Ik had dit verhaal ergens eerder gepost maar was er een tijdje mee gestopt ik heb 'm nu helemaal aangepast. 
Samenvatting:
Het is al een jaar geleden dat milla’s moeder is overleden. Nu woont ze in de buitenwijken van Boston. Net wanneer ze de draad weer heeft opgepakt en een normaal leven lijdt, begint ze vreemde dingen te zien. Is ze gek aan het worden of heeft het wat met haar moeder te maken?
Doordgaan of stoppen?
Tips zijn altijd welkom!
Je hebt het topic dubbel geplaatst, probeer in het vervolg maar 1 keer op de verstuur knop te klikken.
Hier kan een slotje op 
Fall
Hoofdstuk 1.
Calling a dreamer.
http://2.bp.blogspot.com/-fKhkkrEnsvQ/TpASwL3NMMI/AAAAAAAACAk/mKalwhutY10/s320/autumn-road.jpg
Het was een zonnige dag. De zon scheen heel mooi op de oranje rode bladeren.
Telkens als er een licht briesje voorbij kwam, viel er een blaadje naar beneden.
Het blaadje dobberde heen en weer totdat het de grond raakte.
Mijn moeder genoot altijd van de herfst. Ze zei altijd dat het een mooi seizoen was.
Een kleurrijk seizoen, noemde ze het.
Vroeger, toen ik klein was, bracht ze me altijd naar het park. Ik begreep niet waarom. Het enige wat we deden was kijken naar het natuur. Terwijl andere kinderen zaten te spelen, praatten wij alleen maar.
Ik weet nog dat mijn moeder dan altijd klaagde over haar problemen. Terwijl zij
zat te mekkeren over hoe zielig haar leven was, was mijn aandacht gericht op de spelende kinderen. Natuurlijk, Ik was nog maar een kind. Ik begreep zulke dingen nog niet. Ik wou ook spelen en kind zijn. Waarschijnlijk was ik de enige bij wie mijn moeder haar gevoelens kwijt kon en dat is altijd zo gebleven. Ondanks dat mijn moeder ongelukkig was, had ik een gelukkig leven. New York was mijn plek. Toen ik veertien was ging ik bijna elke avond stappen met vrienden. Van discotheken naar heftige feesten. Ookal was ik minderjarig, door mijn oudere vrienden kwam ik bijna overal in. Feesten en drinken tot je niet meer wist wie je was. Toen mijn moeder hier achter kwam besloot ze meteen te verhuizen. Ik wist dat ze altijd al wou verhuizen en ze dat als een excuus gebruikte. Kwam haar goed uit, anders zou ik zeggen dat ze egoïstisch was. ‘Het is een beter leven! Hier heb je geen toekomst.’ Ik kon me haar stem nog goed herinneren. Die avond toen ze het vertelde hadden we een vreselijke ruzie. ‘Sinds wanneer is Boston beter?!’ Mijn moeder had al een huis gekocht. Alles was dus al geregeld. ‘Ik haat je!’ Dat waren de laatste woorden die ik tegen haar gezegd heb. Mijn moeder reed de volgende ochtend naar Boston om te kijken hoe het met het huis ging. Daarna is ze niet meer terug gekomen.
Zonder dat ik het merkte gleed er een traan over mijn wang. Ik veegde het snel weg. ‘Milla? Luister je wel?’ Lola keek me geïrriteerd aan. ‘Wat?’ Ik merkte nu pas dat Lola de hele tijd tegen me zat te praten terwijl ik weg droomde. ‘Je zat zeker te dromen over Stan,’ zei ze lachend. Ze duwde met haar voet tegen de grond zodat de schommelbank - waar we op zaten - heen en weer schommelde. Lola is zowel een nieuwe buurmeisje als een nieuwe vriendin.
