[Verhaal] 'Stuck in minds'

Schrijfsels
#1

Hey allemaal!
Ik heb me al een aardig tijdje verdiept in het schrijven van verhalen. Het is een soort hobby geworden, een bezigheid voor regenachtige dagen. Ik ben bezig met een aardig ‘spannend’ verhaal.
Ik hoop dat het jullie wat lijkt, en ik het voor jullie kan schrijven. Ik zal wel het verhaal iets inkorten, omdat mijn verhaal zo’n 200 bladzijdes lang is!

Inleiding
Charlie is een goed verzorgde jongen van 17. Hij is net klaar met de Middelbare school en gaat gelijk door naar de universiteit om een studie te volgen als Psychiater.
Hij heeft een knus appartement gevonden, récht tegenover de universiteit waar hij heen gaat.
Na wat zeuren bij zijn ouders, mag hij er dan eindelijk wonen. Dit is waar hij naartoe leefde.
Hij verblijft in het appartement, alleen. Zijn twee beste vrienden wonen in het zelfde gebouw.
Na zijn eerste dag op de universiteit, is hij het al helemaal zat. Niemand is beleefd tegen hem.
Op een dag vindt hij in zijn appartement een brief zonder een enkele naam erop. Er staat alleen wat tekst op, met de hand geschreven.
Na het lezen van die brief, veranderde alles.
Charlie voelt zich anders, en hij denkt anders. Hij wordt aangevallen door een totaal onbekende jongen/man en stemmen beginnen tegen hem te schreeuwen.
Hij vertelt niemand iets. Zelfs zijn twee beste vrienden niet, die nu toch wel nerveus worden als ze de krassen en wonden op zijn armen en gezicht zien.
Charlie is het zat en gaat op zoek naar de gene die de brief geschreven heeft. Op zijn weg vindt hij onbekende mensen, die aardig tegen hem doen, en nog meer brieven van hetzelfde persoon.
Kan Charlie de druk aan? Waarom hoort hij vreemde stemmen? En waarom zit er iemand achter hem aan?

Oke, dat was een aardig stukje inleiding… haha.
Ik wilde jullie het gewoon even allemaal wat duidelijker maken door een wat groter stuk te schrijven.
Ik hoop dat jullie geïnteresseerd zijn!
Zodra er iemand reageert, begin ik gelijk met het schrijven!

Love,

http://data.whicdn.com/images/66251668/large.jpg

#2

klinkt interessant, ik volg! (:

#3

Dit is een begin, nog geen hoofdstuk. Het begint namelijk met een brief.
Het is een vrij lange brief, dus ik begin maar met de helft van de brief. enjoy!
Oh ja, dit lijkt een heel stuk tekst, maar het valt behoorlijk mee hoor :flushed:

