Dit is mijn aller, aller, allereerste verhaal ooit :# (dus wees aub niet te gemeen ^,^)
Over de titel ben ik nog niet 100% zeker, maar sinds ik las (ik heb heel de schrijverstopic doorgelezen en wat verhalen op gs gelezen) dat het beter was om dan maar een tijdelijke titel te hebben. Dus, hier is het begin van mijn verhaal 
Kritiek is altijd welkom, als het maar aardig is 
Het was een bloed hete dag. De zomervakantie was nu al voor de helft voorbij, en Eveleen Anderson had nog geen reet uitgevoerd.
In plaats daarvan zat ze in de tuin op een stoel, met haar voeten in het zwembadje van haar kleine nichtje en met een boek in hand. En dat ritueel had ze de laatste twee weken elke dag opnieuw uitgevoerd, alleen met om de paar dagen een nieuw boek.
“Eve!” schreeuwde haar moeder vanuit het huis, waardoor ze haar hoofd richting het huis toe draaide. “Katie is aan de telefoon, ze vraagt zich af of je zin hebt om mee te gaan naar het strand?” Ze had daar geen zin in. Eve had Katie al sinds de schoolbel hun vakantie had ingeluid niet gesproken of iets van gehoord. De twee hadden een soort van knipperlichtrelatie. De ene keer waren ze elkaars beste vriendinnen en deden ze weken lang dingen samen. Maar dan gaat het licht plots uit, en kunnen ze elkaar niet luchten of zien. Niet dat ze ruzie hadden, maar de twee zijn precies elkaars tegenpolen.
Waar Katie met haar zeer lange blonde haren met elke jongen in bed lag, hield Eve het op dates die nooit werkten. Waar Katie in haar vrije tijd het allerliefst ging shoppen, ging Eve op haar nichtje van net 3 jaar oud passen en zwemmen. En zo kon ze nog wel een tijdje doorgaan met opsommen.
Maar soms konden ze een tussenweg vinden waarin ze samen naar, bijvoorbeeld nu, het strand konden gaan.
“Ik ben over een kwartiertje bij haar!” riep Eve naar binnen, waarna ze haar voeten één voor één uit het zwembadje haalde.
“Gaat Evie weg?” vroeg de kleine Amy vanuit het zwembad. Ze knikte met een kleine glimlach, waarna ze haar nichtje een kus op haar hoofd gaf en zei: “Tijd voor tante Eve om wat te gaan doen.”
Van ‘energievol iets doen’ kwam natuurlijk totaal niets. De twee dames lagen lang uitgerekt op hun strandlakens, vol in de zon. Misschien kwam er wel een klein tintje, ondanks dat Eve zich met factor 30 had ingesmeerd. Liever een bleke huid dan dat zij straks bij de oncoloog zat.
Ze veegde een restant van het zonnebrand van haar zwarte bikini af, waarna ze maar interesse in Katie ging tonen. Sinds ze op het strand waren aangekomen hing er een dodelijke en onaangename stilte.
“Wat heb je tot nu toe gedaan?” vroeg Eve, terwijl ze een bruine lok haar uit haar gezicht veegde. “Vooral gedatet. Ken je die jongen die in de snackbar werkt?” Ze knikte, en draaide haar hoofd naar Katie toe zodra ze door had dat ze waarschijnlijk haar ogen dicht had.
“Hebben jullie het bed al gedeeld?” vroeg Eve lachend, en snel schoten Katie’s ogen open en kwam ze recht op te zitten. Eve duwde zichzelf omhoog, en keek naar haar vriendin.
Had ze iets verkeerd gezegd? Eve vroeg dit soort vragen altijd. Echt altijd. En Katie had er nog nooit zo op gereageerd.
“Had ik dat niet mogen vragen?” Katie schudde kort haar hoofd, gevolgd door een glimlach.
“Nee, nee, nee. Dat is het niet. Het is gewoon, we zijn nog niet zo ver gekomen.”