Toen ik vorig jaar naar Boston verhuisde, was zij een van de eerste personen die ik hier ontmoet heb. ‘Ik zei dat mijn stiefbroer terug komt,’ zei ze. Aan de overkant van de straat zat de buurman de bladeren van zijn erf weg te vegen. ‘Maar hij woonde toch bij zijn vader?’ vroeg ik verrast. Lola had het wel vaker over haar stiefbroer. Hij scheen ruzie te hebben met Lola’s vader en is daarom bij zijn eigen vader gaan wonen. Ik heb hem nog nooit ontmoet. Toen ik hier kwam wonen, was hij al weg. ‘Ja, hij heeft aan zijn moeder beloofd terug te komen.’ Lola was even stil.
Ze duwde haar voet weer tegen de grond. ‘En mijn vader heeft aan haar beloofd om zich een beetje in te houden,’ voegde ze toe.
Ze keek naar de buurman die net klaar was met zijn tuin. Hij liep naar binnen en deed de deur achter zich dicht. ‘Dus nu heb je er een broer bijn,’ zei ik met een grijns.
Lola trok een vies gezicht. Duidelijk dat ze hem dus niet mocht. ‘David is geen broer.’ Mompelde ze. ‘Weet je?’ Ik keek haar vragend aan. Ze begon rechtop te zitten, alsof ze een belangrijke mededeling had.
‘Er was een tijd dat we hele goede vrienden waren.’ Ze leunde weer naar achteren. Ik begon te lachen. ‘Serieus? Jij en David?’ Ze knikte. ‘Ja Milla, ik en david. Voordat ons ouders trouwden.’ Ze leunde met haar wang tegen haar hand. ‘Soms leek het wel meer dan dat,’ zei ze zacht. Het leek alsof haar ogen vochtig werden, maar waarschijnlijk kwam dat door de zon. Ze gooide haar sluik bruin haar naar voren en zette er een hoge knot in. Jenny kwam net naar buiten. ‘Milla, kom je eten?’ Jenny’s blauwe ogen waren naar mij toe gericht. ‘Ja, ik kom zo!’ Ze zwaaide snel naar Lola en ging weer naar binnen. ‘Ik denk dat ik naar huis ga,’ zei Lola. ‘Blijf je niet eten?’ vroeg ik. Lola schudde haar hoofd en stond op. ‘Ik zie je straks wel.’ Ze liep de tuin uit naar haar huis hiernaast. Ik stond op en deed mijn sjaal om. De zon die net zo lekker scheen was verdwenen.
Ja klopt! Er ging wat mis denk ik kan er een slotje op die andere aangezien ik daar maar de helft heb gepost
Stoppen of doorgaan?
Ik vind het zo’n lap tekst dat ik nog niet eens ben begonnen met lezen. Is je enter kapot?
Oke, ik heb een klein stukje gelezen en al wat dingen ontdekt. Soms zet je na een komma een hoofdletter, of je vergeet een hoofdletter als je een nieuwe zin begint.
Ze is 14 maar wil spelen met andere kinderen, dat zou kunnen, al noemen ze dat op die leeftijd meestal niet meer zo. En kinderen van 14 hebben het echt wel door als hun ouders ergens mee zitten, die zeggen niet zomaar dat ze ‘mekkeren over hun problemen.’
Anyway, wat is; Een kleurrijke seizoen… ? Kleurrijk. (:
En ook dit; ‘Je zat zeker te dromen over Stan.’ Zei ze lachend.
Als er nog iets achter komt van; zei ze, lachte ze, mompelde ze, dan moet het niet op deze manier.
Dan moet je dit neerzetten; ‘Je zat zeker te dromen over Stan,’ zei ze lachend.
Oke bedankt voor je tips! Ik denk dat ik dat stukje in het park niet zo duidelijk heb geschreven. Ze is namelijk nog geen 14 daar xD
Ik ga het meteen veranderen!
