Verhaal: Unbiological love - sparrow & knuf

Schrijfsels
#1
Wat vind je (tot nu toe) van dit verhaal?
  • Heel super, über goed
  • Heel goed
  • Goed
  • Gemiddeld
  • Wel oké
  • Niet mijn smaak
  • Slecht

0 stemmers

Heei Girlsceners!

Ik en sparrow hebben samen dit verhaal geschreven. Je kent haar misschien wel van haar verhaal Hart van ijs: www.forum.girlscene.nl/forum/schrijfsels/verhaal-hart-van-ijs-afgerond-292430.0.html. Of mij van mijn blog (www.janne4you.blogspot.com) of mijn gedichten en verhalen topic (http://forum.girlscene.nl/forum/schrijfsels/knufs-verhalen-en-gedichten-topic-300823.0.html).
We hopen dat jullie het leuk vinden!

• Opbouwende kritiek is altijd welkom! :slightly_smiling_face:
• Complimenten zijn ook altijd welkom! :slightly_smiling_face:
• Veel leesplezier! :slightly_smiling_face:

http://www.mijnalbum.nl/Foto-GFUHAD83.jpg

Synopsis
De 15-jarige Luna heeft een zorgeloos, gelukkig leventje. Dit verandert wanneer haar ouders haar vertellen dat ze haar ouders niet zijn. De moeilijke zoektocht begint. Zal ze haar ouders vinden?

Proloog
‘‘Lieve Luna, pas goed op jezelf,’’ fluistert Astrid in het oortje van de baby. Ze drukt de baby tegen haar aan en er lopen tranen over haar wangen.
‘‘Mevrouw de Wit,’’ zegt de verpleegster. ‘‘U moet het kindje nu toch echt aan mij geven.’’ Ze neemt het van Astrid over en maakt aanstalten om weg te gaan. ‘‘Mevrouw!’’ roept Astrid. De verpleegster kijkt haar vragend aan. Astrid haalt een schoenendoos uit haar tas en geeft het aan de verpleegster. ‘‘Wilt u het aan de ouders geven? Het is voor het kindje als het groter is.’’ De verpleegster neemt de doos aan en loopt gehaast weg. Astrid staart naar de grond, terwijl de tranen blijven stromen. Nu is haar kindje niet meer van haar. Ze staat op en loopt het gebouw uit. Als ze later thuis is, heeft ze problemen…

#2

OMG, ik scrollde naar beneden en ik zag NIKS! geen stukje of reactie of iets. Dat schokte mij heel erg:(. MORE

#3

Hier is het eerste stukje. Reacties zijn altijd welkom (tips/tops). Dit stukje is trouwens geschreven door mij, en het is niet een heel groot stukje. Hopelijk vinden jullie het wat. Veel leesplezier.

Hoofdstuk 1
“Luna, we moeten je iets vertellen,” zegt mijn moeder zachtjes. Ze legt haar handen op haar benen en kijkt me serieus aan.
“Lieverd, je moet niet vergeten dat we echt heel veel van je houden,” zegt ze. “Zeg het nou maar gewoon,” dring ik aan. Mijn ouders kijken elkaar ernstig aan en ik begin te merken dat er echt iets ergs aan de hand is.
“Wij zijn niet je echte ouders. We hebben je geadopteerd toen je nog een baby was omdat je ouders je niet konden verzorgen,” zegt mijn vader. Mijn ogen worden groot en ik weet even niet wat te zeggen.

“Waarom hebben jullie me dit nooit verteld?” vraag ik aarzelend. Ik staar naar mijn bordeaux rode All Stars en ik voel mijn ogen prikken.
“We vonden je te jong,” zegt mijn vader, of nee, zegt Mark. “Maar nu ben je oud genoeg om het te weten.”
De mensen die ik altijd papa en mama genoemd heb, met wie ik ruzie gehad maar ook heel veel plezier zijn mijn ouders helemaal niet. Ik heb dit echt nooit aan zien komen.

#4

Leuk stukje! Meerr!

#5

meer?

#6

Bedankt voor alle lieve reacties! :hugs: Voor de duidelijkheid; als ik post heb ik het geschreven en als demons_x post heeft zij het geschreven. Veel leesplezier! :slightly_smiling_face:

