Verloren vertrouwen
De negentienjarige Ilana wil door diverse nare ervaringen thuis niets meer van Nederland weten en dus pakt ze de trein naar Praag. Eenmaal daar blijkt het leven in de anonimiteit moeilijker dan gedacht. Al op de eerste avond weet ze niet meer waar ze naartoe moet en weet ze niet hoeveel ze voor de aantrekkelijke barman Jaron verborgen kan houden. Bovendien heeft ze het gevoel dat ze constant moet vluchten, zowel voor de mensen uit haar eigen omgeving als voor haarzelf.
Ilana
Langzaam mindert de trein vaart, we naderen een station, al lijkt het nog altijd alsof ik me in the middle of nowhere bevind. Ústí Nad Labem lees ik op het stationsbordje, maar het zegt me verder niets. De conductrice vertelt een onverstaanbaar verhaal in het Tsjechisch via de intercom, maak ik gok dat het iets te maken heeft met de reistijd. Nog geen minuut later word mijn vermoeden bevestigd: het is nog vijf kwartier rijden voor we in Praag zijn. Praag, de grote, magische stad. Praag, de stad met de duurste ham ter wereld. Praag, de stad waar ik per trein naartoe vlucht om mijn zinnen te verzetten en te ontsnappen aan de dagelijkse chaos. Ik voel een steek in maag als ik daaraan denk. Waarom ging alles zo vreselijk mis? Net als ik verder wil piekeren staat er een vrouw naast me. Ze is vrij stevig en heeft haar haar vastgebonden in een paardenstaart. Verder draagt kleding van de Tsjechische spoorwegen. Het lijkt er niet op dat ze plezier heeft in haar werk.
‘‘Tickets and your ID please’’, zegt ze op een botte en norse toon. Uit haar mond klinkt het meer als een bevel dan een vraag. Ik zoek mijn ticket in mijn reistas en het feit dat ze even moet wachten voordat ik deze gevonden heb irriteert haar mateloos. Ik overhandig haar het stukje papier en mijn legitimatiebewijs. Ze kijkt er even naar en kijkt vervolgens zo’n tien keer van de pasfoto naar mijn gezicht. Het lijkt net alsof deze mevrouw hoopt dat ik het document heb vervalst zodat ze op deze ontiegelijke rotdag even haar frustratie kwijt kan door een toeriste eruit te dumpen op een vervallen station. Helaas voor haar klopt alles en geeft ze het, zonder dankjewel of ook maar iets te zeggen, terug en richt ze zich op de bejaarde man voor mij.
Leuk geschreven! Ik ben je eerste volger!
Yay! Dankjewel!
Rond achten slaan de treindeuren open en stappen veel reizigers, inclusief ik, uit. De trein vervolgt haar reis naar Budapest en ik vervolg mijn reis richting het centrum. Het station is vrij modern en rijker dan ik voorbij heb zien komen tijdens mijn reis. Als ik het station uit loop moet ik even een paar keer knipperen. Dit is zo anders dan mijn eigen woonplaats, en het feit dat het inmiddels donker wordt versterkt de schoonheid van deze plek alleen maar. Het is bijna alsof het is gephotoshopped en ik kan werkelijk niet geloven dat dit echt is. Om eerlijk te zijn had ik mijn twijfels over deze plaats. Maar ik wou zo graag weg uit mijn dagelijkse leven. Praag was het goedkoopste en dus waagde ik de sprong.
Ondertussen sleep ik mijn hutkoffer achter me aan over de stenen. Eens in de zoveel tijd zit hij klem waardoor de vier kilometer die ik moet lopen nog zwaarder worden. Ik vloek, zowel op de bestrating als op mezelf. Waarom moest ik ook alweer alles meenemen? Was het echt zo van belang? Ik loop stug door en wanneer ik me eindelijk weer op de omgeving richt slaak ik een diepe zucht. Fijn. Verdwaald. Het enige wat ik zie zijn vervallen gebouwen en een drukke snelweg. Het staat in een gigantisch contrast met de mooie stad die ik een half uur geleden zag. Ik mis mijn telefoon, daarmee had ik makkelijk een hotspot op kunnen zoeken om de weg naar mijn hostel te vinden. Het was te riskant om het ding te behouden en dus heb ik hem gisteren in een meer gemietterd. Hopelijk neemt hij alle herrineringen gelijk mee naar de bodem en komen ze nooit meer bovendrijven. Ik weet dat dit vase hoop is, anders was ik nu niet zo in gedachten verzonken. Met veel moeite druk ik de gedachten weg naar waar ze horen en vervolg ik mijn dwaalroute.
Wauw mooie schrijfstijl, je hebt mijn interesse 
Dankjewel!
Als ik na heel lang lopen eindelijk bij een Irish pub aankom besluit ik binnen de weg te vragen. Het is er binnen erg gezellig. De lichten zijn gedimd en door de kaarsen wordt er sfeer aan de ruimte gegeven. Achter de bar staan een aantal goedlachse mannen en de tafels zijn gevuld met allerlei soorten drank. Eromheen hangt van alles wat. Stelletjes, oude mannen, jongeren, toeristen. Noem het op en je kunt het hier vinden. Nadat ik even heb rondgekeken tik ik de barman aan.