Ik liep naar binnen. Jenny zat al aan tafel in wat tijdschriften te bladeren. ‘Je eten ligt op het aanrecht,’ zei ze terwijl ze een bladzijde omsloeg. Ik liep naar het aanrecht, pakte het bord vol spaghetti en ging tegenover haar aan tafel zitten. Ze keek me aan en glimlachte. ‘Heb je nog iets nodig?’ Ik schudde mijn hoofd.
Jenny deed altijd zo haar best zodat ik me bij haar thuis voelde. Aangezien mijn vader niks met mij te maken wou hebben, heb ik geluk gehad dat Jenny voor mij wou zorgen. Anders moest ik waarschijnlijk naar een weeshuis of zoiets. Jenny was een goede vriendin van mijn moeder en was dus de enige familie die ik nog had.
Ik rolde mijn vork in de spaghetti en nam een hap. ‘Smaakt het?’ vroeg Jenny vriendelijk. Ik knikte en keek uit het raam. De zon was bijna onder, waardoor de bomen roder leken dan ze al waren. Ik nam nog een hap.
Overmorgen zou het precies een jaar geleden zijn dat mijn moeder stierf. Het liefst zou ik die dag niet wakker willen worden, gewoon doorslapen, dus een dag overslaan. Ik stond op en legde mijn halflege bord op het aanrecht. ‘Ik ga denk ik slapen.’ Jenny keek me verbaasd aan. ‘Nu al?’ vroeg ze. ‘Ja, ik ben moe!’ riep ik vanuit de gang.
In mijn kamer rommelde ik in mijn kast om mijn trainingsbroek en topje te vinden. ‘Hebbes,’ zei ik zacht. Ik trok het aan en zette een slordige vlecht in mijn haar. Mijn hart klopte sneller. Niet weer! Vanuit mijn ooghoek dacht ik even iemand in mijn kamer gezien te hebben. Dit had ik wel vaker, maar dit keer was het mijn eigen spiegelbeeld maar. Zuchtend keek ik naar mezelf. Ik zag een dun meisje. Ze had zwart sluik haar en een rechte pony. Haar ogen hadden 2 verschillende kleuren. Een oog was grijs met blauw en de andere was groen met blauw. Je zag mijn aandoening alleen als je goed keek. Ik schudde mijn hoofd en ik keek vol afkeuring naar mijn bleke huid.
Soms begrijp ik niet wat Stan aan mij leuk vind. Stan is een van de meest populaire jongens op school. Bijna elke meisje op school bewondert hem en uit elke meisje heeft hij mij uitgekozen. Ik weet het nog als de dag van gisteren dat hij mij verkering vroeg. Het was na school, op het pleintje. Volgens Lola had Amber het geregeld. ‘Ze is naar hem toe gestapt en zei dat je een oogje op hem had.’ Amber kon iedereen overhalen. Ik lachte in mezelf. Veel mensen waren ook bang voor haar. Ze kon makkelijk van je leven op school een hel maken, dus ik heb geluk gehad dat Amber mij meteen mocht. Amber als vriendin hebben was een sleutel voor populariteit.
Ik deed het licht uit en staarde uit het raam. Het was donker buiten. Vanuit mijn raam kon je Lola’s huis zien, die maar een paar meter verderop stond. Door de boom die er tussen in stond kon ik er zelfs naar toe klimmen. Nooit gedaan, maar het was wel mogelijk. Ik keek naar de boom en vroeg mezelf af of de takken mijn gewicht aan zouden kunnen. Ik draaide me om en plofte op mijn bed. Ik keek op mijn telefoon hoe laat het was, vijf over twaalf. Ik had niet beseft dat het al zo laat was. Morgen zou het dus een jaar geleden zijn. ‘Ik haat je niet,’ fluisterde ik. ‘Ik haat je echt niet.’ Ik voelde mijn ogen vochtig worden. Met mijn vingers gleed ik langs mijn ogen. Ik wou niet aan mijn moeder denken, dus ik sloot mijn ogen en voor dat ik het wist was ik weg.
