Ik heb het boek “Why we broke up” gelezen, en vond het een leuk concept. Ik werd erdoor geïnspireerd om zelf zo een soort verhaal te schrijven. Hier is het eerste deel, ik hoop dat jullie het wat vinden!
Waarom we uit elkaar gingen
Hoofdstuk 1
Beste Robin,
Het is middernacht en morgen om half zeven zal mijn wekker met dat irritante getringel afgaan, weet je nog? Waar jij je ook aan ergerde die ene weekend toen je bij mij bleef slapen. Je smeet hem tegen mijn slaapkamer deur aan omdat het herhalende geluidje niet ophield nadat je hem uit had gezet. Daarna lagen we samen, omhelst in elkanders armen, lachend om iets wat nu slechts een deukje in mijn roze deur is. Het is nog steeds een beetje zichtbaar, elke keer als het me weer opvalt denk ik aan ons. Morgen komen we elkaar misschien weer tegen, met onze nepglimlachen naar elkaar zwaaiend door de schoolgangen en doen alsof we het zogenaamd heel goed met elkaar kunnen vinden. Want ja, een intieme relatie van zeven maanden heeft natuurlijk helemaal geen invloed gehad op onze vriendschap. Ongemakkelijk? Natuurlijk niet, wat maakt het nou weer uit dat we een bed hebben gedeeld en ik met mijn tong de binnenkant van jouw mondholte ondertussen van buiten ken. Maar we glimlachen, vriendelijk alsof er nooit iets tussen ons is gebeurd. We gaan verder, Robin, jij vooral maar ik ook. En voordat we “ons” helemaal achter ons laten, wil ik eerst in dit kleine boekje die ik voor vijf euro vanmiddag in de Hema heb gekocht, met deze verschrikkelijk irritante balpen die ieder moment op kan raken na mij tientalle pogingen, een verhaal schrijven. Een verhaal van waarom we uit elkaar gingen. Vergeef mijn onleesbare handschrift, hoewel het nog altijd meer leesbaar zal zijn dan die van jou. Ik begin natuurlijk bij het begin, weet je het nog? Domme vraag, sorry Robin. 19 december viel op een vrijdag avond, de datum zit nog zo vers in mijn hoofd omdat ik als lid van het kerstfeestcomité moest meehelpen met het omtoveren van de aula tot een prachtig kerstparadijs vol met glitters en lichtjes en kerstmannen. Het leek er niets op, hooguit moesten we er een paar kleine kerstbomen plaatsen om het wat “kerstachtiger” te maken en verder was iedereen vergeten om versieringen mee te nemen. Ik was de enige die aan kerstballen had gedacht en samen met Beau bracht ik de middag door op school, kerstbomen aan het versieren in de aula. Beau had mij erop gewezen dat het nutteloos was.
“Die dronken koppen kijken er toch niet naar.” ze pakte een gouden kerstbal uit de doos en hing hem aan een tak.
“Weet ik,” zei ik “maar het is toch geen kerstfeest zonder een kerstboom? Dan is het een normale schoolfeest, en dit is geen normale schoolfeest Beau, dit is een kerstfeest.”
Beau grijnsde en hing er nog een op. Ik wist nog niet of ik heel de avond zou blijven, vaak liep het rond twaalf uur uit de hand en was er iemand met een dronken kop die het voor iedereen moest verpesten door een ander iemand met een dronken kop uit te dagen (denk aan je vriend Wouter), waarna ze samen de strijd aangingen en uiteindelijk na een tijdje gestoeid te hebben beide verloren, en iedereen naar huis moest. In het begin van de avond was het nog rustig. Wannes vroeg of ik wilde dansen op All I Want For Christmas Is You, hij pakte mijn hand vast en trok me mee. Samen stonden we in het midden van de aula krijsend mee te zingen met Mariah Carey. Ik vermaakte me, maar hoe later het werd, des te meer dronken vijfde en zesde klassers binnenstroomde. Ik ging aan de kant zitten naast Beau en zwijgend staarde we naar de dansende menigte. Ze zuchtte en pakte haar mobiel uit haar zak om de tijd te verdrijven. We verveelde ons op een feest dat we zelf hadden georganiseerd, erg hè?