‘‘Luna, mogen we even binnenkomen?’’ vraagt Vanessa door de deur. Ik knik, maar ik besef dat ze dat natuurlijk niet kan zien. ‘‘Ja,’’ roep ik. Mark en Vanessa komen binnen, ik kijk ze vragend aan.
‘‘Toen we je gisteren vertelden over dat we je echte ouders niet zijn,’’ begint Mark. ‘‘We hebben een doos voor je met spullen van je als baby en andere dingen van je ouders gekregen, voor jou.’’ maakt Vanessa af. Nu pas zie ik dat ze een witte schoenendoos in haar handen heeft. Ik sta op van mijn bureaustoel, loop naar haar toe en pak de doos aan.
‘‘Wil je dat we weggaan?’’ vraagt Vanessa zacht. Ik knik. Ik wil liever even alleen zijn. Met trillende handen zet ik de doos op mijn lege bureau. Als ik de doos open zie meteen mijn geboortekaartje liggen. Die heb ik natuurlijk al vaker gezien en leg het zonder verder te bekijken naast me neer. Dan pak ik de slofjes uit de doos. Op het ene slofje staat I love Daddy en op het andere slofje staat I love Mommy. Ik krijg tranen in mijn ogen, maar knipper ze gauw weg. Ook ligt er een envelopje met fotootjes. Als ik ze bekijk zie ik vooral foto’s van mij als baby, op de achterkant staat steeds een datum en Luna. Maar ook twee pasfoto’s van een man en een vrouw. Op de achterkant staan de namen David de Wit en Astrid de Wit. Aandachtig kijk ik naar de foto’s. Zijn dit nou mijn ouders? Ze lijken wel op mij. Ik loop naar de spiegel en staar naar mijn spiegelbeeld. Mijn mond, ogen en neus lijken op die van mijn vader. Mijn haar op dat van mijn moeder. Snel loop ik terug naar mijn kamer en kijk nieuwsgierig verder in de doos, er ligt nog een envelop. Op de envelop staat in een mooi handschrift: Voor Luna. De envelop is niet dichtgeplakt, dus ik maak hem zo open. Er zit een kort briefje in, dat ik snel begin te lezen.

[i]Luna,

Ik kan niet voor je zorgen, en je vader al helemaal niet. Ik hoop dat je een goed leven hebt bij Mark en Vanessa.

Mama Astrid[/i]

David en Astrid zijn dus mijn ouders. Ik ben een beetje teleurgesteld over het briefje. Er staat nauwelijks iets in. Zou ze wel van me houden? En waarom kan mijn vader niet voor me zorgen? Ik wil er niet over nadenken, dus ik kijk verder in de doos, waar niet veel meer inzit. Een aantal kleertjes van mij als baby en een sleutelhanger. Ik bekijk het ijzeren plaatje waar Luna opgedrukt staat. Er zit ook nog een klein knuffeltje in, een beertje. Ik druk het tegen me aan. Dan neem me voor deze spullen voor altijd te bewaren. Opeens bedenk ik me dat ik op mijn verjaardag een fotolijst heb gekregen waar meerdere foto’s in kunnen. Als ik hem onder mijn bed vind zit hij onder het stof. Zo goed als het lukt stop ik de mooiste foto’s in de lijst en hang ik hem op. De knuffel zet ik op mijn bed. Na even twijfelen of ik hem niet kwijtraak hang ik de sleutelhanger aan mijn broek. De kleertjes vouw ik op en stop ik terug in de doos. Ik ga zitten en pak mijn telefoon.

#7

Upje
Ik post zo een stukje

#8

Suze, kan ik naar je toe komen? Ik moet je iets vertellen.

Ik kijk nog één keer naar het berichtje voordat ik op verzenden klik. Het lijkt net alsof er iets geweldigs gebeurd is, maar dat is er niet. Ik verwijder de tekst en begin weer te typen.

Suze, kan ik naar je toe komen? Ik ben achter iets vreselijks gekomen.

Ik klik op verzenden en doe mijn telefoon in de achterzak van mijn shortje.
“Mam, ik ga naar Suze,” zeg ik als ik mijn jas aan doe. “Ik bedoel Vanessa,” verbeter ik mezelf. Ik begin bijna te huilen maar ik probeer me groot te houden.
“Luna, alsjeblieft, we zijn nog steeds gewoon je ouders hoor,” zegt Mark en hij gaat naast Vanessa staan. Ik doe net of ik het niet hoor en ik loop de deur uit. Met een klap gooi ik hem dicht, zonder gedag te zeggen.

“Luna, wat is er gebeurd?” Suze opent te deur voordat ik aan kan bellen. Ik stap naar binnen en doe mijn jas uit.
“Ik vertel het je zo,” zeg ik als we samen de trap naar Suzes kamer op lopen. We gaan op haar bed zitten en Suze kijkt me nieuwsgierig aan.
“Mijn ouders hebben me gisteren verteld dat…” Ik staak mijn zin en Suze is onderhand verder naar voren gebogen.