Upje!
Voel me heel alleen hier! xD
Doorgaan of stoppen?
Upperdepup!
Lezers of geen 
Een hard geluid klonk heel dichtbij. Als ik even wachtte stopte het eventjes, maar daarna begon het weer opnieuw. Ik opende vermoeiend mijn ogen.
Het was mijn wekker. Wat een irritant ding! Met veel moeite legde ik mijn hand op mijn wekker. Het bleef ringen en ringen. Met een slag wierp ik de wekker naar de muur. Nu was dat rot ding wel stil.
Ik stond op en wankelde de badkamer in. ‘Wat is er gevallen?’ klonk er vanuit de hal. Jenny was waarschijnlijk al wakker. ‘De wekker!’ riep ik terwijl ik de douche aan zette. Ik deinsde gelijk naar achteren toen ik de ijskoude straal voelde. Ik stak een hand uit. Het water voelde dit keer wat warmer. ‘Dat is best een raar geluid voor een wekker.’ Ik hoorde Jenny vanuit de hal lachen. Jenny had wel vaker een droog humor. Soms nam ik ook echt de moeite om nep mee te lachen. Ik stapte de douche uit en droogte mijn haren met een haardroger.
‘Wil je niet ontbijten?’ Vroeg Jenny voor ik de deurknop van de voordeur had aangeraakt. ‘Geen honger.’ Zei ik snel. Ik draaide me om en keek naar mijn spiegelbeeld in de spiegel. Ik droeg een poeder roze tank top met een grijze strak lopende broek. Mijn outfit werd versierd met twee simpele lange kettinkjes. De hakken van de zwarte enkellaarsjes die ik droeg waren minstens 11 cm hoog. In New York was dat heel normaal. Ik zag Jenny via de spiegel naar me kijken. Ik wist dat ze er wat van zou zeggen. ‘Zijn ze niet wat te hoog voor school? Je kan toch ook gewoon gympen aan?’ Ze kwam dichterbij me staan. Ik draaide me met een ruk om.
‘Te hoog?’ Ik zette een hand op mijn zij en tilde een been omhoog. Jenny trok een wenkbrauw omhoog en moest lachen. ‘Ik doe geen gympen,’ zei ik lachend.
Ze gaf me een kus op de wang. ‘Tot straks,’ zei ze zacht. ‘Tot zo,’ antwoordde ik. Ze liep de gang uit naar de keuken. Ik pakte mijn colbertje, draaide aan de deurknop en liep naar buiten.
Het was best koud. Ik deed mijn colbert aan en liep het pad af. ‘Milla!’ Een schreeuwend stem klonk van hiernaast. Lola kwam lachend aanrennen. Ze stopte even en hapte adem. ‘Milla, ga je met de bus?’ Vroeg ze lachend. Ik knikte en keek haar verbaasd aan. ‘Hoezo? Wat is er?’ Ze begon te lachen. ‘Ik heb iets veel beters!’ Je kon de enthousiasme in haar stem horen.
Voordat ik wat kon zeggen trok ze me met haar mee. We stopten voor haar deur. Een jongen met licht bruin warrig haar kwam naar buiten lopen. Hij keek Lola geïrriteerd aan. Daarna richtte hij zijn lichtblauwe ogen op mij. Dat moest David zijn. Hij deed een leren jack aan en zette zijn RayBan zonnebril op. Ik begreep niet waarom, de zon scheen nauwelijks. Hij was normaal gebouwd maar toch best gespierd, Niet te dun en niet te breed. Hij pakte zijn autosleutels en drukte op een knop.
In de verte knipperde het licht van een zilver gekleurde BMW. Hij kwam voor ons staan en maakte een gebaar dat we moesten instappen. Lola lachte en wees naar David. ‘Milla, ons chauffeur.’ Ze draaide om naar David. ‘Chauffeur, Milla.’ Ik lachte om hoe Lola haar best deed om hem mateloos te irriteren. En echt, soms kon ze werkelijk te ver gaan. Er kwam een neppe glimlach op David’s gezicht. ‘Aangenaam.’ zei hij vol sarcasme. ‘Insgelijks.’ Ik lachte flauw terug. ‘David had zijn mammie beloofd mij te brengen,’ plaagde Lola. Ze kneep in zijn wangen en maakte kusgeluidjes. David sloeg haar arm weg. Lachend huppelde ze richting de auto. David en ik liepen achter haar aan. We stapten alledrie in en reden weg.
Lola en ik zaten achterin. De stoelen waren best comfortabel. ‘Luxe hoor,’ zei ik lachend. Lola giechelde. Ik leunde naar voren en keek David aan. ‘Zeg, van wie heb je deze auto?’ David keek me even aan voordat hij zijn aandacht weer op de weg had bevestigd. ‘Gekregen,’ Mompelde hij.
Hij deed super kortaf. Ik keek naar Lola die net op het punt stond wat te zeggen. ‘Hij heeft hem gekregen van zijn mammie.’ David negeerde Lola’s geplaag, maar ze ging door. ‘Daarvoor in ruil moest David alleen terug komen.’ Ze leunde naar achteren en keek even uit het raam.
We reden net de straat in van de school. ‘Verwend kind,’ zuchtte ze. David stopte zijn auto voor het pleintje. Verder op zag je een groepje meiden naast een rode auto staan. Ik moest even goed kijken voordat ik zag dat ze om Stan heen stonden.
Hij stond naast een meisje met mooie blonde krullen, met wie hij zat te lachen. Dat was Amber. Amber en Stan leken het goed met elkaar te vinden. Ik stapte uit en liep zonder wat te zeggen hun richting op. David stapte net ook uit en bleef bij de auto staan. Ik voelde zijn ogen prikken in mijn rug, Of zal ik zeggen kont? ‘Milla! Je ziet er goed uit!’ Zei Stan toen ik naast ze stond.
Tevreden keek hij me van top tot teen aan. Ik zag dat David nog steeds keek. Wat moest die gast? Ik keek weer terug naar Stan die een grijns op zijn gezicht had. ‘Veeg die grijns van je gezicht en kus me,’ zei ik. Stan lachte. Hij deed zijn hand om mijn middel en begon me te kussen.
Ik keek weer naar achteren en ik zag dat David dit keer de andere kant op keek. Hij zal het wel gezien hebben. Amber keek toevallig ook die richting op. ‘Wat een hottie.’ Ze beet op haar onderlip. Ik keek amber even aan. Ik moest toegeven, David was handsome! Maar mijn hart lag bij Stan. ‘Ken je hem?’ vroeg ik nieuwsgierig aan Amber. ‘Hij zat vorig jaar hier ook op school,’ antwoordde Stan in plaats van Amber. ‘Ik mocht hem toen al niet,’ voegde hij toe. Ik knikte. ‘Dit jaar is hij van mij.’ Amber speelde uitdagend met haar haar. Dat moest een makkie zijn, bijna elke jongen viel voor Amber. Ze was een echte ‘Queen Bee’.
Ik keek weer naar de auto van David, maar niemand stond er. Lola was ook nergens te bekennen. Ze zullen wel alvast naar binnen zijn gegaan. Stan sloeg een arm om me heen en we liepen met z’n alle naar binnen.
Dubbelpost
Iemand tips?
ik, up!!!
Yay! 
‘Milla!’
Een jongen met blond haar rende naar me toe en omhelsde me.
‘Lang niet gezien!’ zei hij.
We stonden midden in de hal. Ik rolde met mijn ogen.
‘Gisteren nog, joey!’ lachte ik.