“Zullen we zo gaan?” zei ze hard in in mijn oor om boven de muziek uit te komen.
Ik knikte “Ik ga even naar de wc, dan gaan we, oke?”
Ik duwde mezelf door de groep zwetende, schurende mensen tot dat ik uiteindelijk aan de andere kant weer adem kon halen. Toen zag ik jou, Robin, je zwetende gezicht verlicht door de de felle lichtstralen vanuit de jongens wc. Ik herkende je, ik bedoel, wie herkende jou nou niet? Je was Robin Cuypers, iedereen kende je. Bas en Wouter stonden naast je, pratend met wat onbekende meisjes. En jij verdween even uit mijn zicht. Ik weet niet waarom, maar ik liep je achterna, zoals ik al eerder schreef, ik weet niet meer waarom. Ik liep het hoekje van de jongens wc’s om, maar ik was je al kwijt, dacht ik. Ik draaide om, en ik staarde je recht in jouw gezicht aan. Ondanks dat je verschrikkelijk zweette, je wangen waren gloeirood en je ogen keken mij met een verwarde en dronken blik aan, was je prachtig. Ik had je altijd rond zien lopen op school, ik bedoel ik vond je wel knap, maar deze ene keer zag ik je blauw ogen van dichtbij. Je knipperde en probeerde wat te zeggen maar ik was je voor.
“Sorry-”
“Maakt niet uit. Jij bent- wie ben jij?” zei jij, je adem rook duidelijk naar alcohol. Het was geen geheim dat je stomdronken was, Robin, en dat probeerde je ook niet te verbergen.
“Ik ben Jet,” zei ik. Je glimlachte even kort.
“Jet,” je zette een hand op mijn schouder “mag ik zeggen dat je er prachtig uitziet vanavond?”
Ik bloosde. Zelfs met acht flessen bier op wist je hoe je een meisje kon laten blozen.
“Ja dat mag, en dankjewel.”
“Ik ben Robin.” Natuurlijk wist ik dat je Robin was. Maar ik knikte en glimlachte, en daar stonden we dan, samen in de schoolgang op 19 december, jij veel te dronken en ik veel te nuchter. Je hing een beetje tegen mij aan, maar ondanks dat vond ik dat we best goed konden praten. Ik ben eerlijk Robin, ik had nooit gedacht dat ik ooit iets met jou zou krijgen voor die ene avond. Ik kende je alleen als die Robin die iedereen kende, populair, sportief, vooral veel vriendinnen gehad. Maar na onze gesprek had je me op andere gedachten gebracht.
“Zoals je merkt,” zei je “ben ik veel te dronken.”
Ik lachte. “Oh ja?”
“Ja, en ik wil dat ik jou na onze gezellige gesprekje vanavond morgen niet vergeet.”
“Hoe ga je daar voor zorgen dan?” Ik kruiste mijn armen over elkaar.
“Wil je je nummer even in mijn mobiel zetten?” je gaf je telefoon aan mij “En zet je mooie naam er maar boven.”
“Dan weet je nog steeds niet wie ik ben morgen?”
“Shit-” zei je.
“Ik heb een idee, ik maak een foto van mezelf en schrijf eronder dat we vanavond een leuk gesprek hebben gehad. Misschien helpt dat?”
“Doe maar,” je glimlachte “misschien wel.”
Ik maakte een foto van ons en schreef er een kort berichtje onder. Ik weet niet of je het nog in je mobiel hebt staan. Ik ga uit van niet.
“Nou Jet, het was aangenaam kennis met jou te maken op deze prachtige avond.” Je gaf me een kus op mijn wang. Ik voelde me warm vanbinnen toen jouw lippen contact maakte met mijn huid. Je glimlachte en verdween al snel in de donkere groep dansende mensen. Ik stond daar een moment vol ongeloof, Robin, ik vond je zo leuk. Die avond heb ik wakker gelegen met de gedachten of je mij de volgende morgen zou bellen. Of je mij wel zou herkennen. Het was een avond die voor mij speciaal was, we praatte met elkaar voor het eerst. Een avond die jij de volgende ochtend met een kater al was vergeten. En dat, Robin, is waarom we uit elkaar gingen.
Verder?
