Ik doe de deur open, ga naar binnen en luister of er zeker niemand thuis is. Stijn loopt achter me aan en doet de deur achter zich dicht. Wat onhandig loop ik door naar de keuken en vraag ‘mag ik een knuffel?’. Stijn knuffelt me en zit wat aan mijn borsten. Steeds als ik hem knuffel krijg ik zo’n fijn gevoel. Ik ben zó verliefd.
Nogsteeds na 7 maanden. Nog nooit zó verliefd geweest. ‘Zullen we naar boven gaan?’ vraag ik wat verlegen. Stijn zegt ‘graag!’. We lopen door naar boven en eenmaal aangekomen op mijn kamer zegt hij ‘ik hou zo veel van je Lana’ en knuffelt me. Normaal zegt hij zoiets nooit uit zichzelf. Ik twijfelde de laatste tijd veel, maar dat is nu niet meer nodig. Als ik bedenk hoe het zonder hem zou zijn, denk ik: verschrikkelijk. Ik wrijf onder zijn shirt over zijn rug en buik en hij pakt me steviger vast. We knuffelen misschien wel 5 minuten lang. Hij gaat op mijn bed zitten en ik hoor opeens de bel. Ik schrik me dood en raak in paniek. Zou mijn broer nu al thuis zijn? Ik haal mijn mobiel uit mijn broekzak en kijk. 15.20. Nee dat kan niet, maar wie is het dan? Als het wel mijn broer is heb ik een probleem, ik mag helemaal niet alleen zijn met Stijn…
ik heb vakantie en verveel me , een reden om een verhaal te schrijven (:
meer?
