http://www.fotoaanpassen.nl/tmp/img-53617a64b52fe/step0003.jpg?1398897691630
Lilah
Vroeger dacht ik altijd dat sterren echt platte, gele dingen met vijf punten in de lucht waren. Nu weet ik wel beter. Soms zou ik willen dat ik daar was. Ver weg van dit alles en ergens daar in het universum, zonder zorgen. Ik bedoel geen zorgen zoals dat je kleren wel of niet bij elkaar passen of dat die ene jongen je wel of niet leuk vind, maar echte zorgen. Waar je vannacht moet slapen en of je morgen nog wel eten hebt. Dat zijn echt zorgen. Mijn zorgen.
Ik loop door de winkelstraat. Iets wat ik duizend keer per dag doe. Ik heb niets beters te doen. Toch koop niets. Ik heb simpelweg geen geld. Het beetje geld dat ik nog heb moet ik bewaren voor eten. Behalve wat geld, de kleren die ik aanheb en nog wat kleren in mijn rugzak heb ik alleen nog mijn schrijfblok, pen en mijn skateboard, dat ik ergens gevonden heb. Mijn maag rommelt. Ik twijfel even of ik iets zal kopen. Gewoon een klein broodje. Dat kan toch geen kwaad? Ik voel ik mijn zak. Nog maar €20,-. Hoelang kan ik daar nog van leven? Een week, misschien twee weken. Ik heb geleerd met geld om te gaan. Ik had honderd euro en na een maand is daar nog twintig euro van over. Maar daarna? Wat dan? Ik zucht. Toch maar een broodje. Ik loop in de richting van de supermarkt.
Overal zie ik vrolijke mensen. Groepjes tieners die samen lachen. Een moeder met een klein meisje dat haar ijsje opeet. Bij de kassa van de supermarkt lacht de medewerker me vriendelijk toe. Er gaat een schok door me heen als ik hem herken. Dit is niet zomaar iemand. Dit is mijn beste vriend, of eigenlijk was hij mijn beste vriend. En hij herkent me niet. Niet dat dat erg is, dat is de bedoeling.
Ik heb mezelf zoveel mogelijk verandert. Mijn tuttige kleren verruilt voor een jeans en een sweater. Mijn ballerina’s voor sneakers. In plaats van een haarband een muts. Ik heb zelfs een piercing genomen. Ik heb gekleurde lenzen ingedaan. Mijn bruine ogen zijn nu blauw. Niet dat je daar veel van ziet, want ik draag altijd mijn zonnebril.Ik heb mijn bruine haar heb ik lila geverfd. Paarse en lila strepen, licht en donker door elkaar. Dat is mijn nieuwe identiteit. Ik noem mezelf geen Emma meer. Ik heet vanaf nu Lilah. Niemand zal mij herkennen. Zelf James niet. Zelfs mijn ouders niet. De kleren had ik al. Ik had honderdtwintig euro. Twintig euro voor de piercing en de haarverf. Niet slecht toch?
Ik ga op een bankje zitten als ik buiten kom. Rustig ga ik mijn broodje op zitten eten. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Ik kijk op. James! “Ken ik jou, je komt me zo bekent voor.” Ik moet een glimlach inhouden. Dit is echt een slechte openingszin als hij me probeert te versieren. Maar dat doet-ie niet. Hij heeft me gewoon herkent. Ik dacht dat mijn vermomming zo goed was. Niet dus. “Ehm, nee sorry, ik denk dat je je vergist hebt. Wij kennen elkaar niet.” Ik gris mijn rugzak van het bankje en doe hem op mijn rug. Dan loop ik met grote passen weg, zonder nog een keer om te kijken. Ik weet niet waar ik heen ga. Ik zie wel waar ik kom. Ik volg de sterren. Ik weet nog niet waar ik slaap. Waarschijnlijk onder de sterren. Het kan best, het is warm. Ik heb mijn sweater in mijn rugzak gepropt en mijn jeans verruilt voor een short.