[i]2010
Leven. Het kan gemakkelijk zijn, of juist totaal niet.
Je kunt van alles doen in het leven, zoals: reizen, schrijven, vrienden maken en exotisch eten uitproberen.
Het is niet eens moeilijk. Je koopt een vliegticket online, en vliegt naar Australië. Je pakt een pen en papier uit je bureaulade en schrijft alles dat in je opkomt op. Je loopt naar iemand toe en stelt je voor. Je reist naar een ver land waar je met geld wat te snaaien koopt.
Klaar. Dromen vervult.
Was dat niet makkelijk?
Maar wat nou als het niet lukt, om wat voor reden dan ook. Geen geld bijvoorbeeld.
Je kunt geen ticket kopen, en kan dus ook niet vliegen. Je hebt geen geld voor een simpele pen en papier, en waarschijnlijk ook niet voor een bureau met lades. En je kunt geen exotisch voedsel kopen als je er niet eerst heen kunt vliegen.
Vrienden maken, dat kan wel toch?
Daar hoef je uiteraard geen geld voor te hebben.
Het enige wat je hoeft te doen is naar iemand toe lopen, diegene begroetten, een gesprek aan knopen en misschien later wel afspreken.
Een vriend is iemand die je steunt in moeilijkere tijden. Die je helpt wanneer jij het niet meer ziet zitten. Die je opvrolijkt en die je geheimen bewaart, voor het leven.
Helaas heeft niet iedereen de kracht om zichzelf naar een willekeurig persoon toe te sleuren en zomaar een gesprek te beginnen. Ook al is het alleen ‘Goedemorgen’ of ‘Dag’.
De wereld veranderd, de mensen ook.
Het gaat steeds moeilijker om mensen te leren kennen. Het enige wat zij doen, is hun kin omhoog steken en weer verder wandelen.
Onbeschoft, verwaand en soms ook wel bevreesd. Dat kan overigens door jezelf komen.
De mensen veranderen, maar jij ook. Je wordt een hangjong, die speeltuinen in brand steekt en oudere mensen uitscheld. Je loopt achter je ‘vrienden’ aan. Je kunt ze geen geheimen vertellen, dat zal hun waarschijnlijk niks interesseren.
Je bent in hun val gelokt.
Dat, mijn beste lezer, is het leven.
Er zijn twee kanten: De goede kant en de slechte kant.
Bij de goede kant ben je misschien wel getrouwd, heb je kinderen, en een grote familie. Je hebt genoeg geld om een groot huis te kopen en je kinderen een goede opleiding te garanderen. Je leeft gelukkig en sterft vredig. Dat is maar een voorbeeld van ‘de goede kant’. Je kunt ook gelukkig zijn als je niks hebt. Het ligt allemaal aan jezelf.
Bij de slechte kant ben je misschien ook wel getrouwd, maar ben je op een slecht pad. Drugs, alcohol en sigaretten verwoesten je leven langzaam. Van binnen en van buiten.
Je kunt ook helemaal niet gelukkig zijn. Je bent depressief en het enige wat je wilt is het gestolen pistool uit je gestolen rugzak, met wel 5 binnen vakken, halen en jezelf neerschieten.
Het ergste van allemaal, is beide kanten hebben. Of een deel van elke kant.
En dan bedoel ik: Aardig, sociaal, depressief, angstig voor de wereld, gelukkig met echte vrienden, ongelukkig als je alleen bent.
Dit aspect komt zo vaak voor, terwijl bijna niemand ervan af weet.
‘Zie je dat meisje daar? Man, wat is zij mager. Le-lijk.’
Misschien heeft dat meisje wel Anorexia Nervosa, een stem in haar hoofd die haar niet laat eten.
‘Zie je die jongen daar? Hij heeft allemaal krassen op zijn arm.’
Misschien heeft die jongen wel gevochten met zichzelf. Of tégen zichzelf.
Niemand snapt de stille mensen van tegenwoordig meer. Ze vinden dat ze zich aanstellen.
Oh ja, aanstellen? Misschien, springt die jongen of dat meisje straks nog voor de trein van half 5.
Is dat aanstellen? Nee hé?

  • Deel 1 van ‘‘begin’’ brief -

[/i]

Ik plak gelijk het 2e deel van de brief er achteraan! Anders snap je er vast vrij weinig van…

#4

[i]Het spijt me trouwens, dat ik me niet heb voorgesteld.
Ik ben een jongen van 19 jaar. Er klopt iets niet met me, dat zeggen de psychiaters dan.
Ze beschrijven me als een depressieve jongen die achtervolgd wordt door stemmen.
Ha, daar klopt wel degelijk iets van.
Ik zie dingen, die andere mensen niet zien. Ik zie geweldige mensen die aardig tegen me doen.
Zo is er ook een persoon, die me wilt vermoorden. Ik zag hem voor het eerst bij de bushalte. Hij viel me aan. Poging to moord.
Daarna verdween hij, voor een maand. Hij kwam terug, maar ik versloeg hem.
Mensen om me heen wisten niet waarom ik opeens wonden had op mijn gezicht en lichaam.
Ik vertelde aan niemand wat. Alleen aan een paar beste vrienden.
Nou heeft hij me te pakken. Op dit moment. Wanneer ik dit schrijf.
Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat hij me nu echt gaat vermoorden.
Eerlijk gezegd weet ik totaal niet waarom hij dit wilt doen. Hij is toch gelukkig?
Ik ben waarschijnlijk niet goed genoeg voor deze wereld. Ik pas nergens perfect bij.
Wel was ik enorm blij toen ik uit huis ging. Een appartementje voor mezelf.
Een prachtige vriendin aan mijn zijde, en andere goede vrienden.
Maar toen ik een brief op de grond vond van ene Christopher, veranderde alles.
Hij kwam.
Zij kwamen.
Vrienden waren bezorgd.
Nu is het tijd. Hij beukt tegen mijn muren, ik moet maar eens gaan.
Ik hoop dat je sterk genoeg bent. Hij doet het zelfde met jou, als hij met mij deed.
Of… gaat doen.
Ik denk dat ik al mijn vertrouwen maar op jou moet gooien. Kun je de druk aan?
Ik kon het niet.
Maar wees niet bang, wees dapper. Sterk.

Ik kijk op je neer.

  • Louis Marco Graven. [/i]

Brief 00

  • Louis Marco Graven.
    Woonkamer.[/b]

Het echte verhaal komt eraan! Het nadeel is, dat ik het verhaal al geschreven heb en de stukjes aardig lang zijn… Ik doe mijn uiterste best dat te voorkomen!