#9

Uppie :slightly_smiling_face:

#10

MEEEERR

#11

“Dat ze eigenlijk mijn ouders helemaal niet zijn,” zeg ik zacht. Suze legt haar hand op mijn schouder en ik wrijf een traantje onder mijn oog vandaan. “Ik ben nog steeds in shock hiervan,” zeg ik.
“Ik snap het,” zegt Suze begripvol. Ik denk weer aan de doos met het briefje, de slofjes en vooral aan de foto’s.
“Mijn moeder heeft een briefje voor me achter gelaten, samen met wat foto’s en slofjes,” zeg ik. “Alleen je echte moeder?” Ik knik. Uit mijn broekzak haal ik een klein briefje en ik geef hem aan Suze.
“Dit is het briefje dat in de doos zat,” zeg ik. “Mijn moeder, en vooral mijn vader, kunnen niet voor me zorgen.”
Ik leg mijn hoofd in mijn handen en begin langzaam te snikken. “Weet je wat er met je moeder is?” vraagt Suze. Ik schud mijn hoofd
“Luun, als je echte ouders niet voor je kunnen zorgen dan is het toch juist fijn dat Vanessa en Mark je opgevoed hebben.” Suze loopt richting de badkamer en vult een glas water.
“Drink even wat,” zegt ze, en ik neem een klein slokje.

#12

Meeeer

Haha 1 april, nee sorry dom

#13

haha okee iets in me zegt dat knuf ook zin heeft om te posten dus ik post wel even de rest van wat ik geschreven heb. Sorry dat het een beetje een lang stukje is, maar dan kunnen jullie weer even vooruit :flushed:

“Het briefje in de doos was zo kort. Er stond alleen dat Mark en Vanessa voor me zouden gaan zorgen omdat zij dat niet konden. Meer niet,” zeg ik teleurgesteld.
“Ik denk dat het beter is als je er met je ouders over gaat praten.”
“Je bedoelt Mark en Vanessa,” verbeter ik haar eigenwijs. “En nee, ik ga niet met ze praten. Ze hebben gelogen dus ik ga ook niet meer met ze praten, dan gaan ze alleen nog maar meer leugens vertellen.”
“Luun, ze houden van je, anders zouden ze je nooit zo goed opgevoed hebben.” Ik schud mijn hoofd. “Nee, als ze van me houden hadden ze het al wel eerder verteld.” Mijn stem trilt en ik neem nog een slokje water.
“Probeer het dan gewoon, misschien kunnen ze je helpen om alles een beetje te begrijpen.” Suze geeft het briefje terug en in doe het terug in mijn broekzak.
“Ik weet het niet,” zeg ik onzeker.

“Bedankt Suze,” zeg ik als ik de voordeur uit loop. Suze geeft me nog een knuffel en ik stap op mijn fiets. Het is zachtjes aan het regenen en ik zet de capuchon van mijn vest op mijn hoofd.
Mijn lange, bruine haren zijn onderhand helemaal doorweekt en zo snel als ik kan fiets ik verder naar huis.

“Hoi Luna, was het leuk bij Suze?” Mijn moeder, of eigenlijk Vanessa, wil mijn jas aanpakken, maar ik hang hem eigenwijs zelf over stoel.
“Luna, alsjeblieft,” zegt Vanessa, maar gooi de deur achter me dicht. Zo snel als ik kan ren ik naar mijn kamer en ik pak mijn dagboek en een pen onder mijn kussen vandaan. Er valt gelijk een klein traantje op de pagina waarop ik hem open klap en de inkt loopt uit. Ik blader verder naar een bladzijde waar nog niets op staat en ik haal de dop van mijn pen af.

Lief dagboek,

Ik weet niet hoe ik dit moet opschrijven. Ik weet überhaupt niet wat ik moet doen, of zeggen tegen iemand. Mijn ouders, of eigenlijk Mark en Vanessa, zijn mijn ouders helemaal niet. Astrid en David zijn mijn ouders. Ze hebben me laten adopteren toen ik nog een baby was.
Mijn moeder heeft een doos voor me gevuld met mijn sokjes, foto’s en een briefje.

Ik pak het briefje uit mijn broekzak en lees het aandachtig. Ik begin het briefje over te schrijven in mijn dagboek.

Luna,

Ik kan niet voor je zorgen, en je vader al helemaal niet. Ik hoop dat je een goed leven hebt bij Mark en Vanessa.

Mama Astrid
Ik vind het echt verschrikkelijk om te weten dat ze eigenlijk helemaal mijn ouders niet zijn. Ik wil weten wie mijn echte ouders zijn. Ik wil weten hoe ze zijn, of ze aardig zijn en of ze me meteen herkennen als ik binnen kom lopen.

Het is nu ongeveer vijftien jaar geleden dat ze me voor het laatst gezien hebben. Misschien zijn ze me allang vergeten, en misschien heb ik wel een zusje, of een broertje. Dat lijkt me echt heel leuk, maar dan moet ik ze wel eerst zoeken.

Lief dagboek, ik hoop zo erg dat ik ze kan vinden

x Luna
Met een zucht klap ik mijn dagboek weer dicht. Ik schuif hem onder mijn kussen en ga liggen. Mijn gordijnen zitten al dicht en ik zet het nachtlampje op het kastje naast mijn bed uit.

#14

meeeerrrr :upside_down_face:

#15

Up

#16

upjee :cold_sweat:

#17

Up :upside_down_face:

#18

meerr

#19

up!

#20

Ik post vanavond een stukje. Leuk? :grinning: