[verhaal] Stranger

[Piet1]

Hi, deze verhaallijn spookt al een tijdje rond in mijn gedachte. Dus vandaar dit verhaal. Ik hoop dat jullie me een beetje kunnen motiveren om door te schrijven. Tips en spellingsfouten zijn altijd welkom

Intro

Samantha is een sprinter, wekelijks gaat ze met haar vriendin Dana naar de athletiekbaan om even een uurtje te trainen. En heel belangrijk, om even de jongens van de training ervoor te spotten. Maar Sam en Daan zijn niet de enige die aan spotten doen. Een Man, die tot Dé Man wordt gedoopt nodigt Sam en Daan uit voor een bijeenkomst. Sam wordt gekozen en meegesleurd in een gestoord psychisch experiment. Hiervoor krijgt sam een andere identiteit, twee extreem knappe ‘broers’ en een keiharde training. Wie kan ze ervan overtuigen dat ze de geliefde of gevreesde vampier is?

Proloog
Het meisje in de spiegel staart me aan. Wie is zij? Wie ben ik? hoe konden wij ooit een zijn? Hoe zijn we uitelkaar gegaan? Is het meisje dat ik zie, een beest in de huid van een mooie meid. Of is het een mooi meisje die zichzelf in de huid van een monster heeft gevrongen. Ik kijk naar haar golvende haren, haar perfectheid. Haar spieren gespannen onder haar huid. Ze is ongetwijfelt sterk. Ze is snel, snel als hardloper, snel in reageren. Ze is mooi, mooi als een model. Ze is fake, is ze een actrice? Ze ruikt heerlijk, ze lijkt een engel maar is een duivel. Ze is perfect. Ze is wat ze willen dat ze is. Ze is een vampier.
Maar wie ben ik nog? En waarom kan ik zo verschillen van mijn spiegelbeeld.

[Piet1]

hoofdstuk 1

‘Dat meen je niet?!’ riep ik iets te hard tegen Dana. Waarop de andere meiden op de atletiekbaan geërgerd onze kant op kijken.
‘Nee serieus Daan hoe kun je?’ Ze kijkt me glunderend aan. Dit is natuurlijk weer typisch Dana. ‘OMG,’ riep ik, dit keer wel wat zachter. ‘Het was zo, zo,’ ze kijkt bedenkelijk langs me heen. De blik komt in haar ogen, die blik prikkelt mijn reflexen. Meteen draai ik me om, een glimlach verschijnt op mijn gezicht, subtiel doe ik mijn haar goed.
Met mijn ogen volg ik de perfecte bewegingen. Op de gezichten moet je niet letten, nog niet, daar kom je na een tijdje we achter. Het gras van het middenveld kietelt onder mijn kuiten. Ze gaan het laatste rechte stuk op. Samen met Dana tellen we zacht af 8, 7, 6 ze knijpt in mijn hand.
Jack, 18, gespierd, lang, bruin haar loopt vooraan naast Seb, 18, met de mooiste ogen ooit, lang, gespierd, blond en ik was ervan overtuigd dat hij vandaag de 400 meter sprint zou winnen. 3, 2, ‘Het is goed dat jullie vandaag allemaal op tijd zijn,’ ik schrik op. Op de een of andere manier weet onze coach altijd ineens, voor, naast of achter je te staan waardoor je je helemaal kapot schrikt. En in dit geval de finish mist van de laatste weddenschap van het seizoen.
‘Hup opstaan, dat de zon eens een keer schijnt betekent niet dat we niet aan de bak gaan vandaag.’ Achter de coach lopen Jack, Seb en de rest heen en weer voor een koeling down. En aan de manier van lopen was duidelijk te zien wie de winnaar is.
