaanjagende nachtmerries, echter zijn ze de afgelopen jaren ernstiger geworden. Ze heeft zichzelf altijd de schuld gegeven van de dood van haar moeder, deze heftig wordende nachtmerries zouden het gevolg daar van zijn dacht ze. Dat was haar straf. Maar wat als deze nachtmerries steeds intenser worden en dingen uit beginnen te komen? En zelfs overdag begint ze beelden te zien. Wat is dit? Is het gewoon toeval? Hoe moet ze hier mee omgaan en wat heeft deze duistere kant nog meer voor haar in petto?

#2

Bij deze even een beginnetje van hoofdstuk 1! (;

Hoofdstuk 1

[size=10pt]Ken je dat gevoel, die leegte, die als maar aanwezige pijn. Wat je ook doet, altijd is er die pijn. Je probeert het weg te stoppen, zo ver mogelijk weg. Maar wat je ook doet of probeert, de hele dag word je er aan herinnerd. Je keel voelt droog, lijkt bijna dichtgesnoerd te worden, tranen die blijven opwellen, die je ogen vochtig maken constant. Er is niet aan te ontsnappen, het lijkt je constant te achtervolgen. Je haalt je neus op, verstop je gezicht in het kussen. De gebeurtenissen, je wilt er niet meer aan denken maar je lijkt het niet te kunnen tegen gaan. Het lijkt alleen maar erger te worden, je lichaam over te nemen, je laten verdrinken in je tranen.

Mijn ogen gleden over de woorden, deze tekst had ik geschreven op zo’n typisch Fay moment. Lekker depressief en vol zelfmedelijden. Spottend lachte ik, gewoon vol afkeer naar mezelf toe. Wat dacht ik toen ik dit schreef? Dat het beter werd? Dat ik me daarna weer beter zou voelen? Een schaapachtige lach ontsnapte tussen mijn lippen vandaan. Ik bond mijn bruine lokken in een staart om vervolgens op te staan, de lucht hier drukte op me, leek me te verstikken, ik moest hier weg. Eenmaal buiten perste ik de frisse lucht in mijn longen. Met mijn handen – tevens gehuld in dikke handschoenen- verstopt in de zakken van mijn dikke winterjas liep ik door de stille en witte straten. Geen mens leek aanwezig te zijn, allemaal genietend van deze zogenaamde leuke tijd, lekker warm bij de kachel. Gezellig met het gezin, allemaal bij elkaar. Eten, cadeautjes, samen. Zo hoorde het te zijn tijdens kerstmis toch? Het was eerste kerstdag, er lag een dikke pak sneeuw, het was ijskoud en ik, ja ik was alleen. Zoals eigenlijk haast altijd. Ondertussen was het meer een gewoonte geworden. Maar ik mocht niet klagen, ik had altijd te eten, er was genoeg geld. Er zijn genoeg mensen die dat niet konden zeggen. De sneeuw snerpte onder mijn allstars en mijn uitgeademde lucht veranderde in witte kleine wolkjes. Overal hingen lampjes, de straat, tuinen, huizen, alles was versierd voor deze zogenaamde gezellige tijd. De poort kraakte onder de beweging, luidruchtig. Een brok voelde ik ontstaan in mijn keel. Mijn vingers gleden over de steen van het graf, de witte sneeuw weg vegend. Ik stak de kaarsjes aan en bleef bewegingloos op mijn knieën zitten, in de sneeuw. Rust zacht, Isabella Louise Autumn. De rest van de tekst op de steen werd wazig, die rot tranen waren weer komen opdagen, om me weer te terroriseren.

Tips of opmerkingen (etc) zijn van harte welkom!

#3

Ik vind het tot nu toe een leuk eerste hoofdstukje :slightly_smiling_face:
Ik volg! :slightly_smiling_face:

#4
#5

Bedankt voor jullie reactie, leuk om te horen! :smiling_face_with_three_hearts:

Een nieuw stuk!

Eigenlijk had ik geen idee hoe lang ik daar gezeten had, het besef van de tijd leek ik verloren te zijn. Mijn lichaam gaf wel duidelijk aan dat ik er veel te lang gezeten had. Mijn vingers en tenen voelde zo verschrikkelijk koud aan dat ik enkel nog de tintelingen voelde. Mijn spieren protesteerden hevig toen ik terug overeind kwam. De kou had bezit genomen van mijn lichaam, onwillekeurig begon ik te rillen. Ik kon alleen nog aan de kou denken, dat was het enige wat ik nog voelde. Opnieuw maakte de poort dat helse krakende kabaal. Met mijn ijskoude vingers streelde ik moeizaam wat door mijn bruine lokken, proberend wat witte sneeuwvlokjes uit mijn lokken te halen. De stilte bezorgde me een klap in mijn gezicht bij aankomst van het grote imponerende huis wat ‘thuis’ moest zijn. Het besef kwam weer opdagen dat ik er alleen voor stond, dat ik weer alleen kerst zou moeten vieren dit jaar. De verwarming stookte ik gelijk hoger om daarna naar boven te slenteren. Direct ontzie ik mezelf van de vochtig kleding, die rot sneeuw ook. Bij de aanraking van het warme water op mijn ijskoude huid ontstond zo’n vreselijk tintelend gevoel dat het bijna zeer leek te doen. Een genietend gevoel ontsnapte tussen mijn lippen vandaan toen ik het eindelijk terug wat warmer kreeg.
Mijn blik gleed over de grote en volle kerstboom. Eigenlijk had ik geen kerstboom gewild, ik bedoel alleen ik zou het zien. Maar Ryan had me overtuigd, we hadden tijdens het ophalen en optuigen in ieder geval de grootste lol gehad. Ryan… Ryan was de beste vriend die je kon wensen. Altijd had ik de grootste lol met hem, hij stond altijd voor me klaar en ja hij is gewoon geweldig. Maar natuurlijk moest hij met kerst bij zijn familie zijn, dat heb ik hem gewoon verplicht. Ik zou hem dat niet af willen nemen. Hij was maar blijven zeuren dat ik dan bij hen langs moest komen, maar ik wilde hen gewoon niet tot last zijn. Gewoon met mijn gedachten bij hem moet ik alweer glimlachen. Mijn nog steeds koude handen had ik verstopt in de zakken van mijn hoody. Ik had het in ieder geval een stuk warmer door het douchen, maar mijn handen en voeten wilde niet bepaald daar aan meedoen. Mijn ogen gleden door de grote woonkamer. De openhaard die de ruimte heerlijk warm maakte, de veel te grote flatscreen televisie, het grote raam dat veel licht in liet, de handgemaakte prachtige gordijnen, de hoekbank waar ik nu op zat. Een zucht ontsnapte, ik kon het niet helpen. Mijn vader was bijna altijd weg, altijd werken, maar we woonden in ieder geval in een prachtig huis en hadden geld genoeg. Alhoewel hij daar natuurlijk niet veel van meekreeg vanwege al dat werken. Terug keek ik naar de kerstboom. Je kon zeggen wat je wilt, maar die kerstboom hadden Ryan en ik gewoon even goed gefikst. De boom was mooi gevuld met prachtige zilveren en glazen kerstballen. Er hingen gewoon simpele lampjes in en nog wat andere leuke glazen accessoires, ja hij was echt mooi en sfeervol. Ik schrok letterlijk wakker uit mijn gedachten bij het horen van een bel, de pizza was klaar. Natuurlijk heerlijk om op eerste kerstdag een pizza Hawaï in je eentje op te eten, top!