‘‘Excuse me, do you know where the youth hostel is?’’. Ik wijs de locatie aan op de kaart om mijn boodschap te verduidelijken. De barman schenkt eerst even een drankje voor zichzelf in en richt zich vervolgens tot mij.
‘‘Oh, poor young lady! You are at the other side of the city. If you want to get there it is at least two hours of walking. Apart from that, you look exhausted and the check-inn must be already closed. It’s eleven o’clock.’’ Shit. Shit. Shit! Ik zit hier in een vreemde stad, waar ik niemand ken, ik kom mijn hostel niet meer in en ik ben uitgeput. Het was een stom idee om helemaal in mijn eentje hierheen te gaan.
‘‘Miss, why don’t you have a drink first’’ zegt de barman. Hij zet een glas water voor me neer. Ik neem hem nu pas goed in me op. Hij is vrij lang en heeft rood haar. In zijn groene ogen staat een bepaalde twinkeling en zijn groene werkkleding staat hem net iets te goed. ‘Pub the Tiger’, staat er in witte letters op gedrukt. Hij is het type jongen die meiden snel in vertrouwen nemen, ook al heeft hij ook iets spannends en mysterieus over zich. Ik vraag me af wat hij hier doet, want hij ziet er niet uit alsof hij uit Praag komt. Ik onderdruk mijn nieuwsgierigheid en neem een slok water.
‘‘Thank you very much’’ zeg ik dankbaar. Hij knikt en neemt de bestellingen op van een aantal andere klanten die naast mij aan de bar staan. Tevreden nemen ze hun drankje naar hun tafel waar ze verder praten en lachen. Iedereen heeft het naar zijn of haar zin en ik zit er als contrast bij.
‘‘So, what’s your name?’’ vraagt hij.
‘‘I am Ilana’’ lieg ik. Even voel ik me schuldig. Ik lieg tegen een compleet vreemde jongen die hartstikke goed overkomt. Alleen langzamerhand heb ik geleerd dat er veel vriendelijk ogende mensen zijn die uiteindelijk geen goede bedoelingen blijken te hebben. En ook al is het slecht een naam, een naam kan lijden naar meer informatie over mij. En dat wil ik absoluut niet. Het is prioriteit om mijn echte identiteit voorlopig goed verborgen te houden.
‘‘Hello Ilianah, my name is Jaron’’ hij geeft me een hand.
Het valt me op dat je soms de leestekens aan het eind van een dialoog vergeet.
Spannend! Het doet me heel erg denken aan het verhaal dat ik schrijf, de hoofdpersoon is ook vertrokken naar het buitenland, met een ‘mysterieus verleden’ en wantrouwig. 
Wauw, ik vind dat je echt heel mooi schrijft! Dit ga ik volgen
Aaah je schrijft echt leuk! Nieuwe volger erbij (:
Leuk verhaal!
^Thanks allemaal! Na mijn introductie schrijf ik verder! Zal waarschijnlijk zaterdag zijn
Jaron
Ik kan mijn ogen niet van het meisje aan de bar af houden. Haar uiterlijk betovert me, zelfs al ziet ze er uitgeput uit en hangt haar lange bruine haar in slierten langs haar gezicht. Ilianah, ze is zeker geen Tsjechische. Maar waar zou ze vandaan komen en wat doet ze hier? Ik wil graag alles van haar weten, echter ben ik bang om haar af te schrikken dus laat ik haar even met rust en bedien ik de andere klanten. Een groep van jonge meisjes bestelt allemaal een biertje, en hoewel ik bijna zeker weet dat ze nog geen achttien zijn geef ik ze hun drankje. We hebben de inkomsten hier hard nodig en als ik op legitimatie zou gaan checken zouden we veel inkomsten mislopen. Bovendien denkt mijn baas, Alexej, toch alleen maar aan zijn portemonnee en maakt het hem totaal niet uit of minderjarigen aan de cola zitten of laveloos over een barkruk hangen omdat ze teveel hebben gedronken. Zelf vind ik dit absoluut niet goed, maar ik ben allang blij dat ik een baan heb en dus hou ik mijn mond erover. Een tijd lang kijk ik stiekem tussen het tappen door naar Ilianah. Ze weet duidelijk niet waar ze naartoe moet kijken en neemt steeds kleine slokjes van het glas water dat ik haar gegeven heb. Ik kijk op de klok. Het is kwart voor twee en Alexej doet de lichten in de pub aan. Tijd om te sluiten. Ik haal de glazen van de tafels en leg ze in de gootsteen die ik laat vollopen met water en afwasmiddel. Steeds meer mensen pakken hun jas en verlaten de ruimte. De vaste klanten zeggen me nog gedag en bedanken voor de gezelligheid. Allen lopen ze in groepjes om tevreden nog even na te praten over een geslaagde avond en er worden afspraken gemaakt voor de volgende keer dat ze elkaar zien. Dan zie ik ook Ilianah weglopen. In haar eentje. Ik baal dat ik niet met haar mee kan en vraag me bezorgd af waar ze de nacht door gaat brengen. Het liefste liet ik de troep hier liggen en rende ik in een rotvaart achter haar aan, maar dat kan niet. Alexej zou me nooit laten gaan. Ik concentreer me op de glazen als ik zijn zware stem achter mij hoor.
Ik volg!
up
up
Wanneer ga je verder schrijven?
upje?
up