‘Vandaag komt er iemand kijken. Laat je dus van je beste kant zien. De kans is klein dat hij een van jullie zijn kaartje mee geeft, maar wil je een kans maken moet je op de volgende dingen letten.’
Ik verwacht de oude vertrouwde preek, dus fluister ik tegen Dana. ‘Wat voor een ijsje wil je?’ Dat is de deal, de verliezer betaalt het ijs na de training.
‘Ten eerste let je op je uithoudingsvermogen en nog belangrijker je doorzettingsvermogen. Deze man let voornamelijk op ademhaling, hij schijnt je al af te keuren als je lang staat uit te hijgen.’ Oké ik geef toe die is nieuw. ‘Naast snelheid en uithoudingsvermogen is kracht belangrijk. Tot slot had hij het ook over elegantie en schoonheid.’ Oké niet de standaard preek dus. ‘Creep,’ fluistert Dana terug, ‘oh, en een raketje.’
‘Om te beginnen drie rondjes inlopen,’ zegt de coach.
Dana en ik rennen meteen de baan op. Recht op de vorige groep af, ‘gefeliciteerd Jack!’ roept Dana terwijl we ze voorbij lopen. Jack draait zich verbaast om en rent naar ons toe. Mijn hart maakt een sprongetje als Seb hem volgt. Ze komen naast ons lopen. ‘Gracias,’ hij glimlacht en ik snap wel wat Dana bedoelt met “die geweldige lach”. ‘En volgend jaar weer in de selectie?’ hij lijkt oprecht nieuwsgierig. ‘Ja natuurlijk,’ zegt Seb nog voor Dana haar mond ook maar open kon doen. Ik kijk hem verbaasd aan, zo natuurlijk was het niet, de selecties op onze vereniging stonden bekend als killing. ‘Jullie zijn snel, vraag maar aan Jack die kent jullie tijden en manier van lopen uit zijn hoofd.’ Net voordat Seb het op een lopen zet, zweer ik dat hij naar me knipoogde. ‘HEY,’ schreeuwde Jack en sprint zijn vriend achterna.
‘Ze houden ons dus blijkbaar in de gaten Daantje.’ We lopen inmiddels de verste bocht in waar een man met een verrekijker ons aan staat te staren. ‘Even mooi doen Sammy’, Dana gooit theatraal haar haar over haar schouder en rent heupwiegend, voor zover dat kan, verder. Ik volg haar voorbeeld en kijk over mijn schouder. De man heeft zijn blonde haar in een knotje gedaan, boven zijn beige broek heeft hij een zwart leren jasje.
De tweede keer dat ik langs “de man” lopen valt het me op dat hij naast zijn verrekijker ook een notitieboekje heeft, waarin hij ijverig schrijft. Meestal wachten dat soort mensen daarmee tot na het inlopen. Dit was duidelijk een geval apart.
De training verliep zoals gewoonlijk, rennen, lachen en klagen over dat kuiltje in de baan die ze toch echt een keer moeten maken. Alleen leek iedereen dit keer uitzonderlijk z’n best te doen, al helemaal als je bedenkt dat dit niet alleen de laatste training is, maar dat het ook nog eens te warm voor woorden is. Zelf leek ik wel een beest vandaag, ik wil nou eenmaal graag winnen. “De man” die door Hannah officieel tot “Dé Man” was gedoopt had er vast aan bijgedragen. Er was iets aan hem, wat zocht hij hier? Waarom hier? Wat was zijn plan? En was er een van ons goed genoeg?