#6

Hoofdstuk 2.

Het was een stille, angstaanjagende avond. De stilte zorgde voor een onaangename sfeer, of er iets te gebeuren stond. Het was extreem donker buiten en de maan was helemaal vol. Ik bewoog mijzelf naar de bushalte, niet wetend precies waarom. De bus kwam hard aangescheurd, veel te gevaarlijk. Een aardig stevige man met een chagrijnige gezichtsuitdrukking zat achter het stuur. Hij bromde wat onverstaanbaars over een kaartje die ik hem vervolgens gaf. Ik nam plaats in de bus, vrij voorin. De bus was amper vol, maar de mensen die er zaten waren duidelijk aanwezig. Ik kon het gewoon weg niet laten om een blik over mijn schouder te werpen, te kijken waar de stemmen vandaan kwamen. Een gevoel van angst overviel me bij het zien van het wapen in zijn hand, een pistool. Een gozer van een jaar of twintig had het pistool gericht op een blonde dame. De tijd leek stil te staan, ik wist niet wat ik moest doen. Ik snakte naar adem bij het zien van het gezicht van de blonde dame. Het was Heather, een klasgenoot. Heather en ik waren geen beste vrienden, maar dit gun je iemand gewoon weg niet. De tranen rolden over haar wangen, ze smeekte hem om haar niets te doen. De gozer bleef echter maar schreeuwen dat ze haar mond dicht moest houden. Ik maakte mezelf zo klein mogelijk, om zo onopvallend mogelijk te zijn. Een andere man liep naar de bus chauffeur toe en beviel hem om de bus stil te zetten. Hij leek me niet te op te merken, ik leek wel onzichtbaar te zijn voor hem. Heather gaf hem al haar bezittingen op dit moment, ze smeekte hem nogmaals haar niets te doen. Met moeite wist ik een schreeuw te onderdrukken wanneer de gozer het schot lost, een klap was het gevolg en haar lichaam zakte in elkaar.

Ik schoot recht overeind, bezweet en zwaar en onregelmatig ademend. Het was donker in mijn kamer en het besef kwam terug opdagen dat het gewoon een droom was geweest, dromen die ik vaker had. De laatste tijd leken de dromen echter angstaanjagender te worden en er leken steeds ergere dingen te gebeuren. Het aller-vreemdste was wel dat ze nog wel eens gedeeltelijk uitkwamen. Echter had ik wel vaker dromen dat er ernstige dingen gebeurden, maar die waren gelukkig nooit uitgekomen. De rode cijfers op mijn wekker gaven aan dat het pas vijf uur in de ochtend was. Zwaar zuchtend liet ik me terug achterover vallen in mijn bed, zo vroeg wil ik nog niet wakker worden.

Uiteindelijk had ik nog even geslapen, maar om acht uur was ik er dan toch echt uit gegaan. Deze tweede kerstdag begon ik met een uitgebreid ontbijt, heerlijk alleen. Lekker een croissantje, versgeperste jus d’orange en een plakje suikerbrood. Na het ontbijt heb ik me maar gedoucht, aangekleed en heerlijk op de bank gehangen en uit het raam gekeken. Die rot witte vlokken waren weer uit de grijze lucht komen dwarrelen, om gek van te worden. In de middag besloot ik dat ik toch maar de cadeautjes onder de kerstboom ging uitpakken. Vlak voor kerst was Charlie thuis geweest en had ze er neer gelegd. Eigenlijk was het tegen mijn principes in, ik wilde ze er lekker laten liggen en hem zo duidelijk maken dat hij me niet kon omkopen met cadeautjes. Maar de verleiding was te groot en hij zou er toch opstaan dat ik ze open moest maken. Ik nam een cadeau van een middelmatig formaat en verpakt in een mooi glimmend en gekleurd papier. De strik begon ik los te peuteren om daarna het papier er zorgvuldig vanaf te halen. Ongelovig keek ik naar het prachtige zilveren sieraad in de doos. Het was een armband met schakels, en gewoon weg prachtig.