Eve schoot in een harde lach, gevolgd door een slappe lach. Ze draaide naar haar buik en begroef haar gezicht in haar strandlaken.
Katie McCoulach had een jongen niet het bed ingekregen. Dat was iets nieuws.
Op de Universiteit stond Katie er bekend om. Wilde je je maagdelijkheid verliezen? Bel Katie! Deze negentienjarige is klaar voor alles. Als het maar een condoom om heeft.
“Houdt op met lachen Eveleen! Het is niet leuk! Het enige wat die jongen wilt doen is naar de bioscoop, uit eten, knuffelen en dan naar huis gaan. We hebben nog niets een gezoend, zelfs niet toen ik dat groene shirtje aan had. Weetje wel, dat shirtje waarin me decolleté zo goed uitkomt?!?”
Eve kon niet stoppen met lachen, de slappe lach nam haar zo erg over dat het haar misschien wel fataal kon worden.
Iets wat haar wel echt fataal kon worden was de bal die op zeer hoge snelheid op haar rug landde. Eve schreeuwde het uit, gevolgd door een serie van scheldwoorden.
“Gaat het?” vroeg een onbekende stem.
Wanneer ze klaar was met vloeken duwde ze haarzelf voorzichtig met haar ellebogen omhoog.
“Ja, ja. Misschien een gebroken rug, dat is alles.” zei ze met een zacht stemmetje.
Langzaam draaide ze om en keek langs de zon omhoog naar de stem. De stem had nu een gezicht. En een lichaam. Het begon met een blauwe zwembroek, gevolgd door een net doorkomende sixpack en gespierde armen. Nog blondere haren als die neppe van Katie en zee blauwe ogen. Misschien was hij wel een model. Als Eve een modellenbureau had, stond hij op nummer één.
Hij stak zijn hand uit, en Eve nam hem aan waardoor ze in een razendsnelle tempo om haar voeten stond.
“Het spijt me echt.” zei de jongen nadat hij haar omhoog had geholpen en de bal van het zand af had afgepakt.
“Ik heb niks, dus het is goed hoor.” Subtiel ging ze met haar hand naar haar rug en veegde het overtollige zand weg. De jongen liet zijn witte tanden in een brede glimlach zien en stak opnieuw zijn hand uit.
“Laten we opnieuw beginnen. Ik ben Tyler.” Ze pakte zijn hand vast, en schudde hem.
“Eve. Eveleen. Zeg maar Eve.”
“Oké, Eve. Ik zal het goedmaken. Vanavond is hier een feest. Zie ik je hier? 10 uur?” vroeg hij nadat hij haar hand had losgelaten.
Ze kon geen nee zeggen. Dit was toch iets waar alle meisjes naar uitkeken? Een jongen die haar nog een keer wilde zien, een jongen die interesse in haar toonde. Ook al had hij haar een enorm pijnlijke en brandende rug veroorzaakt. Even keek ze naar Katie, die de enorme grijns niet van haar lippen af kon slaan en haar oordeel liet luidde: “Als ik maar ook mag komen. Dan heb je een geweldig feest.”
Tyler liet een lach uit zijn stembanden ontsnappen en zei natuurlijk ja, want geen man kon Katie weerstaan. Behalve de jongen van de snackbar, dat was een uitzondering.
Ook Eve ging en kon geen nee zeggen. 1) Tyler was een prachtige man en 2) iets trok haar naar hem toe en dan heeft ze het niet over zijn spieren of ogen. Er was iets anders dat de interesse in Tyler aantrok en ze was er bijna zeker van dat ze daar vanavond haar antwoord op zou krijgen. Dat zou haar plan voor vanavond in ieder geval zijn.
“Oké, tot vanavond.” zei ze met een glimlachje, waarna de twee dames naar huis racete voor een avond waar ze beiden grote behoefte aan hadden.