[Piet1]

‘Meiden, ik vind dat jullie goed gewerkt hebben vandaag! Ik heb geen idee wat die meneer X precies wilt, maar hij is een grote stimulans voor jullie. Als hij ervoor kan zorgen dat jullie het volgende seizoen elke training zo jullie best doen zal ik hem persoonlijk vragen of hij daar elke keer kan gaan staan. Misschien halen jullie dan dit jaar wel het NK,’ de coach keek voor de verandering tevreden de groep rond. ‘Nou, geniet van de vakantie en dan zie ik jullie over een paar maanden weer.’
‘Heet “Dé Man” serieus meneer X?’ Hannah kijkt de coach verbaast aan.
‘Dat is hoe hij zich aan me voorstelde,’ zegt de coach, hij draaide zich om en richtte zich op een groep kleuters die hadden bedacht dat de tafels prima als toneel gebruikt kunnen worden.
‘Twee raketjes alsjeblieft.’ Ik leg het geld neer en loop met de twee ijsjes naar Dana toe.
Ze tovert twee zonnebrillen tevoorschijn uit haar tas en geeft er een aan mij.
‘Hmmm dit is pas leven.’
Ik glimlach en knik. ‘Wat denk jij dat Dé Man wil?’
‘Denken? Dat weet ik natuurlijk gewoon, die meneer X is opzoek naar een meisje voor een film. Ze moet mooi zijn, want het is leuker als er een leuke meid op de set rondloopt. Ze moet snel zijn en ze mag niet hijgen. Het is dus helemaal duidelijk. De oude serveerster was niet snel genoeg met dit weer. Ze willen hun cola natuurlijk koud drinken, terwijl ze dat dan voor je neerzet is het belangrijk dat ze niet in je oor hijgt. Dat zou niet zo prettig zijn. Snap je het is gewoon overduidelijk.’ Dana heeft van die theorieën die heel logisch klinken, maar eigenlijk totaal onlogisch zijn. Dit is er een van.
‘Ja of hij zoekt gewoon een model voor een nieuwe hardlooplijn,’ zegt Hannah die erbij was komen zitten.
‘Oh daar komt ie aangelopen, nou ik ben benieuwd hoor.’
‘En toch ben ik ervan overtuigt dat hij een bediende nodig heeft,’ zegt Dana.
Als hij op een paar meter afstand staat vliegen er ineens 3 balletjes door de lucht. ‘Au,’ zegt Hannah verontwaardigt. Mijn hand vliegt omhoog en plukt het balletje uit de lucht.
‘Kijk eens aan. Mooi gevangen, Dana en Samantha.’ Bah ik haat het als mensen mijn naam voluit zeggen. ‘Bij deze wil ik jullie uitnodigen voor een bijeenkomst.’ Zijn stem klinkt alsof hij net uit bed is gestapt.
‘En waarvoor is die bijeenkomst?’ vraag ik hem.
‘Dat kan ik helaas niet zeggen, het is strikt geheim. Spreek erover met jullie ouders. Een ding is wel van belang om alvast te weten. Mochten jullie komen, dan moet je ermee akkoord gaan dat je geselecteerd kan worden om naar Amerika te gaan. Eenmaal in Amerika zal contact met Nederland heel moeilijk gaan, niet onmogelijk maar moeilijk. Denk erover na. De bijeenkomst is morgen avond. Bel me voor de plaats en tijd.’ Hij gaf ons allebei een kaartje en verdween zonder nog iets te zeggen.
‘OMG,’ Hannah springt op en danst als een gek om ons heen.
Dana staart naar het kaartje in haar hand. Ik sta langzaam op en loop in gedachte naar mijn fiets.
Ik zet mijn fiets in de schuur en loop regelrecht naar mijn kamer. Ik haal het kaartje uit mijn bh en leg hem op mijn bureau neer. Mama, papa, vandaag was er een man en hij geeft me een kans om naar Amerika te gaan. Nee. Die man heeft ons de hele training in de gaten gehouden. Nee ook niet. De man doet een project in Amerika en heeft daar snelle mensen voor nodig. Dana en ik zijn uitgenodigd om naar een bijeenkomst te gaan morgen.
Ik ga voor de spiegel zitten en kijk naar mezelf. Mijn haar zit nog in een staart, ik trek het elastiekje eruit en kijk mezelf in de ogen. Blauwe ogen, of groene ogen, ik weet het nooit echt zeker. Wat zie ik? Mezelf? Ja natuurlijk! Maar wie ben ik? Sam. Een meisje me donkerblond lang haar. Een meisje met een vader, een moeder en een broer. Een meisje op het VWO. Feiten. Waarom wilde Dé Man een mooi meisje. Ben ik mooi? Ben ik nog mooi als je bedenkt dat je in de spiegel jezelf vijf keer mooier ziet dan dat je in werkelijkheid bent? Is Dé Man gevaarlijk? Waarom is er geen contact mogelijk? Waarom is het zo geheim? Maar de coach zou toch geen pedofiel aan de kant van de baan naar ons laten kijken? Waarom gooide hij dat balletje naar me? Waarom was Hannah niet uitgenodigd?
‘SAM, RICK, ETEN.’
Ik pak snel het kaartje van mijn bureau en ren de trap af. De spaghetti geur komt me tegemoet als ik de kamer in loop. Ik ga aan tafel zitten, naast mijn moeder, tegenover mijn broer.
‘Mama, vandaag was er een man op de training. Hij doet een project in Amerika, en heeft Dana en mij uitgenodigd om te komen.’
‘Dus het was een leuke dag vandaag?’ vraagt mama terwijl ze de borden vol schept.
‘Mama, je luistert niet. Er was een man, die ons kwam bekijken. Hij heeft ons uitgenodigd voor een bijeenkomst!’
‘Bekijken?’
Shit. ‘Ja hij kwam kijken, net als met de selecties ongeveer. Hij zoekt waarschijnlijk snelle meiden. Maar er is dus een belangrijke bijeenkomst morgen, gaan jullie mee?’
‘Ja is goed, hoe laat is het?’
‘Weet ik niet, we moeten hem bellen.’ Ik neem een hap spaghetti. ‘Mama, mocht ik in zijn selectie komen. Ehm dan ga ik een jaar naar Amerika.’ Op het moment dat ik het zei, besefte ik pas wat ik zei. Als dit door zou gaan, zou ik een jaar lang naar de Verenigde Staten gaan!
‘Oh, maar Samantha, je kunt.’
‘Sam,’ onderbreek ik haar. ‘Mama, ik weet zeker dat het goed is voor mijn carrière om een jaar lang in Amerika te zijn. Denk nou eens na, ik zou vloeiend Engels spreken. Ik zou de Amerikaanse cultuur leren kennen, de cultuur van een van de machtigste landen van de wereld! En de kans is waarschijnlijk toch klein dat ik ga, kom op mama, ga mee.’
‘Oké, geef me dat kaartje maar. Ik zal die man straks wel even bellen.’
’s Avonds in bed sms ik Dana
Ik mag, en jij? X Sam
Nee, helaas X Daan
Was het antwoord dat ik terug kreeg.