:kissing:

#5

Ik vind je inleiding erg goed geschreven, en natuurlijk de rest ook.
Ik ben benieuwd! :heart:

#6

Dankjewel :slightly_smiling_face: <3

#7

wowow, klinkt goed! precies het soort verhaal dat ik leuk vind! (en ik heb ook geen moeite met lange stukjes hoor, haha :wink:)
post maar snel verder :grinning: - het duurt meestal even voordat je meer lezers hebt als je nieuw bent -.

#8

Dankjewel!! Ja ik ben ook echt gek op dit soort ‘thema’s’. Ja klopt wel…
Ik ga gelijk verder :flushed:

#9

1
14-08-2013
Er was een soort van vreselijke stilte in mijn huis toen ik vertelde dat ik mezelf oud genoeg vond om naar de universiteit te verhuizen.
Ik ben net 17 geworden, en van school af. Eindelijk kan ik dan gaan studeren om een psychiater te worden. Iets wat ik al wilde toen ik nog maar 1 meter 62 was.
Dat was dus… zo’n 5 jaar geleden. Ja, een jongensdroom.
‘Ik ben er klaar voor, dit is wat ik wil.’ Dat kwam er zelfverzekerd uit.
Mijn vader zat op zijn favoriete stoel met de krant van zaterdag en een kop koffie, mijn moeder stond te stofzuigen en mijn broer van 19 zat achter zijn Iphone toen ik vertelde dat dit is wat ik wilde. Iedereen keek gelijk op. Het suizende geluid van de stofzuiger stopte en ik hoorde dat de krant langzaam werd dichtgevouwen.
Dat voorspelt niks goeds, dacht ik. Ik staarde naar mijn voeten en probeerde hun verwarde blikken te negeren.
‘Jongen,’ begon mijn vader. ‘Is dat wel een goed idee?’
Ik tilde langzaam mijn hoofd weer op en keek net langs hem heen. ‘Ja, hoezo niet?’
‘Lieverd, je bent nog maar net een weekje 17.’ De bezorgde moeder.
Ik hield mijn moeizame zucht in. ’17 jaar is toch een mooie leeftijd?’ ik merkte op dat ik tot nu toe alleen nog maar vragen stelde. ‘En de universiteit ligt met de auto maar zo’n 2 uur hier vandaan. Dat valt reuze mee.’
‘Je kunt ook met de trein…’ Zei mijn vader. Hij keek me nogal ernstig aan.
Ik streek mijn blouse recht en staarde weer naar de grond. ‘De trein gaat veel geld kosten, en het is een gedoe.’
‘Zelfs Michael is het huis nog niet uit en hij is nog maar 19.’ Mijn moeder wenkte met haar hand naar Michael die me vanachter zijn mobiel zat aan te staren.
‘Ik heb het niet nodig ouders. Zolang ik mijn eten en internet niet zelf hoef te betalen, vind ik het allemaal prima. Hij is er klaar voor, dat zien jullie toch?’
Wat was ik blij met hem. Meestal niet, maar vandaag was het een uitzondering.
Mijn moeder kijkt me bezorgd aan, zoals altijd. ‘Wat als je zonder geld komt te zitten? Hoeveel heb je eigenlijk?’
‘Laatst had ik nog zo’n tienduizend. Dat is toch wel genoeg?’ Ik probeerde een trotse grijns te onderdrukken. Ik werk bij een makelaar. Ik verdien enorm veel, en ik koop amper wat. En als ik wat koop, is het een cadeau voor iemand. Dát, is goed om gaan met geld.
‘Ik heb hier voor gespaard, mam.’
‘Charlie,’ begon mijn vader. ‘Ik denk dat je nog een jaar moet wachten.’
Ik verstarde. ‘Waarom?’
‘Je bent te jong.’
‘Nou ik gedraag me van ons allemaal het meest volwassenen hier.’ Oei, dat kwam er botter uit dan ik meende.
‘Dat lijkt er niet op, jongenman.’ Mijn vader begon kwaad te worden. Zijn onderlip begint dan te trillen. Merkwaardig.
‘Kom op, jullie hoeven dan sowieso een mond minder te voeren.’
‘Ik wil dat je er nu over op houdt Charlie.’
Mijn moeder zette de stofzuiger weer aan, mijn vader vouwde zijn krant weer open en mijn broer staarde me nog steeds aan.
Ik zuchtte en keek hem aan. Hij knikte. Hij zou het voor me regelen.
Ik knik terug en loop naar boven.
Vanavond zou ik nog een poging doen. En als dat niet lukt, morgen.
Ik strompel naar mijn kamer en plof neer op mijn bed.