Hij liet me los en leunde tegen de kluisjes. Joey was net als Lola een hele goede vriend. Aan Joey kon ik echt alles kwijt. Behalve over Stan, daar wou hij niks van weten. Joey werd vroeger heel vaak gepest door Stan, maar nu ik verkering heb met hem en Joey mijn beste vriend is, is het pesten veel minder. Ik pakte mijn boeken van mijn kluis en liep samen met Joey naar de klas. Het was maandag ochtend, dus dat betekende huiswerklas. De klas was heel rumoerig, omdat de docent er nog niet was. Mijn aandacht ging gelijk naar Amber die op de tafel zat en druk zat te praten. Om haar heen zaten drie meiden die naar haar met bewondering zaten te luisteren. Wat ze allemaal zei verstond ik niet. Ik ging voor Lola zitten en draaide me naar haar toe.
‘Waar was je?’ vroeg ik.
‘David wou met me praten.’
Ik keek naar David die op zijn plaats zat en voor zich keek. ‘Wat zei hij?’ vroeg ik terwijl ik mijn ogen niet van hem af kon houden.
‘Dat ik veranderd ben.’ Lola keek met een vuile blik dezelfde richting op. De docent kwam net naar binnen gelopen.
‘Iedereen zitten. We gaan beginnen!’ riep hij. Niemand leek eerst te luisteren, maar langzamerhand werd het steeds rustiger. ‘Pak jullie boeken en ga zelfstandig aan het werk.’ Als een zombie pakte ik mijn boeken. Stan kwam net de klas binnenlopen. ‘Te laat, meneer,’ zei hij met een glimlach. Iedereen keek opeens op. ‘Ga maar zitten, Stan.’ De docent keek even rond of iedereen aan het werk zat en pakte daarna een krant. Stan kwam voor mij zitten en draaide zich om. ‘Hé schoonheid,’ fluisterde hij.
‘Draai je maar snel weer om,’ zei ik uitdagend. Stan lachte en gaf me een knipoog. ‘Zo samen lunchen?’ Ik knikte toestemmend. ‘Als jij betaald.’ Ik leunde met mijn king tegen mijn hand en knipperde met mijn ogen. Stan moest lachen. ‘Stan! Draai je om.’ De meester keek ons waarschuwend aan. Stan draaide zich om. ‘Wat jij wilt, schoonheid,’ fluisterde hij. Even wist ik niet of hij het tegen mij had of tegen de meester.
Tijdens de lunch was Stan nergens te bekennen. ‘Lul, Hij zou voor me betalen!’ Lola keek me lachend aan.
‘Mannen!’ zuchte ze. Ik lachte mee en pakte mijn dienblad op die de kantine juffrouw gaf. ‘Anders nog iets?’ Vroeg ze vriendelijk. ‘Nee, bedankt.’ Ik gaf haar het geld en liep door. Ik keek rond of Stan ergens zat, maar hij was werkelijk nergens te bekennen. Ik zag Joey aan een tafel zitten. Zonder te weten met wie hij zat liep ik zijn richting op. Ik schrok toen ik zag dat hij met David zat. ‘Hoi milla!’ zei Joey enthousiast. ‘Hallo,’ groette ik terug. Ik keek naar Lola die me niet gezien had en naast Amber was gaan zitten. ‘Ken je David al?’ Joey lachte en wees naar David.
David leunde naar achteren op zijn stoel. Uit het niets kwam er een spontane glimlach op mijn gezicht.
‘Ik ben haar chauffeur,’ zei David lachend.
Ik deed een hand op mijn zij. ‘Daarnet kon je er niet zo om lachen,’ zei ik terwijl ik naast ze kwam zitten. Joey keek ons verward aan. ‘Oke dan, jullie kennen elkaar blijkbaar al.’ Hij wist waarschijnlijk niet waar we het over hadden. Ik knikte en bleef naar de helderblauwe ogen van David kijken. Ik kon wel de hele dag naar hem kijken. Ik leek wel gehypnotiseerd. David had het door en begon te glimlachen. Zijn tanden waren wit en recht. Lord, have merci! Alles klopte gewoon.