[Piet1]

Hoofdstuk 2

De zon maakt me wakker rond een uurtje of tien. Wat is het toch lekker om uit te slapen. Heerlijk die vakantie. Ik doe m’n sloffen aan en slof de trap af. In de keuken gooi ik wat ontbijtgranen in een kommetje en dompel het onder in yoghurt. Ik pak de krant van de tafel en kijk naar de kranten koppen. Als gewoonlijks niks interessants, misschien wel voor andere, maar mij boeit het allemaal niet zo. Kabinet dit, regering dat, sportblessures en een hond op youtube.
Als m’n yoghurt op is beklim ik de trap naar boven. M’n haar komt terecht in een staart, m’n tanden worden gepoetst en m’n wimpers worden in de mascara gezet. Ik verstop mijn voeten in hardloopschoenen. Na een half uurtje wachten ga ik de straat op.
Een uurtje later draai ik de voordeur open.
‘Sammy, héhé ben je er eindelijk,’ hoor ik vanuit de keuken.
‘Jaja, ik wist niet dat je zou komen,’ ik ga bij Dana aan tafel zitten.
Rick zat tegenover Dana, duidelijk nog niet helemaal wakker.
‘Ik zal jullie even alleen laten,’ hij staat op en loopt de kamer uit.
‘Slim, heel slim,’ roep ik hem achterna. ‘Heeft hij je erg lastig gevallen?’
‘Nee hoor, maar we hebben veel te veel te doen in veel te weinig tijd.’
‘Hoezo?’
‘Jij let ook niet op hé? Weet je nog, de coach zei dat Dé Man let op uiterlijk. Als je naar Amerika wilt gaan moeten we je wel even mooi maken hé.’
Ik lach om Dana haar enthousiasme. Ik weet dat ze het helemaal geweldig vind dat ik wel mag gaan en dat ze totaal niet jaloers is. Ze is gewoon te lief.
‘Kom op naar boven jij! Er is werk aan de winkel.’ Ze haalt een grote tas tevoorschijn en stormt de trap alweer op. Ze ploft neer op mijn bed en stalt al haar spullen uit, op wat er nog te zien is van de grond. Ze stopt de cd van onze favoriete band in mijn stereo installatie en draait het volume zachter dan normaal.
‘We beginnen vandaag met een maskertje en een voetenbadje. We vervolgen met manicure en dan je haar en make-up.’
‘Daan, je bent geweldig!’
‘Weet ik toch. Nou kom hier met dat gezicht van je, ik ga een smurf van je maken.’ We doen een blauw maskertje op ons gezicht en tegelijkertijd worden onze voeten verzacht door de olie in het water van het voetenbadje. Daarna worden mijn nagels geveild en gelakt. Daan is helemaal in haar element. Ik doe het haar maar niet aan om haar nagels te lakken. Tijdens het drogen doen we testjes uit een magazine en uiteindelijk zijn we aangekomen bij haar en make-up. Mijn krullen worden gestijlt. Mijn make-up past perfect bij mijn groen blauwe ogen. Samen zoeken we mijn outfit uit. We kiezen uiteindelijk een kort spijkerbroekje met een leuk hemdje en een lange ketting.
‘RICK, SAM, DANA, ETEN!’
We stormen de trap af en schuiven aan. Na het eten brengen we Dana thuis en rijden we door naar de bibliotheek. Wie verzint het nou weer dat de bijeenkomst in de bibliotheek wordt gehouden?
M’n vader parkeert de auto in en ik wurm me door de deuropening heen. De avondlucht is warm en benauwd, het voelt als een zachte wollen deken die op mijn schouders rust. Een zwarte kat staart me vanaf het dak aan. Zijn ogen lichten geel op door het knipperen van de autolampen. De kat houdt het staren niet lang vol want er vliegt een vogel langs. Het grint ritselt onder mijn slippers en de bibliotheek deur kraakt als ik hem open duw.
We lopen de open ruimte in, er zitten al tien meiden met hun ouders te praten. Ik neem plaats op de tweede rij en wacht rustig af terwijl de zaal langzaam voller wordt. Zodra een meisje met kort rood haar, als tweeëndertigste kandidaat haar plaats inneemt, komt Dé Man tussen de boeken rekken vandaan.