een week later
Het is dinsdag het zesde lesuur. We hebben wiskunde van een kleine dikke man, maar hij kan wel goed uitleggen. Gelukkig maar want ik snap niks van wiskunde. Ik concentreer me goed op mijn wiskunde, want meer heb ik niet te doen. Alle kinderen uit mijn klas zijn al hele goede vrienden geworden, maar ik word buitengesloten. Eigenlijk sluit ik mezelf buiten. Ik ben te koppig om mijn oude vrienden los te laten en om nieuwe vrienden te maken. Maar tien jaar lange vriendschap beëindig je toch niet zomaar alleen omdat je naar een andere school gaat? Ik kon eigenlijk best op die school blijven want mijn cijfers waren best goed, maar ik wilde dat niet. Ik moest kiezen tussen mijn beste vriendin Quinty of de jongen waar ik jaren lang al stiekem verliefd op ben, ookal weet ik dat hij onbereikbaar is. Ik koos voor hem. Iedereen wist al een half jaar van te voren dat hij op deze school ging, want hij haalde altijd slechte cijfers. Ik was er altijd kapot van, maar ik besloot om zelf ook slechte cijfers te halen om enkel en alleen hem niet te hoeven missen. Toen eenmaal Quinty achter mijn plan kwam, werd ze laaiend. Ze begon te schreeuwen, krijsen en schelden omdat ze vond dat ik een slechte vriendin was omdat ik volgens haar onze 10 jarige vriendschap zomaar achter me liet. Op dat moment zag ik pas in wat ik gedaan had, maar het was al te laat. Ze zeggen wel eens liefde maakt blind, nou het is jammer genoeg wel zo. En nu zit ik met deze kinderen opgeschept. Terwijl de enige meiden die ik mag en die zich mijn vriendinnen noemen, allemaal bij elkaar in een klas zitten.
‘Mandy mag ik een pen lenen? ‘ vraagt Dana. Mijn gedachten worden onderbroken. Geïrriteerd draai ik me om met mijn pen in mijn hand. Ik wil de pen recht op haar voorhoofd gooien, maar ik mis. De pen komt tegen haar oog aan. ‘Auw, vuile bitch.’ Ze rent het klaslokaal uit met haar hand op haar ene oog. De hele klas kijkt mijn aan. Ik hoor dat ze allemaal dingen naar me roepen, maar ik doe alsof het me niks kan schelen terwijl ik van binnen erg spijt heb van wat ik zonet gedaan heb. Ik pak mijn tas op en ren het klaslokaal uit, opzoek naar Dana.
‘gaat het?’ vraag ik haar als ik haar eenmaal heb gevonden in het meidentoilet. Ik blijf wachten op een antwoord, maar blijkbaar negeert ze me.’Sorry, het was niet mijn bedoeling.’zeg ik bijna onverstaanbaar. ‘Wat denk je wel niet? Dat je hier de koningin bent ofzo? Ik vond je zielig omdat je alleen was dus ik probeerde maar aardig te doen, maar jij bent gewoon het grootste arrogantste kutwijf!’gilt ze door het damestoilet. Ze heeft gelijk, waarom doe ik zo tegen haar terwijl zij poeslief tegen mij is? Waarom kan ik geen nieuwe mensen toelaten in me leven? Waarom hang ik altijd de stoere meid uit terwijl ik het allerliefst een gewoon meisje wil zijn, zoals de rest? Ik voel dat een traan langs mijn wang glijdt. ‘Het spijt me, echt waar!’Zeg ik snikkend. Ze blijft me aanstaren. Ik begin te huilen, want ik zie nou pas wat voor schade ik alweer aanricht. Ze pakt mijn hand en we lopen samen naar buiten.
Tips en Kritiek?
Doorgaan of niet? 