‘Ik heb jou hier nog nooit eerder gezien,’ zei hij verbaasd. Ik was zo bezig met zijn ogen dat ik hem bijna niet meer hoorde. Ik sprong op. ‘Ja! Ik ben vorig jaar pas hier naartoe verhuisd,’ antwoordde ik snel. Hij fronste even. ‘Waar woonde je dan eerst?’ vroeg hij. ‘New York.’ Ik baalde even. Het liefst zou ik terug willen. ‘New York?’ Hij keek even verbaasd. ‘Mijn oma woont daar ook.’ Ik keek verrast op. ‘Echt?’ Ik sloeg mijn ogen naar beneden. ‘Ik hou van New York.’ David begon te lachen. ‘Ik breng je er wel ooit naar toe, als je wilt.’ Hij stopte even en keek naar Stan die net de kantine binnen kwam lopen met zijn vrienden. Joey zag het ook en begon zenuwachtig op de tafel te tikken. David keek terug naar mij. ‘Ik ben tenslotte je chauffeur, toch?’ Zijn mondhoeken krulden weer omhoog. Uit mijn ooghoek zag ik dat Stan ons richting op kwam lopen. Zonder pardon, boog hij over mij heen en drukte hij zijn lippen op de mijne. David’s glimlach verdween. Joey wou net opstaan, maar Stan trok aan zijn trui zodat hij terug op zijn plek viel. ‘Laat hem met rust, Stan!’ riep ik. ‘Wat doe ik?’ Zonder een reactie te verwachten begon hij me weer te zoenen. Ik wou me los wringen maar iets hield me tegen. Ik zag hoe geïrriteerd david keek.
‘Neem een kamer,’ mompelde hij en hij stond op. Ik schaamde me dood. Stan hield op met zoenen en keek dreigend naar David. ‘Zei je iets, loser?’ snauwde Stan. ‘Stan!’ Ik keek hem hopeloos aan. ‘Alsjeblieft!’ Ik kon de spanning tussen die twee voelen. ‘Je hoorde me wel,’ zei david in een nonchalante toon en stopte zijn handen in zijn zakken. Stan liep op David af en stopte heel dichtbij voor hem. Als hij maar geen scene zou gaan trappen! Ik kon hier heel slecht tegen. ‘Luister, ik ben niet bang om van school gestuurd te worden.’ Stan stopte even en keek om zich heen. ‘Ik trap je zo in elkaar,’ siste hij in David’s gezicht. David leek niet onder de indruk te zijn en gaf hem een duw. Er kwamen steeds meer mensen om ons heen staan. Dit zou heel slecht aflopen. Ik pakte Stan bij zijn arm. ‘Stop, alsjeblieft!’ jammerde ik. Stan keek me even aan voor dat hij zijn vieze blik op David richtte. ‘Ik ga mijn handen niet vies maken aan een loser,’ Zei hij en liep langs de menigte weg. De bel ging en iedereen liep weer door - alsof er niks is gebeurd - naar de volgende les. David bleef staan en keek mij aan. ‘Wat is er mis met jou?!’ riep ik boos. ‘Met mij?’ Hij pakte zijn leren jack en deed het aan. ‘Volgens mij heeft jouw vriendje een probleem.’ Hij richtte draaiend met zijn wijsvinger naar zijn hoofd. ‘Die gast spoort niet,’ lachte hij. Ik kon er niet om lachen. Stan was agressief, dus dit had heel slecht af kunnen lopen. ‘Lola had gelijk!’ riep ik boos. Hij keek me vragend aan. ‘Je bent inderdaad een lul.’ Zonder hem aan te kijken pakte ik mijn tas en liep ik weg.
Als er lezers zijn!
verder of niet?