Nieuw stukje! Nogal huge :’)
------------------------------------------------------------------------------------
Lucy
Mijn ogen dwaalde af – alweer. Concentratie had ik niet, zelfs niet voor geschiedenis. Het was nog wel mijn beste vak en ik kon mijn aandacht er niet bijhouden. Hoe kon ik in godsnaam dat arme kind iets bijspijkeren als ik het zelf niet eens meer wist. Weekend, waar was je als ik je écht een keer nodig had?
“Ik denk dat je het wel snapt. Goed leren, moet ik nog een schema voor je maken? Voor wanneer je de stof moet kennen enzo?” Yvonne – mijn tutorkind – schudde haar hoofd en ze glimlachte even zachtjes. “Oké, heb je de planner nog? Volgende week moet je paragraaf drie punt vier kennen. Ik neem de snoepjes mee als beloning.” Ik wiebelde even grijnzend met mijn wenkbrauwen en schoof mijn boeken toen in mijn tas. Het was mijn ‘baantje’ op de maandag en woensdag, direct na mijn lessen gaf ik een uurtje bijles aan Yvonne op de woensdag. De school betaalde me 15 euro per les, ik gaf twee lessen per week, aan Yvonne en Emily. Emily was een stuk leergieriger dan Yvonne was gebleken, dus bij Yvonne had ik als tactiek om de week snoepjes als ze goed de stof beheerste. Haar punten waren omhoog gegaan, haar gemiddelde was nu ongeveer een 6.4, een hele verbetering met de 4.1 die ze hiervoor had. Achten haalde ze weer, gelukkig voor mij. Nog meer steunlessen aan haar en ik werd echt gek, deze periode was bijna afgelopen en de steunlessen dus ook. “Tot volgende week, Yv! Vergeet niet te leren hè, de repetitie is al bijna. We gaan voor die acht, minstens.” Ik grinnikte even. Dit was toch meer bittere ernst geworden dat ze die acht zou gaan halen, na vijf steunlessen voor deze toets en een hele planner voor haar alleen. Ik gaf al mijn aandacht aan haar. Emily had dan wel dezelfde planner, haar proeftoets had ze al gemaakt en ik had ‘m al nagekeken. Haar cijfer was nu een 8.3, waar ik ontzettend trots op was.
“Zie je volgende week, Lucy! Waar spreken we af?” vroeg Yvonne en pakte haar tas van de tafel af. Ze hing ‘m om haar schouder en keek me nieuwsgierig aan.
“Vaste plek, vaste tijd. Tien over drie in de aula dus.” Ik glimlachte naar haar en ze knikte naar me. “Doeg doeg!” Snel vluchtte ik zelf ook het muffe klaslokaal uit, en trok een sprint naar de aula. Onderweg keek ik op mijn horloge. Tien over vier, om half vijf waren de laatste klassen uit. Onder andere de klas waar mijn zusje in zat. Snel graaide ik naar mijn iPhone en smste haar. ‘Ik wacht op je oké? We moeten langs papa remember? XO’. Al smsend zocht ik naar een tafel, maar de aula was weer eens bekend vol. Achter in zag ik nog een plekje en ik liep er naartoe. Ik nam plaats en legde mijn iPhone op tafel, krabte even op mijn voorhoofd en bekeek toen de aula. Zelfs om dit tijdstip was het nog druk – waarschijnlijk leerlingen die hier hun huiswerk deden. Voor me zat een jongen. Even liet ik mijn blik over hem glijden, en kwam toen al snel tot de conclusie dat hij zeker niet verkeerd was. Absoluut niet.
“Hoi!” Oh God. Hij praatte. Nadenken, Luus, denk na. Niks ernstigs. Anders was jij het gesprek wel begonnen, toch?! Hij ontblootte zijn tanden en een perfect, witte glimlach werd zichtbaar. Ik dwong mezelf om terug te praten – niet te staren, wie weet ging ik nog wel kwijlen. Mijn gezonde verstand inzetten nu. “Hé,” stamelde ik. Ik beet even verward op mijn onderlip en richtte mijn blik weer op mijn iPhone waar ik naar graaide. Kende iemand deze verschijning? Was hij nieuw? Ik ontgrendelde mijn telefoon. 16.19, nog elf minuten. Ik zuchtte even en leunde een beetje onderuit. In mijn ooghoeken zag ik hem naar me grijnzen. Ik keek even op van mijn telefoon en fronste mijn wenkbrauwen.
“Sorry,” zei hij nog steeds grijnzend. Ik wierp hem een vragende blik. “Je… Laat maar.” Ik kon het niet laten, ik grinnikte even door zijn opmerking. Meneertje interessant. Ik wiebelde even met mijn wenkbrauwen en boog naar voren, leunde met mijn onderarmen op de tafel en keek hem nieuwsgierig aan.
“Nu wil ik het weten ook.”
“Het doet er niet toe.” Hij grijnsde weer naar me en haalde een hand door zijn haren heen. Geïnteresseerd keek ik toe – goed, ik verklaarde mezelf nu echt voor gek. Was mijn gedrag… normaal? Nope. Not at all. Ik ging er mee stoppen ook. Hierbij beloofde ik mezelf, Lucy Heather Smith, dat ik niet het typisch vijftien jarige meisje ging uithangen. Mezelf laten afleiden door iemands uiterlijk, hoe durfde ik.
“Echt niet? Ben ik dan zo hilarisch dat je opeens gaat lachen? Ik mag hopen van niet zeg,” grinnikte ik, haalde het elastiekje dat om mijn pols zat van mijn pols af, en bond mijn haren in een staart.
“Nee, sorry. Ik dacht dat je iemand anders was, maar ik geloof van niet. Tyler.” Iemand anders? Moest ik dat zien als een belediging? Hmm.
“Lucy. Ben je nieuw?” ‘Tyler’ knikte naar me. “Oké. Welke klas?”
“Zo zo, nieuwsgierig hoor.” Hij begon te lachen naar me en leunde onderuit. Hij vouwde zijn armen over elkaar heen, en nu pas zag ik zijn spierballen. Jezus. “Maar om je vraag te beantwoorden, Lucy: H5A.” Hij was dus nieuw, en ik kende verder ook geen mensen uit H5A. Ik pijnigde even mijn hersens. Nee, het was dan ook pas de week na de vakantie, maar ik had geen bekende zitten in H5A.
“O, oké. Bij wie zit je in de klas allemaal?”
“Zeg, is dit een kruisverhoor ofzo?!” Weer begon hij hardop te lachen. Ik fronste even licht mijn wenkbrauwen en leunde weer naar achteren toe.
“Nee… ik ben gewoon nieuwsgierig.” De aula overstroomde opeens met leerlingen, en ik wierp een blik op de tijd die op mijn telefoon stond aangegeven. 16.31, hè hè.
“Luus!” hoorde ik mijn zusje al roepen en ik stond moeizaam op. Ik zwaaide even met een kleine glimlach naar Tyler en mompelde ‘doei’, hopend dat hij het nog zou verstaan. Ik keerde me om voor ik zijn reactie kon horen en liep naar mijn zusje toe. “Naar pap toe? Zeg, met wie zat jij daar nou?”
“Met niemand. En ja, opschieten. Hij wacht al.”
